???
 

Misschien een beetje rare vraag, maar hoe moet je in hemelsnaam met de dood van een goede vriend omgaan?

Een hele goeie vriendin van me is overleden, kreeg ik gister avond te horen. Terwijl ik een paar dagen daarvoor een andere vriendin werd opgenomen..
En eigelijk weet ik helemaal niet wat ik moet voelen...Eigelijk weet niemand van het.

Ik bedoel, wat moet je met zulke momenten nou eigelijk voelen??

Ligt denk ik aan de persoon zelf hoe die zich voelt.
sommige worden boos, en zitten vol onbegrip.
De ander kan het makkelijk accepteren, en een ander kan elke dag weer vol veel verdriet zitten.

[edit by 0Vera] reacties verwijderd[/edit]

rot voor je meissie!

meestal komt de "klap" na een tijdje pas als je echt doorhebt wat er gebeurt is. je kan er verdrietig om zijn, maar dat is niet altijd het geval. omdat je het nog niet doorhebt ofzo..

je moet nu beginnen met opschrijven wat je denkt. zodat het zich iig niet kan nestelen in je.. als je begint met schrijven komt alles wel los..

:aai:

Dank je electicity...

Eigelijk weet ik wel wat ik voel, maar het is zo dubbel, want ieder van ons weet dat zij de eerste is en dat de kans groot is dat nog iemand dood gaat, en dat is gewoon eng, en erg.

Ik snap wel wat je bedoelt...
Toen m'n buurman (en tevens m'n oom) doodging (er was daarvoor nog niemand van m'n directe omgeving gestorven) was het ook zo van: 'shit, als het met hém gebeurt kan het ook met m'n grootouders, of zelfs m'n ouders, gebeuren... :{ '. Tuurlijk wist ik dat ervoor óók wel, maar het komt dan gewoon akelig DICHTBIJ :|

Maar in ieder geval nog veel sterkte!! :aai:

Er is geen duidelijke manier om er mee om te gaan, iedereen verwerkt het op een andere manier.
Ga der gewoon mee om op een manier waarop jij en je vrienden het beste bij voelen.

Sterkte in iedergeval....

ik denk dat dat opschrijven een heel goed idee is
ik heb gelezen dat je nog veel meer problemen hebt
dus als je dit er dan ook nog es boven op krijgt zonder goede verwerking...
misschien helpt het ook juist als je er samen met je vrienden probeert achter te komen..
praten helpt altijd wel een beetje
veel sterkte:aai: :)

Je voelt wat je voelt, je moet niets voelen, en je kan het ook niet veranderen. Hoe je ermee omgaat, is ook erg persoonlijk.
Je praat erover, of schrijft het van je af, huilt uit,...
Probeer het in ieder geval niet op te kroppen.

Weet je , mijn oma is dus morgen 2 maanden geleden overleden.Ik woonde al 14 jaar bij der. EN ik voel NIX. Geen moer. Ik heb er wel om gehuild , maar ik voel gewoon nix, het is leeg als ik aan haar denk. Ik ga ook nieg vaak naar het graf ... ik herinneriner me haar liever in de stralende zon , hoe ze was toen ze alles nog kon.

Dus Anno , er is geen mannier HOE je je moet voelen. Ik voelde me eerst schuldig dat ik niet verdrietig was , maar dat hoeft niet. Iedereen verwerkt zoits anders. Laat vooral alle gevoelens die je hebt toe , sluit het niet af zeg maar.

En ik denk bij mezelf dat de klap misschien nog wel komt.

Tja, ik weet niet, ik ben echt emotieloos, en dat is raar, want ze is/was m'n voorbeeld enzo... En dat hebben we allemaal, en wat het ook niet makkelijker maakt is dat we niet naar de uitvaart mogen.

Maar...ja, ik kom er wel overheen, het was te verwachten...

Bedankt...

Grote :aai:

Verder.. Tja, iedereen voelt het anders, je kan boos worden, bang, verdrietig, blij (ja, dat kan echt..) van alles eigelijk..

Het hoeft ook niet meteen binnen 2 seconden te zijn dat je dat voelt..

En trouwens, je hoeft geeneens iets te voelen eigelijk.. Ik voelde ook niets, bij de oma van mijn moeder niet.. bij mijn oma niet, en bij mijn opa ook niet..

Meestal na de dood van iemand
hoeft niet per sé gelijk na de dood
kan ook pas naar 3 maand
maar als de 3 maand voorbij zijn gegaan
dan pas realiseer je je...dat iemand er niet meer is
i e geval
dat heb ik wel een beetje

ik sluit me volledig aan bij Babysmurfie: je voelt wat je voelt en het doet je zeker wel wat maar je kunt er nu nog niets mee. En dat geeft niets. Zolang je die gevoelens maar niet opkropt, want dan heb je het er straks nog veel moeilijker mee!
:aai:

Daar is geen regel voor. Je voelt je zoals je je denkt te voelen (dus niet perse zoals je je echt voelt, want ontzettend veel wordt weggestopt, believe me i know, helaas :{), en daar doe je verder vrij weinig aan..

:aai:

Dat is altijd goed, opschrijven wat je voelt. Helemaal mee eens. een goede vriend van mij is ook overleden, ik heb toen een dagboek bijgehouden en praatte zo met hem, klinkt heel dom, maar het heeft mij echt geholpen. Toen ik dat gedaan had, kon ik eindelijk eens goed huilen. Heb drie dagen gehuild! Maar dat lucht dan wel op

O-) Kuzz... Dominee Nynke

Toen mijn opa overleed heb ik ook zo goed als geen traan los gelaten.. Nu heb ik daar spijt van.. De emoties kroppen zich op en willen der uit.. maar dat kan niet bij mij.. ik ben een gesloten boek! En ja de een gaat er anders mee om dan de ander..

groet E-J

zoizo verdrietig zijn
zo zullen de meeste er toch me omgaan
en er veel aan denken
maar tijd heelt de meeste wonden
alleen is het zware het wachten tot het wat gezakt is
en tjah
bij mijn bomma voelde ik ook niets
heb nooit iets gevoelt
terwijl bijna iedereen rond mij tranen in tuiten was aant huilen
maak van een begrafenis wel een droeve bedoeling
zo wil ik niet dat mensen rond mijn graf staan
allee laat me toch zoizo verbranden dus zoveel zal er ni rond men graf staan :p
maar ik zou gewoon proberen denken aan alle goei ervaringen
en de dingen die ik geleerd heb van die persoon

Re: ???
 

ik heb pas een dierbaar persoon verloren.
en ik voelde me echt onwijs klote!!! gewoon het idee dat ik hem nooit meer zou zijn!
en mijn wens was altijd om hem nog een keer te zien!!!:'(
(hij woonde namelijk in een ander land)
hij betekende zielsveel voor mij.
ik was zo verdrietig!!! gewoon ontroostbaar!!! maar nu ben ik op de een of andere manier blij , nu heeft ie tenminste geen pijn meer