Citaat
Originally posted by queenie
Mij is het ook een keer gebeurd..... de eerste dagen erna had ik nergens last van... Maar een aantal weken daarna werd ik al helemaal hysterisch als iemand mij weer de weg vroeg(die man die mij heeft aangerand vroeg ook naar de "weg").. Dan stond ik helemaal te schreeuwen en te flippen dat ze op moesten rotten weg moesten wezen en me vooral met rust moesten laten. Mijn toenmalige vriendje heeft me niet echt gesteund. Het enige wat hij zei was ; praat es met je ouders........ Zodat hij het gezeik niet hoefde aan te horen.........
ARGH :[ lekker is dat he :S de mensen van wie je verwacht dat ze je steun geven....
Well it's time for my story...
Tien was ik, misschien elf ik weet het niet. Ik had al heel lang een beste vriendinnetje dat vlakbij mij woonde en met wie ik heel veel omging. Ik kwam ook op verjaardagen daar, en daar was ook haar neef. Vraag me niet hoe het ooit begon maar hij, als zeventienjarige jongen ongeveer, was nieuwsgierig en kwam bij ons naar boven als we op haar kamer zaten en deed dan walgelijke spelletjes met mij en haar. Hij zat aan ons, altijd. Hij was (natuurlijk) de lievelingsneef van de broers van mn vriendin, dus als ie bij ons zat werden we vaak gestoord. Toen gingen we eens naar de badkamer boven, en hij, zonder broek, probeerde zijn stijve bij mij, ook zonder broek of wat had ik aan :? naar binnen te duwen. Met geweld. Ik huilde, zei dat het pijn deed. Ik had geen idee wat hij wilde maar ik wist dat ik het iig zeker niet wilde. Godzijdank werden wij WEER gestoord door de broers van mn vriendin, en hoewel de deur op slot zat, was hij toch geschrokken en liet ons verder met rust.
Het is ook ooit gestopt weer maar hoe, dat weet ik ook niet. Waarschijnlijk was ik te bang om ooit nog met mn vriendin naar boven te gaan, gelukkig maar...
Met dit verhaal kwam ik bij mijn broer, in al mijn onschuldigheid had ik geen idee wat me was overkomen. Hij zei dat als ik pijn had gehad, dat ik dan ontmaagd was. Dit vond ik verschrikkelijk. Enige tijd later stond ik onder de douche en kwam hij binnen met pornoblaadjes. De allervreemdste dingen heb ik daarin gezien, tot plassex aan toe, hoewel ik het meeste gewoonweg verdrongen heb. Ook hij maakte misbruik van mijn onschuldigheid en speelde strippoker met mij want dat vond hij spannend, en nog wat andere spelletjes waar ik het niet over ga hebben. Hij heeft me nooit verkracht, die andere jongen ook niet, maar de schade was groot. Mijn moeder kwam een keer binnen tijdens zo'n raar spelletje en heeft mij toen uitgehoord (ik die niets durfde te zeggen omdat mijn broer me chanteerde, en zei dat pa en ma me zouden straffen natuurlijk :rolleyes: ) en mijn broer bleef ongemoeid. Vanaf dat moment durfde ik echt niets meer toe te laten gelukkig en is ook datgene met mn broer opgehouden.
En toen later, in een ruzie vertelde ik het aan mijn ouders, in tranen. Ze luisterden niet, hebben er ook niets mee gedaan.
Pas na poging drie luisterden ze. Ze waren geschrokken (ja eindelijk 8| ) en deden er alsnog weinig mee. Maar ik mocht in therapie (o joy dank u :rolleyes: ).
Ik heb er veel over gepraat, heb altijd veel steun gehad van mn vriendinnen en heb het grootste deel zelf verwerkt. Het doet nog altijd wel een beetje pijn dat mn ouders er nooit iets mee gekund hebben maar dat is meer hun tekortkoming denk ik maar, dan dat het mij naar beneden moet halen.
De psycholoog bij het RIAGG maakte de verwerking af, en ik heb er nu geen last meer van, zoals nachtmerries en angstbeelden. Dat ligt achter me, net als het misbruik, maar er zal altijd van binnen een wond achterblijven. Die heelt niet. Dit ben ik, dit heb ik meegemaakt en dit zal ik voor de rest van mijn leven met me meedragen.