Saarah
7 October 2004, 20:01
Dit verhaaltje heb ik net op 'n kwartiertje geschreven. Ik vind het wel mooi, omdat ik nog nooit dit genre geschreven heb en bijna nooit vanuit de Ik-vorm schrijf :). (Ik weet ook wel dat dit geen super verhaal is hoor :p).
Nuja, oordeel zelf (graag veel kritiek!! ;)):
Ik heb rood eigenlijk altijd al een mooie kleur gevonden. Zo helder, zo intens, zo... Eerlijk. En dat was wat ik miste in mijn leven. Eerlijkheid. Iedereen die altijd tegen me loog, al dan niet bewust.
“Het komt allemaal wel goed, meid, nog even doorbijten.”
“Je komt er wel bovenop, hou nog even vol.”
“Je ouders zouden gewild hebben dat je volhield. Binnenkort geniet je terug van je leven.”
Maar... Mijn leven zou NOOIT meer terug worden zoals vroeger. Met andere woorden, het zou nooit meer goedkomen, ik zou er nooit meer bovenop komen, ik zou nooit meer genieten van m'n leven. En tja, misschien zouden mijn ouders wel gewild hebben dat ik volhield. Maar wat maakte dat uit? Ze waren tenslotte dood. Allebei tegelijk waren ze verongelukt. Een auto-ongeluk, mijn vader die dronken met de auto reed en op een andere auto knalde. Allebei op slag dood.
Eigenlijk was het zijn stomme schuld dat ik hier nu zat met het mes in mijn handen. Want, als hij niet dronken met de auto had gereden, waren ze er nu allebei nog geweest.
Een blinde woede overviel me. Wie maakte het nog iets uit dat ik er wel of niet was? Mijn klas zou naar mijn begrafenis komen, nog een paar dagen aan me denken, misschien zelfs een paar weken. Maar dan, dan zou ik door iedereen vergeten zijn. Vergeten en verrot in de grond.
Ja, één iemand zou me missen. Mijn schat, mijn Lily. Mijn Lily die me elke dag aan de deur opwachtte, die me trouw een bemoedigend likje gaf als ik dat nodig had, waarmee ik kon praten, waarmee ik kon spelen, die ik blindelings vertrouwde en altijd eerlijk was tegen me. Mijn liefste hond, die helemaal alleen op de wereld zou zijn als ik er niet meer zou zijn.
Ik liet het mes een paar keer ronddraaien in mijn handen. Mooi, blinkend staal. Staal waarmee mijn polsen in tweeën zouden splijten, waardoor het rode bloed eruit zou spatten. Mooi, rood bloed. Maar wat dan met mijn Lily?
Een gedachte sijpelde mijn hoofd binnen. Misschien was het een oplossing, maar het was zo... Zo wreed. Maar tenslotte was mijn hele leven al wreed geweest.
Vastberaden liep ik naar beneden. Lily stond beneden aan de trap, kwispelde en gaf een kort blafje toen ze me naar beneden zag komen. Lily was niet zoals eender welke Maltezer, Lily was speciaal. Lily zou wel begrijpen dat dit gewoon móést.
“Kom schat”, zei ik met een zachte stem. Ik nam haar op en droeg haar de trap op. In mijn kamer zette ik haar op het tapijt en draaide de deur op slot. Ik ging met mijn rug tegen mijn bed zitten en riep Lily. Kwispelend kwam ze naar mij, nestelde zich op mijn schoot. Ik streelde haar zachte rug, haar zachte hals en haar schattige kopje, waarmee ze mij aankeek. Ik meende begrip in haar blik te zien, maar misschien was dat alleen maar verbeelding, iets dat ik wilde zien.
Met mijn rechterhand nam ik het mes, met mijn linker bleef ik haar strelen. Dit viel me zwaar, tenslotte was Lily nu al 6 jaar mijn beste vriendin.
“Sorry schat”, mompelde ik nog. Toen liet ik het mes met een harde ruk neerkomen in haar halsje. Het mes sneed er gemakkelijk en snel door, toch meende ik nog een korte blaf te horen voordat haar hoofdje het tapijt raakte. De rest van haar lichaam lag nog op mijn schoot. Het deed me walgen van mezelf, maar ik vond mijn Lily nog steeds mooi, en dat kwam voornamelijk door haar witte vacht, die nu rood gekleurd was.
Ze staarde me met ogen vol onbegrip aan. Aan haar dode ogen zag ik dat ze me haatte om wat ik gedaan had, maar had ik een keuze gehad? Anders was ze alleen hier gebleven, zonder mij, zonder iemand die écht om haar gaf zoals ik had gedaan. En nog steeds deed, trouwens.
Ik begon te huilen en liet het mes nog één laatste keer neerkomen. In de pols van mijn linkerhand.
Nuja, oordeel zelf (graag veel kritiek!! ;)):
Ik heb rood eigenlijk altijd al een mooie kleur gevonden. Zo helder, zo intens, zo... Eerlijk. En dat was wat ik miste in mijn leven. Eerlijkheid. Iedereen die altijd tegen me loog, al dan niet bewust.
“Het komt allemaal wel goed, meid, nog even doorbijten.”
“Je komt er wel bovenop, hou nog even vol.”
“Je ouders zouden gewild hebben dat je volhield. Binnenkort geniet je terug van je leven.”
Maar... Mijn leven zou NOOIT meer terug worden zoals vroeger. Met andere woorden, het zou nooit meer goedkomen, ik zou er nooit meer bovenop komen, ik zou nooit meer genieten van m'n leven. En tja, misschien zouden mijn ouders wel gewild hebben dat ik volhield. Maar wat maakte dat uit? Ze waren tenslotte dood. Allebei tegelijk waren ze verongelukt. Een auto-ongeluk, mijn vader die dronken met de auto reed en op een andere auto knalde. Allebei op slag dood.
Eigenlijk was het zijn stomme schuld dat ik hier nu zat met het mes in mijn handen. Want, als hij niet dronken met de auto had gereden, waren ze er nu allebei nog geweest.
Een blinde woede overviel me. Wie maakte het nog iets uit dat ik er wel of niet was? Mijn klas zou naar mijn begrafenis komen, nog een paar dagen aan me denken, misschien zelfs een paar weken. Maar dan, dan zou ik door iedereen vergeten zijn. Vergeten en verrot in de grond.
Ja, één iemand zou me missen. Mijn schat, mijn Lily. Mijn Lily die me elke dag aan de deur opwachtte, die me trouw een bemoedigend likje gaf als ik dat nodig had, waarmee ik kon praten, waarmee ik kon spelen, die ik blindelings vertrouwde en altijd eerlijk was tegen me. Mijn liefste hond, die helemaal alleen op de wereld zou zijn als ik er niet meer zou zijn.
Ik liet het mes een paar keer ronddraaien in mijn handen. Mooi, blinkend staal. Staal waarmee mijn polsen in tweeën zouden splijten, waardoor het rode bloed eruit zou spatten. Mooi, rood bloed. Maar wat dan met mijn Lily?
Een gedachte sijpelde mijn hoofd binnen. Misschien was het een oplossing, maar het was zo... Zo wreed. Maar tenslotte was mijn hele leven al wreed geweest.
Vastberaden liep ik naar beneden. Lily stond beneden aan de trap, kwispelde en gaf een kort blafje toen ze me naar beneden zag komen. Lily was niet zoals eender welke Maltezer, Lily was speciaal. Lily zou wel begrijpen dat dit gewoon móést.
“Kom schat”, zei ik met een zachte stem. Ik nam haar op en droeg haar de trap op. In mijn kamer zette ik haar op het tapijt en draaide de deur op slot. Ik ging met mijn rug tegen mijn bed zitten en riep Lily. Kwispelend kwam ze naar mij, nestelde zich op mijn schoot. Ik streelde haar zachte rug, haar zachte hals en haar schattige kopje, waarmee ze mij aankeek. Ik meende begrip in haar blik te zien, maar misschien was dat alleen maar verbeelding, iets dat ik wilde zien.
Met mijn rechterhand nam ik het mes, met mijn linker bleef ik haar strelen. Dit viel me zwaar, tenslotte was Lily nu al 6 jaar mijn beste vriendin.
“Sorry schat”, mompelde ik nog. Toen liet ik het mes met een harde ruk neerkomen in haar halsje. Het mes sneed er gemakkelijk en snel door, toch meende ik nog een korte blaf te horen voordat haar hoofdje het tapijt raakte. De rest van haar lichaam lag nog op mijn schoot. Het deed me walgen van mezelf, maar ik vond mijn Lily nog steeds mooi, en dat kwam voornamelijk door haar witte vacht, die nu rood gekleurd was.
Ze staarde me met ogen vol onbegrip aan. Aan haar dode ogen zag ik dat ze me haatte om wat ik gedaan had, maar had ik een keuze gehad? Anders was ze alleen hier gebleven, zonder mij, zonder iemand die écht om haar gaf zoals ik had gedaan. En nog steeds deed, trouwens.
Ik begon te huilen en liet het mes nog één laatste keer neerkomen. In de pols van mijn linkerhand.