Probleem met egoïstische niet-luisterende moeder

Ik had niet echt gedacht zo'n topic te maken, vlak na m'n registratie. Want 't viel pas vanavond voor, nadat ik me had aangemeld. Ik heb namelijk een probleem met m'n moeder.

Het grootste probleem, waar ik me héél erg aan irriteer, is dat ze niet luisterd naar mij. Okay, ze doet dat wel maar 't kan haar blijkbaar niet zoveel schelen.

Ik kom uit een gezin waar zich veel problemen hebben voor gedaan. Eerst die scheiding tussen m'n oom en tante. M'n oom is m'n vader's broer, dus daardoor viel de helft van de familie weg. Ongeveer een jaar later zijn m'n eigen ouders gescheiden. Ik was toen 12, geloof ik. M'n vader ging manipuleren op m'n zusjes, en daardoor ging het niet bepaald goed op school met hun in de komende jaren. M'n moeder was jammer genoeg blind, en ze luisterde niet naar mij. Ze waren namelijk meestal ziek nadat ze een weekend daar zaten, vaak niet echt physiek ziek, maar 't zat in hun hoofd. Okay, ikzelf heb ook vaak genoeg smoesjes verzonnen om niet naar school te gaan toen ik jong was, en dat was dus haar reden om niet te luisteren naar mijn advies om ze gewoon naar school te sturen. Zonder dat zouden ze beiden waarschijnlijk meteen zijn doorgestroomd van de basisschool naar de havo van de middelbare school.

Zelf was ik ook nogal een probleem kind. Ik werd veel gepest, voornamelijk om wat hygiëne problemen. Nadat m'n ouders waren gescheiden werd dat namelijk niet zoveel in de gaten gehouden, en als kind kun je dan nog wel domme dingen doen, want het zat er nog niet goed ingestampt. In deze jaren heb ik het niet echt veel over mezelf gehad, ik hield m'n problemen liever voor mezelf. En op gegeven moment kwamen er bepaalde organisaties bij kijken.

Na m'n 17e was ik gestopt met school, nadat ik m'n vmbo bedrijfsadministratie diploma op C-niveau haalde omdat ik wou gaan werken voor een jaar. Maar ja... ik had voor school niks gedaan. Dus van werken kwam er ook niet veel. En ik werd dus helemaal niet gestimuleerd om solicitatiebrieven te schrijven. "Ga gewoon langs de uitzendbureau's," zeiden ze... af en toe. En dat deed ik dus... af en toe. Van werken kwam er nauwelijks iets, natuurlijk. Ohja, bijna vergeten, in de zomervakantie die volgde vlak nadat ik 17 werd, verhuisden we naar m'n vaders huis. M'n moeder kon de huur namelijk niet betalen. Dat krijg je als je te veel kinderen iedere dag laat langskomen die de boel leegvreten. Ze stelde geen grenzen, en hierdoor ontmoette ik natuurlijk nauwelijks nieuwe mensen. Ik was wel tevree, zolang ik maar kon gamen, op dat moment.

Ik wou na een jaar weer naar school, maar ik werd niet voor de opleiding aangenomen omdat ik niet goed genoeg kon tekenen. Okay, ik was goed opweg met het oefenen. Al jarenlang. Maar ongeveer 3 maanden voor ik naar die opleiding toe ging heb ik nauwelijks geoefend, en daardoor was ik niet goed genoeg. Dat komt natuurlijk door dat gebrek aan stimulans, waar ik toen overigens al enkele keren om gevraagd had. En geloof me, ik vraag niet zo snel om iemands hulp om mij een beetje vooruit te duwen, maar ik ben toch echt 't type persoon die zoiets nodig heeft. Ik had van mezelf geen vrienden, en niemand in m'n familie gaf me enig steun.

Ik had in m'n hoofd, als ik niet aangenomen word wil ik gaan rondreizen. Dat deed een tijdje, ik wou gaan sparen maar het is me niet echt gelukt. Want als m'n moeder of vader geen geld nodig hadden was 't wel de verzekering die me wou naaien. En dan komt erbij dat ik ook nog een stuk of 5 keer in 6 maanden was verhuist. Het is niet zo moeilijk te raden waarom dat reizen helemaal misgelopen is. Hetzelfde als eerst, ik had niemand die me het gevoel gaf dat hij of zij achter me stond en daardoor begon ik eraan en moest ik na een week al terugkeren. Tja... wat verwacht je dan ook? De wereld rondreizen met €300 euro? M'n moeder betaalde wel wat dingetjes, maar ik voelde geen liefde daarin. Ik had het gevoel dat ze zoiets dacht van: "Je doet maar." Tja, m'n vader wou me 't huis uit hebben omdat ik een gevecht met hem begon omdat ik vond dat hij één van m'n zusjes te ruw behandelde. Dus ik kon daar al niet meer naartoe.

M'n moeder woonde toen ook al een tijdje in, bij een vriendin. Ze mocht namelijk niet meer in m'n vaders huis blijven. Uiteindelijk na 't vele verhuizen bleven m'n zusjes en ik achter bij m'n vader. M'n broer woonde bij m'n oom. Dus zij was gescheiden van haar kinderen, wat dus niet zo leuk is voor haar.

Na m'n nogal korte wereldreis waarbij ik nauwelijks iets van de wereld heb gezien had ik dus geen huis. Met moeite was ik teruggekomen, en met moeite vond ik een plaats om te verblijven. Okay, eigenlijk vond mijn moeder een plaats. Ik had geen vrienden of contacten, en m'n sociale ontwikkeling liep achter op anderen. Nu eigenlijk nog steeds wel een beetje.

M'n moeder kreeg een paar maanden later eindelijk weer een huis, en ik en m'n zusjes zouden daar komen wonen. Maar m'n oudste zusje, toen 14, koos ervoor om bij m'n vader te blijven. Ze heeft het nooit gezegd, maar ik weet dat ze daar bleef omdat ze dan zekerheid had van een verblijf en omdat ze m'n vader niet alleen wou laten. Okay, nogal een klap voor m'n moeder. Ik had haar die laatste weken wel gewaarschuwd over haar gedrag... Maar zoals gewoonlijk heeft haar zoon nooit gelijk omdat hij meer dan twee maal jonger is.

Tja, en nu zit ik dus nog steeds in deze woning. Samen met m'n moeder en m'n andere zusje, die inmiddels 14 jaar is. In het begin zou ik werken en omdat ik wat ouder was kon ik mezelf er wel wat meer toe zetten. Nog steeds lang niet genoeg, en nog steeds werd ik niet gedrukt om solicitatiebrieven te schrijven. Ik kan het wel, mijn brieven op school zijn ook altijd geweldig en goed. Okay... behalve in het Duits dan, misschien. Maar goed, ik was toen evengoed in het schrijven ervan als ik nu ben. Ik heb er toen slechts een enkele geschreven, en met een enkele brief haal je geen solicitatiegesprek binnen. En dan haalt ze vaak genoeg de supermarkt naar boven. Ik heb haar tig keer gezegd dat ik te oud ben, maar ze luisterde niet. Ik was overigens al 20, en ze gaan echt geen 20-jarige broekies met nauwelijks werkervaring en papieren aannemen.

Ik werd dus veroordeeld tot industrieël werk... in de grafische industrie. En m'n moeder die zei iedere keer dat ik gewoon moest doorgaan daarmee en via het uitzendbureau dan een vaste baan moest krijgen bij het bedrijf. Ja, lekker... dan eindig ik PRECIES hetzelfde als m'n vader. Ik weet zelf dat ik nogal verschil van m'n vader, maar echt bij iedere ruzie lokte m'n moeder het gewoon uit, en ze zegt dan ook dat ik op m'n vader lijk, terwijl zij juist diegene is die me in zijn richting probeert te duwen.

Ze wilt gewoon niet naar me luisteren. Voor iemand van 20 was ik behoorlijk bijdehand, en nu, 21, ben ik dat nog steeds. Nog wel een stuk meer dan eerst, aangezien ik de laatste maanden zoveel ben gegroeid daarin. Advies geven is iets wat ik vrij goed kan doen... geloof ik. Ik had er veel beter in kunnen zijn als ik er meer vertrouwen in zou hebben en welles werd geprezen. Maar nee, dat gebeurde niet. M'n moeder gebruikt iedere keer haar leeftijd als excuus als ik haar iets adviseer, hoe goed het ook is. Het is enkel logisch, ik wijs haar erop dat haar dochter de dupe is van wat zij aan het doen is. Ze komt nooit op tijd thuis als ze een weekend bij haar vader en m'n oudste zusje verblijft, en m'n moeder geeft haar dus nooit straffen ervoor, omdat ze waarschijnlijk toch niet luisterd. Ze kan dus in principe gewoon doen wat ze maar wilt. Al zou ze een jongen meenemen naar haar kamer en ze raakt zwanger, zelfs dan denk ik dat m'n moeder nog niets bijzonders zou doen slechts alleen maar omdat ik haar het juiste advies zou geven dat zij uit zichzelf niet zal opvolgen.

Maar m'n zusje is niet zo, daar heeft m'n moeder geluk mee. Zij en haar zus volgen netjes het voorbeeld van mij en m'n broer... Dat betekend, weinig tot geen vrienden en dus ook geen verkering.

Want, m'n moeder gebruikt als excuus, omdat ik het gedaan heb mag zij het ook doen. Neen, mevrouw wilt het niet beter doen voor de jongere kinderen die nog veel moeten leren.

Dankzij dat vele verhuizen is m'n moeder nogal lui geworden. Ik heb er geen opmerking over gemaakt, maar ze ziet het zelf niet. Eerst kon ze een huis met vier kinderen en vele bezoekers redelijk goed schoon houden. Nu kan ze nog geen huishouden met slechts twee kinderen runnen, die ook nog eens een stuk minder aandacht nodig hebben.

Ze haalt andere ouders naar boven. Dat hun kinderen die ouders wel helpen enzo. Maar dat is er bij hun natuurlijk volledig ingestampt. Bij mij niet. Dus m'n moeder zeurt erover dat ik weinig doe in het huis, terwijl ik al heel veel keren heb gezegd dat zij iets moet zeggen. Dat het eerst routine moet worden. En dan zegt zij dat ik oud genoeg ben en het automatisch moet doen. Snapt dat mens dan niet dat zelfs volwassenen dingen aan moeten leren? Ik ken mijzelf beter dan iemand anders me kent. Ik vraag aan haar of zij mij wilt stimuleren, en dan duwt ze het de grond in? Ja... dat zal wel veel helpen...

Daar komt ook nog eens bij dat ze mij echt nooit gelijk geeft. Als ik zeg 2+2=4, dan is dat de waarheid. Er is niks anders mogelijk. Maar als zij zegt dat het 5 is, dan kan ik daar niet tegenop omdat zij mij werkelijk nooit gelijk geeft. Ze haalt het leeftijdsverschil vaak naar boven, en als ik zeg dat ze dat doet dan ontkent ze.

Zij vindt bovendien dat ik de laatste tijd egoïstisch bezig ben. School, school, school. Het is eindelijk eens een keer iets wat ik leuk vind. Eindelijk ontmoet ik nieuwe mensen, alhoewel ik nog niet echt bevriend met ze ben. Eindelijk heb ik een beetje stimulans. Niet van mam, maar doordat ik zo vaak bleef proberen. Het neemt wel nogal veel tijd in beslag, want ik wil graag goed presteren. Het is nu vmbo, en ik wil naar de hbo. Als ik hier niet goed presteer en mezelf niet kan aanleren goed te studeren kan ik de hbo wel vergeten.

En zij, van alle mensen, durft daarover te klagen? Bovendien is zij ook nogal egoïstisch bezig. Ze haalt iedere keer haar vrienden en haar vriend, die momenteel in de gevangenis zit, naar boven en geeft ze als voorbeeld dat zij wel dingen voor haar doen maar ik niet. Geen wonder, ze luistert niet en als ik eens een keer iets belangrijks aan haar vraag om te doen, dan doet ze het niet. En dat gebeurt nogal vaak. Tegenwoordig loop ik kwaad naar boven iedere keer wanneer het gebeurd. Zo erg irriteer ik me eraan.

Ze heeft eigenlijk het liefste dat ik het huis uit ga. Dat weet ik. En ikzelf zou ook niets liever doen. Maar het probleem is... Ik kan nergens anders heen.

En zo vergaat dus een uur van m'n leven aan het typen van tekst.

Heeft iemand toevallig enig, hopelijk bruikbaar advies? Ik weet dat het een eind is om door te lezen, maar ik zou het wel waarderen.

Zo dat is inderdaad een hele lap tekst om doorheen te lezen zeg.

Je zit duidelijk in een situatie die niet snel zal gaan veranderen.
Als je al aangeeft dat de huidige vriend van je moeder in de gevangenis zit, dan kiest ze blijkbaar de verkeerde vrienden uit. (no offense)

Het feit dat jij door hebt dat het beter is om te studeren en een goede baan te vinden is erg goed. Er is maar 1 persoon die jou situatie echt kan verbeteren, en dat ben je zelf. Als ik jou was zou ik dus zeker proberen om je studie af te maken zodat je in ieder geval wa diploma's hebt waar je iets mee kan.

Wat betreft je thuis situatie kan ik je weinig bruikbaar advies geven ben ik bang. Misschien zou het helpen als je wat dingen in huis deed inderdaad. Hoe minder je moeder belast is, des te beter haar humeur misschien zal worden.

Begin gewoon met wat kleine dingen, zoals helpen met de afwas en je eigen kamer schoon houden. Het is voor jou maar een kleine moeite, maar het geeft je moeder het gevoel dat ze er niet alleen voor staat.


Het belangrijkste is dat je vooral niet vergeet waar je het allemaal voor doet.
Je wil een goed leven voor jezelf, onafhankelijk zijn van je ouders.
Door terug naar school te gaan heb je in feite de eerste stap al gezet :thumbsup:

Zo te horen heb je veel frustratie naar je moeder en je zegt dat veel problemen de oorzaak zijn van haar gedrag en de opvoeding.. Je kunt haar gedachten niet veranderen blijkbaar, maar kijk eens naar jezelf. Hoe kun je zelf zorgen dat jij je beter voelt? Wil je een schoon huis? Dan ga je schoonmaken. Als je moeder het je niet kon leren, leer het dan jezelf aan.

Bovendien denk ik dat je op jouw leeftijd en situatie in aanmerking moet kunnen komen voor een eigen woning, desnoods begeleid wonen. Misschien moet je daar weer instellingen en organisaties voor benaderen, ik weet niet of je dat wil maar het lijkt mij de moeite waard..

Ik vind het wel goed dat je weer naar school gaat :thumbsup: als je dan uiteindelijk een baan hebt en kunt sparen kun je die wereldreis altijd nog wel maken ;)

Kleine dingen doe ik al. M'n kamer ruim ik ongeveer eens in de week op, en de afwas doe ik ongeveer 2 maal per week (uit mezelf dus). Verder stofzuig ik ook nog wel eens en het meeste zware til- en verplaatswerk doe ik dus ook.

Dat is dus al wat, maar niet echt genoeg. Kleren strijken en ophangen ben ik een kluns in, en wassen doe ik héél af en toe. Eigenlijk alleen m'n eigen kleren, wanneer ik het doe. Ik weet natuurlijk wel dat ik het mezelf moet aanleren, maar met wat hulp zal het veel sneller gaan. En dat biedt ze me dus niet.

Begeleidend wonen lijkt me eigenlijk helemaal niks. Ik kan momenteel niet op mezelf wonen. Ik ben al helemaal geen kei in het zoeken van werk, en momenteel heb ik ook geen inkomen. Het deed nogal lang voordat ik een nieuwe identiteits kaart kreeg nadat ik m'n paspoort was kwijtgeraakt, dus het kan een nog maand of 2 duren voordat ik een studietoelage krijg.

Ik kom hoogstwaarschijnlijk niet eens in aanmerking voor begeleidend wonen. Daar zullen ze mij veel te bijdehand voor vinden.

Okay... ik heb nogal weinig vertrouwen wat dat betreft. Mensen helpen mij niet zo vaak omdat ze denken dat ik het toch wel alleen aankan. Het is niet zo dat ik het niet goed doe... De resultaten vallen altijd tegen, of ik er nou ontzettend weinig of veel van verwacht, het maakt niet zo veel uit. Zelfs als ik iets negatiefs verwacht is het resultaat zelfs nog erger :(

Dus als ik zo'n groot risico zou nemen als binnenkort op mezelf gaan, dan sta ik waarschijnlijk binnen een jaar op straat.

Als ik over een jaar of 2 op de hbo zit dan zal ik waarschijnlijk op kamers gaan. Tegen die tijd hoop ik zelfstandig genoeg te kunnen zijn om op kamers te gaan.

Ik zal waarschijnlijk gewoon wat meer in huis moeten doen :(

ik vind eigenlijk dat je best wel veel in huis doet, maar je moeder vindt dus van niet... tjah misschien zou je dan nog net iets meer in huis moeten doen, als ze dat waardeerd;)
en ik weet zeker dat je het wel kan HBO halen, echt wel!
dat merk ik alleen al aan de berichten die je post op forums enzo.
maar het probleem is dus dat je niet genoeg gestimuleerd wordt:(
maar ik vind echt dat je het moet proberen! want je kan het!
en probeer gewoon overal vertrouwen in te hebben, ook al gaat er veel mis.. maar probeer het, want als je van te voren denkt dat het mis gaat, dan gaat het meestal ook mis.

maar zet door! want je kan meer dan je denkt!;)

Veel tekst weinig inhoud.

succes ermee

Dank je... Geloof ik. Maar inmiddels zijn we alweer 2 maanden verder. Momenteel ruzie ik niet zo veel meer met m'n moeder.

wat een gejank zeg...

does baby want a nipple to suck on?:O

Pff wat een hoop onzin zeg. Jij zal er vast mee zitten, maar er zijn genoeg situaties waar het erger is.

Je moet dit niet lullig opvatten, maar als ik dit zo lees mis je heel wat discipline. Veel moet uit jezelf komen en je moet niet al je hoop op je ouders leggen. Zeker niet in deze situatie.

ja hehe het kan altijd erger maar dat wil niet zeggen dat dit geen probleem is, je interlectuele brein stelt me weer teleur|:(

Nouja ik vind dit niet zo'n probleem, wat Jeroen al zegt is dat hij gewoon zelfdiscipline mist. En dat kun je aangeleerd krijgen maar je kunt het ook jezelf aanleren

of helemaal vergeten |:(

Jullie denken dat het allemaal zo simpel is... -__-

Ik heb zelfs veel zelfdiscipline in vergelijking met veel anderen. Alleen niet met bepaalde dingen.

Als je ouders je weinig belangrijke dingen leren en als je weinig contact hebt met mensen is het héél erg moeilijk om het zelf te doen.

Je kunt wel tegen iemand zeggen dat ie dat gewoon moet doen, maar dat is een stuk makkelijker gezegd dan gedaan. Maar goed, veel mensen kunnen zich blijkbaar niet in anderen inleven -__-

Waarom is het mij dan wel gelukt? Ik kan me best in de situatie inleven want ik heb een vergelijkbare situatie meegemaakt, alleen vind ik dat jij je een beetje snel bij dingen neerlegt.

tis idd een lang en onzinnig verhaal... maar om nou te zeggen dat er genoeg situaties zijn waar het erger is... das ook een beetje lullig :d er zijn al-tijd problemen die erger zijn, maar das geen reden om je probleem niet te 'delen'...

jij hebt te snel een mening over een persoon die je niet ken, voor die gozer is het misschien moeilijker dan voor jou.

Ja, iemand die één been breekt mag niet klagen want er zijn altijd mensen die twee benen breken..

Dus omdat het jou lukt, lukt het meteen iedereen?

Bovendien, hij vertelt dat hij de ambitie heeft om naar school te gaan en daar is hij ook hard mee bezig. Hij helpt in het huishouden. Ik vind niet dat hij zich erbij neerlegt.

Ik bedoelde het niet op die manier. Ik vind alleen dat hij doet alsof hij o zo zielig is en dat iedereen maar medelijden met hem moet hebben. En dat heb ik niet.

:notgood: dát hóéft tóch óók niet!

Discipline moet in je zitten, dat leer je jezelf. Je klinkt als een lui monster dat nooit een flikker heeft uitgevoerd en nu geef je je moeder de schuld? Lift je reet van de bank! Zoek een bijbaantje. Waar dan ook. In een winkel. Wat dan ook, dan ga je maar kranten lopen. Doe je tenminste iets. Dan kan je sparen voor een paar meubelen. Zoek je een poep goedkope kamer op. Laat hem een beetje door je vader betalen als het je lukt. Klaar. Na je school zoek je een baan en gaat niet zitten zeuren 'dat je dankzij je moeder mislukt bent'. je hebt het echt aan jezelf te danken dat alles mislukt, je lui bent en geen vrienden hebt. Jeetje wat kan jij je aanstellen. Doe verdomme toch iets. Je hebt een uur verpest met dingetjes typen dat helpt je echt niet verder. Dit is gewoon te triest. Jij bepaalt wat er in je leven gebeurt. Je bent nu toch oud zat dacht ik zo.

:d

weer zo'n talenwonder!
discipline, goedkope, dat je dankzij...,

(ik help jullie alleen maar hoor)

voor de rest... iets minder heftig mag van mij ook wel... misschien is die kerel wel echt depressief
:z

Niet alles gaat zo eenvoudig als je het vaak wel zou willen, enige wat jij dus zegt is dat het allemaal zijn fout is, wat helemaal niet zo is. Misschien kan hij inderdaad meer doen, maar daar is hij toch aan bezig, terwijl hij van de andere kant, zijn ma helemaal geen reactie of medewerking verkrijgt.

En al degene die het hier hebben over een zielig verhaal en om aandacht vragen. Al eens gedacht dat hij er gewoon erg mee zit, en misschien zijn verhaal gewoon eens ergens wil zetten waar ook anderen er reacties op kunnen geven. Nog nooit gehad dat je iets gewoon aan iemand zou willen vertellen zonder verdere vragen ofzo te moeten beantwoorden, gewoon omdat het dat wat er is/gebeurd toch al ietsje lichter maakt?

Nou voor alle medelijden die hij nodig heeft, ben jij er toch al?
Trouwens hij vroeg aan het einde advies.
Bovendien zeg ik niet dat het allemaal zijn fout is, maar dat hij niet alleen zijn moeder moet beschuldigen.
Ik weet dat hij bezig is. Zie je, je moet het zelf doen als je moeder je niet helpt. Nu die daaraan begonnen is werkt het ook een stuk beter.
Puhh.
Sorry ik ben vervelend.

Ik kan me moeilijk voorstellen dat je geen vrienden had, moeilijk vrienden maakte, sociaal achterliep, niet goed met je moeder kon opschieten, wel 5 keer in een redelijk korte tijd verhuisde, etc. Als je werkelijk in zo'n positie hebt gezeten zou je 100% zeker niet zo'n grote bek hebben. Diegenen die anderen afkraken zijn juist diegenen die er niets of nauwelijks iets vanaf weten.

En ik vroeg dus al helemaal niet om medelijden... Vragen om advies en de zielepoot lopen uit te hangen zijn twee verschillende dingen. Ik legde de situatie zo goed mogelijk uit zodat er misschien nuttig advies wordt gegeven.

Voor 14/15/16 jarigen lijkt alles zo simpel -__-
Je moest 's weten hoe moeilijk het is om als 20/21-jarige zonder enig nuttige werkevervaring of nuttige diploma's/certificaten te starten. Denk 's wat breder, staar niet alleen vooruit (Een mooie term daarvoor is "Tunnel Vision") en analyseer alles wat ik gezegd heb. Als je dat doet is het allemaal heel logisch.

Jij hebt waarschijnlijk al zo'n beetje je hele leven lang vrienden gehad, steun van vele anderen, terwijl ik sinds m'n 11e bijna alleen maar ben tegengewerkt en er eigenlijk alleen voor sta. Jij hebt makkelijk praten ja...

Dit bedoel ik dus, omdat jij je 'niet voor kan stellen dat..' zal het wel niet zo zijn. Nou dan heb ik ook geen zin meer om er op in te gaan :)

Tja, je doet er niks aan om te bewijzen dat ik fout zit.

Nee daar heb ik geen zin in, ik vind jou echt zo iemand die toch nooit zijn ongelijk zal toegeven.

Dan weet je gelijk hoe onmogelijk het is om een discussie van m'n moeder te winnen.

Van de mijne ook, daarom geen zin om ook oeverloze discussies te voeren op internet.

Heb je tóch nog iets van dr geleerd:z

dit verhaal lijkt mij een beetje heel erg nep..

Deze gebruiker lijkt mij een beetje heel erg noob.

ja dat ook

Het ging over jou.:')

mijn moeder is ook zo , gewoon negeren !