mijn verhaal?

[biffyclyro]

ik heb geen idee wat ik hiermee wil bereiken, maar ik probeer wat..

iets meer dan een jaar en een maand geleden heeft mijn broer van 19 zelfmoord gepleegd. ik was toen 14. hij was mijn beste vriend en groot voorbeeld.

in die tijd had ik veel vriendjes maar was ik nooit verliefd (klinkt stom, maar het hoort er wel tussen)
na 1 maand ongeveer, bij het linkin park concert waar ik eerst met mijn broer heen zou gaan, heb ik een nieuwe vriend ontmoet, hij was 5 jaar ouder. het was de eerste keer dat ik echt verliefd was op mijn vriend en ik ben zo fucking veel van m gaan houden dat ik nu niet meer weet of ik er ooit overheen kom.

ongeveer 5 maanden na mijn broer is een goede vriend, waar ik serieus al sinds mn geboorte mee omging, bij een treinongeluk omgekomen, hij was net als ik toen 14.

toen ik bijna een jaar verkering met mijn vriend had, heeft hij het uitgemaakt. dat is nu ongeveer 6 weken geleden, en nu voel ik me heel erg eenzaam en verlaten.

al die tijd heb ik mijzelf kunnen redden door mijn verdriet óf weg te stoppen, óf bij hem uit te huilen, en nu huil ik het meest om hem. nachtenlang schreeuw ik in stilte om hem, ik ben echt heel erg bang dat ik het niet red.

een paar dagen nadat hij het uitmaakte is mijn opa gestorven, en 5 weken later mijn andere. nu ben ik dus ook nog al mn opa's verloren, en was ik mijn 2 oma's al kwijt.

hoe kan het dat ik zoveel mensen in zo'n vreselijk korte tijd moet verliezen?
alles lijkt kapot te gaan en ons hele gezin is ingestort.
ik heb vaak het gevoel of ik bij niemand meer terechtkan, altijd heb ik kunnen rekenen op mijn vriend, en nu is hij weg. tegen veel van mijn vriendinnen durf ik niet te praten. soms kan ik mn verdriet een beetje kwijt bij familie, maar die spreek ik niet zo heel erg vaak.

heeft iemand hier enig idee hoe ik iets hiervan kan verwerken, en dat eeuwige wegstoppen kan vermijden?

ik verwacht niet veel van hier, maar ben blij met alles, zowieso weer eens alles opschrijven :S

[eneri]

meid, wat rot voor je!:(

ik denkd at je het beste met iemand kan gaan praten, en als er niemand is die je echt vertrouwt tegen een dagboek of cassettebandje ofzo, zo lang je het er maar allemaal uitgooit. Je moet het inderdaad niet opkroppen, want het komt er uiteindelijk toch wel allemaal uit, en dan misschien op de verkeerde manier.
Je kan ook met een psycholoog gaan praten, maar dan meot je wel geluk hebben en iemand treffen met wie het klikt.
NOg een andere optie is op n 'heftige' sport gaan, dat je het via je lichaam kunt uiten.
Misschien is er een leraar op school die je vertrouwt, je mentor ofzo?
Verder zijn er nog n hoop creatieve manieren om je te uiten, maar dat moet je maar net liggen. Ik zelf kan veel gevoel kwijt in tekenen, maar ik weet niet of dat ook voor jou geldt?Met muziek(schrijven) kan het natuurlijk ook.
Maar zo zie je er zijn een hoop manieren om je te uiten, je moet alleen iets vinden wat bij je past. En anders op zoek gaan naar iemand die je vertrouwt. MIsshcien is er zelfs wel iemand van dit forum die je aardig en betrouwbaar lijkt, die er voor open staat.

Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen!:*
Ik hoop dat het je gaat lukken!

[Plankje]

wat jij allemaal hebt meegemaakt is verschikkelijk. Je zult wel helemaal ingestort zijn ondertussen. Je kunt het beste proberen ergens je gevoelens kwijt te raken. Ik raad je aan om een boek te schrijven of zo. Het is een heel debiel idee, maar volgens mij helpt het wel. Schrijf een boek over alles wat jij afgelopen jaren hebt meegemaakt en laat het vervolgens aan een paar goeie vrienden lezen. Ik denk dat je je dan al een stuk beter voelt, omdat je zo op indirecte manier aan je vrienden hebt laten zien van hoe je je voelt.

Sterkte :-)

[Brendovic]

Originally posted by RickClan
wat jij allemaal hebt meegemaakt is verschikkelijk. Je zult wel helemaal ingestort zijn ondertussen. Je kunt het beste proberen ergens je gevoelens kwijt te raken. Ik raad je aan om een boek te schrijven of zo. Het is een heel debiel idee, maar volgens mij helpt het wel. Schrijf een boek over alles wat jij afgelopen jaren hebt meegemaakt en laat het vervolgens aan een paar goeie vrienden lezen. Ik denk dat je je dan al een stuk beter voelt, omdat je zo op indirecte manier aan je vrienden hebt laten zien van hoe je je voelt.

Sterkte :-)
idd en zorg dat je mensen om je heen rkigjt van je je als nog gaat houden zodat je toch nog wat hebt zeg maar.

[Fade of Light]

of ga met een psycholoog praten.... Die proberen dan waarschijnlijk uite te zoeken hoe jij het best je verdriet kan verwerken en je er weer op kan komen

P.s. ik snap niet waarom mensen een verkeerd beeld hebben van psychologen, zo veel mensen hebben er 1 nodig of maken er al gebruik van, en groot gelijk hebben ze.

[jannekes]

Kijk ook in de bibliotheek naar boeken over rouwverwerking en dan ook kinderboeken, want die zijn zeker als je emotioneel bent en daardoor niet goed kan denken prettiger te lezen. Zulke boekjes gaven mij letterlijk houvast tijdens het verwerken van mijn verdriet zodat ik niet in mijn tranen verdronk.

En ja soms verdringt een mens zijn emoties omdat het teveel is. Het is dus een veiligheidsmechanisme. Maar zodra het leven weer rustiger wordt komen de achtergestelde emoties weer los. Meestal door een aanleiding, iets wat je op t.v. ziet of een muziekstuk of een geur. Dus maak je geen zorgen dat je dingen verdringt. Je doet je best om het allemaal te behappen.

Bij het Maatschappelijk Werk kan je ook informeren naar een rouwverwerkingsgroep voor jongeren. Praten met een maatschappelijk werkster is gratis en ik vond dat laagdrempeliger dan achter een psycholoog aan te gaan. Het belangrijkste is dat het klikt met iemand.

Je kan ook met de telefonische hulpdiensten (zie acherkant telefoonboek) zoals sos-gesprek van mens tot mens, korrelatie, kindertelefoon bellen. Hier zitten getrainde vrijwilligers met een luisterend oor en soms is dat makkelijker om tegen aan te praten dan tegen een bekende. Sommige zijn 24 uur per dag te bereiken. Heel veel sterkte toegewensd.

[kreej-z]

wo, das zeker verschrikkelijk! Ik denk dat je het beste iemand in vertrouwen kunt nemen en er heel veel met diegene over praten. Maar als je dat niet kunt/ wil om welke reden dan ook kun je misschien alles at er in je hoofd opkomt opschrijven in een dagboek of waardan ook in. Dat kun je dan bewaren om het nog een x te lezen maar dat hoeft denk ik nieteens, het is maar dat je wat kwijtkunt. Verder kun je misschien naar een hulpinstantie van de ggd of op school gaan, die mensen zien veel mensen die ook zulke problemen hebben en hebben er vaak meer verstand van dan 'zomaar iemand'Ik wens je heeeel veel sterkte en hoop dat je wat hebt gehad aan dit forum... kus van mij

[biffyclyro]

dank jullie wel voor de lieve reacties..

ik heb al een poosje een psychologe, eentje die er speciaal voor kinderen is, en ook gespecialiseerd in rouwverwerking. zij heeft ook ontzettend door dat ik gewoon alles doe om mijn eigen emoties maar niet naar boven te laten komen..
hiervoor heb ik een andere gehad, maar dat was een stomme vrouw waar ik me gelijk al aan ergerde..
in het begin heb ik ook met mensen van de slachtofferhulp gepraat, maar dat ging helemaal fout want die dachten dat ik ook zelfmoord wilde plegen? heel stom..

vanochtend is er ook weer iets gebeurd.. ik zat bij godsdienst, en het ging om de zin van het leven *hooray, mijn favoriete onderwerp* /not
en toen moest precies ik een stukje voorlezen over zelfmoord, en toen heb ik me toch een potje gejankt, ik was echt heel verbaasd dat ik kon voelen! echt vreemd, maar misschien heb ik dat deel wel bijna helemaal op slot gedraaid.. foutfout

[meiske]

die mensen die denken dat ze alles zo goed weten, weten vaak zelf niet eens waar ze het over hebbem, dat heb ik de laatste tijd erg gemerkt.


heb vorig jaar bij een maatschapelijk medewerkster moeten praten nou dat mens ook maar telkens van, jah je wil weer zelfmoord plegen ik voel het.

dit jaar moest ik er weer heen nou emm mevrouw leg eens uit waarom ik geen zelfmoord heb gepleegd?

dat kon ze niet verklaren.

misschien moet je je zelf even er helemaal vanaf zetten gah eens iets leuks doen.