gedichtjes

(kan die andere van mij niet meer terug vinden dus vandaar)

Het doet me pijn,
Pijn om met mijn ogen te zien,
Dat je niet meer van mij wilt zijn,
Dat ik je niet verdien.

Het doet me pijn,
Pijn om mijn fouten toe te geven,
Denkend wat we nu nog zouden hebben,
Als je toch bij me was gebleven,
Ik kan aan niets anders denken.

Het doet me pijn,
Pijn om te zien dat je gelukkig bent met een ander,
Het is mijn eigen schuld en toch,
Hoop ik dat je van gedachten veranderd,
Dat ik nog steeds naast je liggen mocht.

Het doet me pijn.
Pijn dat ik je eigenlijk wil haten,
Maar mijn gevoelens kan ik niet negeren,
eigenlijk wil ik het goed praten,
Je liefhebben en begeren.

Het doet me pijn.
Pijn dat mensen me er elke dag weer mee confronteren.
Is deze pijn mijn boetedoening,
Proffesor zou ik zijn als ik van fouten zou leren.
Het enige wat ik wil is verzoening

Het doet me pijn,nog steeds pijn,
Pijn ik je elke dag moet zien
En toch zie je niet
Dat ik die gene ben die jou verdient.
En dat doet me het meest verdriet.

Het doet me pijn,het meeste pijn,
Dat je me na mijn laatste fout verliet,
En ik bleef daar met tranen achter,
Tranen van verdriet,
Ik was hard voor de wereld maar ben nu een stuk zachter.

Verandering


Ik ben veranderd.
Als ik in de spiegel kijk dan zie ik het in mijn ogen.
Wanneer de wind mijn rug streelt voel ik het met mijn huid.
Koud is wat ik geworden ben,
Berekenender en geslotener dan vroeger.
De lijnen van mijn aangezicht zijn harder geworden, mijn ogen bitterder.
Door de jaren heen is mijn buitenkant een aantal littekens rijker geworden,
Mijn hart heeft er een behoorlijk aantal schrammen bij.
Of ik ooit zal leren van die fouten is de vraag,
Maar ik zal door moeten, voorlopig is het einde nog lang niet nabij.

Ik ben niet meer dezelfde.
Met de tijd zijn verschillende mensen gekomen en gegaan,
Vreemdelingen, meeliftend op de webben en intriges van mijn leven.
Sommigen niet meer dan buitenstaanders, gauw weer doorzwevende,
Anderen noemden zich vrienden, en zij bleven langer met mij op dezelfde plaats.
Zoveel mensen met zoveel redenen en verschillen,
De ultieme wijsheid heb ik nooit gevonden, want wij weten gewoon niet wat we willen.
Een zegen en tegelijkertijd een vloek,
Want zo blijven we altijd zoeken naar de ultieme waarheid en wijsheid,
Terwijl we telkens weer struikelen en vallen.

Ik ben getransformeerd.
Achterdochtig bekijk ik de wereld door twee groengrijze ogen,
Die alleen maar fouten en imperfecties kunnen zien.
Al dat wat mooi is is toeval, al dat wat perfect is een uitzondering.
Geloven in mensen kan ik niet meer,
Ze spreken zoveel woorden, zoveel beloftes, en ze lijken allemaal zo oprecht,
Ergens voel je dat er iets niet klopt, maar je kan het oppervlak van het bedrog niet doorbreken.
In mijn pantser weggekropen, levend volgens een vaste routine,
Diep van binnen wordt disharmonie gewenst, al wordt dezelfde chaos ook gevreesd.
Risico’s bespot ik en wens ik niet te nemen,
Ook al zijn sommige dingen vaak best een gokje waard.

Ik ben gegroeid.
Maar wie ben ik geworden, en wie zal ik zijn?
Zal ik ooit nog lachen, of zal ik altijd van binnen blijven huilen?
Lieve woorden naar iemand fluisteren, of te horen krijgen dat ik een ijsblok ben?
Het oppervlak doorbreken en naar de mensen reiken, of terugzakken in het duistere slik?
Verzet wordt gepleegd tegen de tijd zelve,
En terwijl iedereen samen met de wereld doorgaat, stagneer ik in mijn gargantueske worsteling.
Ik groei, maar ik groei niet genoeg.
Mijn dromen zijn mooi, maar ze zijn niet haalbaar.
Volwassenheid is binnen hand bereik, maar tegelijkertijd ook zo ver weg..

Ik ben iets anders.
Maar wat ik nu precies ben daar ben ik nog niet achter.
Gevuld met pijn fouten en littekens, maar ook zoveel gekoesterde herinneringen.
Van liefde, vriendschap, de zon, de zomer..
Langzamerhand begin ik jullie te begrijpen, jullie acties te voorspellen en te doorzien.
Aanbeland op het punt waar jullie drie jaar geleden al stonden, hopeloos achter de feiten aan snellend..
Misschien vormen al mijn ervaringen wel een harde gebutste laag, een cocon van acceptatie,
En kruip ik daar binnenkort als een vlinder uit in een nieuwe vorm: blijer, liever, beter, wijzer.
Maar tot het zover is verander ik, en de mensheid met mij.
Voor alles wat misgaat komt er ervaring,
Elke tegenslag zal zijn tegenhanger in het geluk moeten erkennen,
Voor elk gebroken hart zal er magische lijm gevonden worden,
Slechte en waardeloze vrienden worden vervangen door echte.
Verandering is niet iets slechts.
Maar het heeft wel tijd nodig.

Mooi geschreven alleen het laatste stukje vind ik minder mooi.