Als iedereen je verlaat.
 

Dat is dus hoe ik me de laatste tijd voel; ze laten me allemaal alleen. Niet omdat ze dit willen, nee, ze gaan dood.
Eerst een vriend, die een ongeluk krijgt.
Dan mijn stiefvader, die plotseling overlijd.
En die jongen [T], die ik al 7 jaar ken, die voor een trein springt..

Dat alles in 1 jaar. Ik kan er met mijn hoofd niet bij en het is me allemaal veel te veel. Hoe moet ik verder? Het lijkt allemaal zo zinloos, zo voor niks. Elke dag sta ik weer met tegenzin op. Elke dag dezelfde routine en dezelfde tegenslagen. Elke dag hetzelfde verdriet dat me kwelt en me niet los wil laten. En zo kwam ik erop dat ik niet meer wil leven..

Nooit had ik dat uitgesproken, en niemand wist het van me. Ik wil dood, gewoon stoppen met alle shit in mijn leven. [T] achterna.. Zo kwam het dat ik een brief schreef, een hele lange brief aan [T], die ik op zijn crematie bij zijn kist legde. Eén waarin ik hem vroeg of ik niet beter ook kon komen naar waar hij nu was. Of hij me een seintje wilde geven.
De intentie van die brief was dat hij verbrandt zou worden. Dat hij nooit gelezen zou worden..

En toen stond ik, 2 weken na de crematie, op school in de pauze. Mijn mentor kwam naar me toe en vroeg of ik mee wilde lopen. Mijn eerste gedachte, een intense angstige gedachte, was dat er weer iemand dood was. Dit gevoel werd versterkt toen ik een kamer binnenliep waar mijn beide ouders, het hoofd van school, iemand van het leerlingencoördinaat en mijn mentor zaten.
(om een lang verhaal kort te maken: )
De ouders van [T] hadden de brief gevonden, en gelezen..

Zo is het gekomen dat ik nu gesprekken heb met een psycholoog. Het is allemaal nog maar net gebeurd, en het zal zeker nog lang duren voor ik er zonder tranen over kan praten. Er zijn heus nog wel momenten dat ik lach, dat ik ergens naar uitkijk. Maar daar tegenover staan alle moment dat ik me verdrietig voel, onbegrepen, gekwetst en ongelukkig. Want dat ben ik, ongelukkig..
Dat is natuurlijk weer een andere vraag; wat is geluk? Kan je het 'zijn', of leef je in periodes van geluk?

Zo, even mijn shit gedropt.
Bedankt voor je tijd.

Hmhm. Die vriend is inmiddels een jaar geleden, de andere 2 zijn sinds 2 maanden ..
En het voelt ook zo stom dat toen bijvoorbeeld mijn opa overleed ( langer geleden), het me niet zo heel veel deed. Natuurlijk was ik jonger, en had ik nog niet zo veel besef van de dood (als ik dat zo mag noemen). Mijn leerlingbegeleider zei me hetvolgende: "Je bent veranderd, en zal nooit meer zo zijn als voorheen." En dat is waar. Ik kan ook helemaal niet meer dezelfde zijn. En tegelijkertijd voelt het alsof ik te snel "volwassen" (moet) word(en).
't Doet gewoon pijn.

En geluk is inderdaad persoonsgebonden, maar daar is nog niet alles over gezegd.

Sommige mensen zijn zo naïef he.

:aai:

Geluk zoek/maak je zelf. En dat kan aan je persoonlijkheid liggen. Dat je in deze situatie zit kan ik me het goed voorstellen dat het moeilijk te vinden is. Wanneer je een beetje opknapt dan zul je al die kleine dingetje gerust wel zien en voelen.

Sterkte,

Wel goed dat je het deelt met een paar mensen. Je moet toch je ei kwijt..

't is en blijft kut. In ieder geval nog een lange tijd..
En mn ei kwijt bij een mens dat me alleen maar aanstaart, nah dat werkt niet. En elke keer als de telefoon gaat, ben ik bang dat er weer iemand dood is. Ziek gewoon. Thanks voor 't reageren.

Succes.

Dankje. Icarus lees dit, en misschien snap je waarom.

Snappen of niet.Je mag niet dood.:d

Okee :d


lol

:+

't Is nou niet echt zo makkelijk als jij het nu zegt. :')

Makkelijk of niet je moet.:+

Ik vraag me af of ik voor een trein zou springen als dat me overkwam. :{

Is wel weer 15 minuten fietsen. :+

Ik zou het ook wel moeilijk hebben.Dus ik weet zelf niet wat ik in haar geval zou doen..

Doorgaan met je leven duh.

Zo vanzelfsprekend is dat dan nietmeer.

Nou iets anders is geen optie. Iig zou je daar dan eerst achter moeten komen.

Hoezo is de fiets pakken, naar het dichtsbijzijnde spoor/meer+betonhandel/etos/praxis/flatgebouw fietsen en je ding doen geen optie dan?

Dude serieus! Ik praat niet meer met jou.:(

blabla snapt um..... denk ik.

En ik heb nog niet eens wat meegemaakt...

ow natuurlijk, en ik snap em ook wel maar daar gaat het toch niet om.

Bwegh. Ik wil/wou ook vaak weg. Maar ik besef me dat dat niet kan.

Ik verwacht niet dat jij ooit dagen hebt gehad dat je je afvroeg waarom je nog leefde, omdat alles wat gebeurd alleen maar kut is?
Of dat je op het punt staat daadwerkelijk je fiets te pakken en er een einde aan te maken.. =/

Ik zou dat maar niet te veel verwachten. :')

Alsof ik dat doe. Dit bedoel ik ook met dat onbegrepen gevoel, en dat is niet dat ik het iemand kwalijk neem. Want ik begrijp best dat anderen niet snappen dat je dood wil.

Om wat dan?

Dacht dat dit serious bizzle was?

Denk jij dan dat ik een grapje maak?

Dat zei je net wel.

..

Tering. Sorry. Ik bedoelde; Dat mag je best verwachten. Ik had het woordje niet niet gelezen. :+

Nee ik vind niet dat ik dat mag verwachten van mensen die niet hetzelfde denken als ik. Want dat zijn dr maar weinig hoor..
Ik heb wel een vriend die wél zo denkt, en hij beschouwt ons als een 'groep', waar ik het niet echt mee eens ben. Ik ben toch zeker gewoon normaal, het is alleen kut dat er zo veel gebeurd is waardoor ik het niet echt meer zie zitten..

Tering. Ik bedoel. Laat maar. Het komt er op neer dat ik die dagen ook wel heb/had.

Op de een of andere manier lucht het me op dat je dat zegt.. :)

Ik had zelf liever anders gezegd.

Wtf weer een topic die neigt naar zelfmoord discussies.
Met zelfmoord los je niets op.

Klaar, uit.