bloempjuh
7 February 2003, 22:47
“Ooit was mijn leven normaal”
In de trein heb je toch altijd wel leuke gesprekken, áls er iemand met je wil praten. Een tijd geleden moest ik naar Arnhem. Op weg daarheen had ik een wel erg bijzonder gesprek.
In Nijmegen stapt een meisje in de trein. Ze is, gok ik, midden twintig en komt tegenover me zitten. Ze is duidelijk dakloos en heeft een opgerolde, vieze slaapzak bij zich en een kleine rugzak. Waar zou ze naartoe gaan? Waarom gaat een dakloze met de trein?
Door: Susanne van Erp
ARNHEM- Je lijkt ergens naartoe te gaan, maar je hebt niet erg veel bij je. Zijn dit al je bezittingen?
“Ja, dit is alles dat ik heb, de rest van mijn spullen ligt nog in ’t kraakpand. Daar woon ik sinds een tijdje. Maar vrienden heb ik er niet hoor. Mijn matras en kleren worden gewoon gejat door anderen
daar. Maar gelukkig heb ik de spullen die ik bij me heb nog, dat is wel het belangrijkste.”
Wat heb je nu bij je dan? Ik zie een slaapzak..
“Ja, een slaapzak. Die heb ik nodig omdat ik straks, in Arnhem, bij mijn ex weer buiten moet slapen. Ik ga naar mijn zoon, die is vijf. Hij woont bij zijn vader. Dat is mijn ex en daar heb ik nogal ruzie mee. Als ik daar kom mag ik mijn kind wel zien, maar ik mag niet in zijn huis slapen. Ik neem dus een slaapzak mee zodat ik tenminste niet dood ga va de kou.
Verder heb ik een rugzak bij me. Daar zit mijn shag in en vloeitjes. Én het belangrijkste, wiet. Vind je ’t erg als ik even een jointje rol, nu zijn mijn vingers tenminste ontdooid. Straks als ik weer buiten ben zijn ze te koud om zelfs een behoorlijke sigaret te maken.”
Cadeautje
Nouja, het niet-roken bord heeft volgens mij niets te maken met rollen. Maar wat zit er nou in je rugzak, behalve shag?
“Oja, dat was ik aan het vertellen. Sorry, mijn geheugen laat me soms in de steek. Er zitten wat blikjes frisdrank in, een trui, (lacherig) een extra onderbroek en een cadeautje voor mijn zoon. Ja.. je moet toch iets voor zo’n kind meenemen hè. Een waterpistool. Ik heb het gekocht van iemand op straat. En dat was het.”
Hoe was je leven voordat je dakloos werd?
“Normaal. Ik woonde gewoon met mijn vriend in een rijtjeshuis. We hadden niet echt een band met de buren ofzo, maar het was wel gewoon. We konden rondkomen. Ik werkte bij een bedrijf, als telefoniste. En mijn vriend was, zoals hij zelf zei, ‘maar een simpele bouwvakker’. “
Klassiek verhaal
Maar als alles zo goed ging, hoe kwam het dan dat je dakloos werd?
“Eens denken.. Een jaar of zes, zeven geleden ging alles nog goed. Tot mijn vriend zijn baan kwijtraakte. Het bedrijf waar hij werkte ging failliet en hij kwam nergens anders aan de bak. Ja, dit is echt zo’n klassiek verhaal.. Hij maakte ons geld op aan dingen als drank. En hij begon met wat ‘vrienden’ verkeerde dingen te doen. Hij brak in bij rijkelui en verkocht de gestolen spullen dan door. Hij werd gewelddadig door de drank, en op een dag heeft hij ons hele huis kort en klein geslagen. Ik kwam te laat thuis, naar zijn mening. Ik werd bang voor hem. Ik heb ontslag genomen en ben bij mijn moeder gaan wonen. Toen zij dood ging werd ik uit haar huis gezet. Ik ben nog teruggegaan naar mijn vriend, maar na een week heb ik het definitief uitgemaakt. Hij bleef agressief.”
En toen?
“Toen ben ik de straat opgegaan. Ik heb veel in opvanghuizen gezeten. En toen ineens ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik ben opgevangen in een soort klooster. Na de bevalling moest ik kiezen. Mijn kind afstaan of het naar mijn ex laten gaan. Het is het laatste geworden.”
Kraakpand
Behalve de slechte relatie met je ex, wat zijn de grootste problemen waar je tegenaan loopt?
“Wat niet? Dakloos zijn is geen pretje. Slaapplaats vinden is moeilijk, eten opscharrelen is lastig en aan wiet of andere ‘shit’ komen is al helemaal een ramp. Ik heb echt lang gezocht voor ik in het kraakpand terecht kwam. Dat was ook pure mazzel. Ik hoorde van een maat dat er iemand de pijp uit was in een kraakpand. Ik ben er gaan kijken en ze hadden nu inderdaad een matras over. Ik was net op tijd, want er zijn daarna nog veel mensen komen vragen of er nog plaats was. Nee dus, jammer maar helaas.
In dat kraakpand had ik wel wat contacten. Er sliep daar een jongen wiens broer in een restaurant werkt, dus hij kon wel aan eten komen. Nouja.. eten.. Prak. Het eten dat de restaurantgangers niet zelf opeten. “
Ik kan me voorstellen dat mensen die jou zien toch een beetje raar opkijken. Is dat zo?
“Nouja.. ik let er niet zo op. Ik hoor wel vaak dat ik maar eens werk moet zoeken. Maar er zijn ook wel aardige burgers hoor. In sommige winkels bieden ze je een kop koffie aan voor een paar stuivers. Maar meestal zijn mensen onvriendelijk. Als ik nou voor vast in Den Bosch zou ‘wonen’ zou ik de daklozenkrant gaan verkopen ofzo, maar ik denk niet dat ik nog terug kan. Als ik straks in Arnhem ben moet ik daar blijven tot ik een kaartje terug kan betalen. Of ik stap gewoon in de trein. Als ik er dan uit word gezet ben ik in ieder geval niet meer in de buurt van die klootzak.“
De trein remt af. De dame in de luidspreker roept om dat we over enkele minuten aankomen in Arnhem. Arnhem, de stad van de grootste hoerenbuurt van Europa. Arnhem, van Vitesse. Arnhem, de stad waar ‘Suus’ haar kind weer gaat zien. Als de trein stopt steekt ze haar hand op als groet, en voor ik iets kan zeggen of terug kan zwaaien is ze verdwenen in de massa.
In de trein heb je toch altijd wel leuke gesprekken, áls er iemand met je wil praten. Een tijd geleden moest ik naar Arnhem. Op weg daarheen had ik een wel erg bijzonder gesprek.
In Nijmegen stapt een meisje in de trein. Ze is, gok ik, midden twintig en komt tegenover me zitten. Ze is duidelijk dakloos en heeft een opgerolde, vieze slaapzak bij zich en een kleine rugzak. Waar zou ze naartoe gaan? Waarom gaat een dakloze met de trein?
Door: Susanne van Erp
ARNHEM- Je lijkt ergens naartoe te gaan, maar je hebt niet erg veel bij je. Zijn dit al je bezittingen?
“Ja, dit is alles dat ik heb, de rest van mijn spullen ligt nog in ’t kraakpand. Daar woon ik sinds een tijdje. Maar vrienden heb ik er niet hoor. Mijn matras en kleren worden gewoon gejat door anderen
daar. Maar gelukkig heb ik de spullen die ik bij me heb nog, dat is wel het belangrijkste.”
Wat heb je nu bij je dan? Ik zie een slaapzak..
“Ja, een slaapzak. Die heb ik nodig omdat ik straks, in Arnhem, bij mijn ex weer buiten moet slapen. Ik ga naar mijn zoon, die is vijf. Hij woont bij zijn vader. Dat is mijn ex en daar heb ik nogal ruzie mee. Als ik daar kom mag ik mijn kind wel zien, maar ik mag niet in zijn huis slapen. Ik neem dus een slaapzak mee zodat ik tenminste niet dood ga va de kou.
Verder heb ik een rugzak bij me. Daar zit mijn shag in en vloeitjes. Én het belangrijkste, wiet. Vind je ’t erg als ik even een jointje rol, nu zijn mijn vingers tenminste ontdooid. Straks als ik weer buiten ben zijn ze te koud om zelfs een behoorlijke sigaret te maken.”
Cadeautje
Nouja, het niet-roken bord heeft volgens mij niets te maken met rollen. Maar wat zit er nou in je rugzak, behalve shag?
“Oja, dat was ik aan het vertellen. Sorry, mijn geheugen laat me soms in de steek. Er zitten wat blikjes frisdrank in, een trui, (lacherig) een extra onderbroek en een cadeautje voor mijn zoon. Ja.. je moet toch iets voor zo’n kind meenemen hè. Een waterpistool. Ik heb het gekocht van iemand op straat. En dat was het.”
Hoe was je leven voordat je dakloos werd?
“Normaal. Ik woonde gewoon met mijn vriend in een rijtjeshuis. We hadden niet echt een band met de buren ofzo, maar het was wel gewoon. We konden rondkomen. Ik werkte bij een bedrijf, als telefoniste. En mijn vriend was, zoals hij zelf zei, ‘maar een simpele bouwvakker’. “
Klassiek verhaal
Maar als alles zo goed ging, hoe kwam het dan dat je dakloos werd?
“Eens denken.. Een jaar of zes, zeven geleden ging alles nog goed. Tot mijn vriend zijn baan kwijtraakte. Het bedrijf waar hij werkte ging failliet en hij kwam nergens anders aan de bak. Ja, dit is echt zo’n klassiek verhaal.. Hij maakte ons geld op aan dingen als drank. En hij begon met wat ‘vrienden’ verkeerde dingen te doen. Hij brak in bij rijkelui en verkocht de gestolen spullen dan door. Hij werd gewelddadig door de drank, en op een dag heeft hij ons hele huis kort en klein geslagen. Ik kwam te laat thuis, naar zijn mening. Ik werd bang voor hem. Ik heb ontslag genomen en ben bij mijn moeder gaan wonen. Toen zij dood ging werd ik uit haar huis gezet. Ik ben nog teruggegaan naar mijn vriend, maar na een week heb ik het definitief uitgemaakt. Hij bleef agressief.”
En toen?
“Toen ben ik de straat opgegaan. Ik heb veel in opvanghuizen gezeten. En toen ineens ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik ben opgevangen in een soort klooster. Na de bevalling moest ik kiezen. Mijn kind afstaan of het naar mijn ex laten gaan. Het is het laatste geworden.”
Kraakpand
Behalve de slechte relatie met je ex, wat zijn de grootste problemen waar je tegenaan loopt?
“Wat niet? Dakloos zijn is geen pretje. Slaapplaats vinden is moeilijk, eten opscharrelen is lastig en aan wiet of andere ‘shit’ komen is al helemaal een ramp. Ik heb echt lang gezocht voor ik in het kraakpand terecht kwam. Dat was ook pure mazzel. Ik hoorde van een maat dat er iemand de pijp uit was in een kraakpand. Ik ben er gaan kijken en ze hadden nu inderdaad een matras over. Ik was net op tijd, want er zijn daarna nog veel mensen komen vragen of er nog plaats was. Nee dus, jammer maar helaas.
In dat kraakpand had ik wel wat contacten. Er sliep daar een jongen wiens broer in een restaurant werkt, dus hij kon wel aan eten komen. Nouja.. eten.. Prak. Het eten dat de restaurantgangers niet zelf opeten. “
Ik kan me voorstellen dat mensen die jou zien toch een beetje raar opkijken. Is dat zo?
“Nouja.. ik let er niet zo op. Ik hoor wel vaak dat ik maar eens werk moet zoeken. Maar er zijn ook wel aardige burgers hoor. In sommige winkels bieden ze je een kop koffie aan voor een paar stuivers. Maar meestal zijn mensen onvriendelijk. Als ik nou voor vast in Den Bosch zou ‘wonen’ zou ik de daklozenkrant gaan verkopen ofzo, maar ik denk niet dat ik nog terug kan. Als ik straks in Arnhem ben moet ik daar blijven tot ik een kaartje terug kan betalen. Of ik stap gewoon in de trein. Als ik er dan uit word gezet ben ik in ieder geval niet meer in de buurt van die klootzak.“
De trein remt af. De dame in de luidspreker roept om dat we over enkele minuten aankomen in Arnhem. Arnhem, de stad van de grootste hoerenbuurt van Europa. Arnhem, van Vitesse. Arnhem, de stad waar ‘Suus’ haar kind weer gaat zien. Als de trein stopt steekt ze haar hand op als groet, en voor ik iets kan zeggen of terug kan zwaaien is ze verdwenen in de massa.