Waarom ben je jezelf?
 

Ik zit de laatste tijd te denken over een theorie die ik bedacht heb dat alle mensen gelijk kunnen zijn in hun gedrag. Echter, door verschillende ervaringen en opvoeding word je gedachtenpatroon en denkwijze in een bepaalde richting gestuurd(met uitzondering van het hele genetische verhaal dan).

De manier waarop jij denkt over bepaalde dingen is eigenlijk gebaseerd op ervaring en een karakter dat je zelf denkt dat je bent en hebt.

Voorbeeld: Waarom vinden sommige mensen bepaalde muziekgenres niet leuk? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit dan gebaseerd is op de muziek, maar op de emoties die de muziek wel of niet oproept bij iemand. Emoties die weer naar boven komen door bepaalde ervaringen waarbij je gedachten tegen je zeggen dat het bekend is. Dit omdat je al je hele leven in je hoofd denkt, en tegen jezelf zegt hoe je bent en hoe je moet reageren volgens een bepaald patroon dat je jezelf hebt aangeleerd.

Maar wat nu als je je eigen karakter los zou kunnen laten? Kun je jezelf trainen om van postzegelverzamelaar naar lolbroek te veranderen? Of van despressieve gothic jezelf tot supergabber om te toveren? Ik denk van wel!

Misschien zit ik maar vaag te lullen hier, maar ik ben benieuwd hoe andere mensen hierover denken. Dus mijn punt is: Ik denk dat je jezelf kan aanpassen en veranderen tot wie je maar zelf zou willen zijn..... of niet? :D

Echt aanleren heb je nooit gedaan volgens mij. Je hebt het gewoon geïmmiteerd. 70% van het menselijk gedrag is een immitatie van anderen. Je hebt je dag gedrag gewoon eigen gemaakt.
Vooral in je eerste levensjaren is dit zo.

Ik ben er vrijwel zeker van. En kan je ook een voorbeeld daarvan geven: mezelf. Vroeger was ik echt ongelooflijk verlegen en onzeker van mezelf. (Dat hing samen bij mij.) Wat andere zeiden was altijd beter. Als iemand me iets vroeg, deed ik het meteen omdat zij nu eenmaal koewler en toffer en dit en dat waren dan ik. Ze zouden me wel eens niet tof kunnen vinden. Daarnaast was ik een echte seut (vrouwelijke vorm van sul/nerd) en ik denk/hoop dat ik nu toch mag zeggen dat dit het geval niet meer is.
Door de jaren heen ben ik veranderd. Jullie spotten graag met het feit dat ik me inzet voor dingen als het speelplein, maar ik ben daar veel zelfzekerder door geworden en veel socialer. En dat heeft niet alleen gevolgen gehad op mijn sociaal leven, maar ook op mijn persoonlijkheid.
Mijn ouders hebben altijd laten uitschijnen dat ze niet volledig achter het speelplein stonden, maar ze zagen ook wel wat het voor en met mij doet/deed. Daarom hebben ze het me nooit verboden en me toch altijd gesteund hierbij.

Dus ik denk wel dat het kan, ja :).

Een gedeelte van je gedrag is aangeboren, een gedeelte aangeleerd. Het grootste gedeelte kun je inderdaad ook weer afleren, maar probeer dat maar eens, sommige dingen zitten er zo ingebakken dat het bijna niet kan.

En dingen die aangeboren zijn blijven zo. Zo kan een depressieve gothic misschien wel een gabber worden, maar nooit van zijn depressie afkomen omdat dat aangeboren is...

Je wordt nooit helemaal blanco geboren, en zijn teveel dingen die je al mee krijgt van je ouders.

Maar hoe kan je dan spontaan een muziekgenre leuk gaan vinden die je eerst nooit leuk vond, en waar je dus geen leuke herinneringen aan hebt?
De meeste tieners walgen van klassieke muziek, maar de afgelopen jaren begin ik sommige stukken wel leuk te vinden.

Volgens mij verandert iedereen over de jaren in bepaalde opzichten, zonder daar een duidelijke oorzaak voor te kunnen aanwijzen.
En op die manier denk ik niet dat iedereen kan veranderen in wat hij/zij wil, want je verandert continu op een manier die je zelf nauwelijks doorhebt. Tenminste, je zal het niet lang kunnen volhouden. Denk ik.

dat heeft ermee te maken dat het niet cool gevonden wordt. Baby's schijnen er rustig van te worden

Je eigen persoonlijkheid heb je al voor dat je geboren wordt. maar je kan weldegelijk dingen aan jezelf veranderen.

Het geval van muziek is een heel leuke. Zoals je misschien wel weet is alles in beweging, alles heeft een eigen trilling (vibratie) en geluid is "uiteraard" ook een trilling, en sommige trillingen passen beter bij elkaar dan andere.
Vandaar dat de ene persoon zich bij de ene muzieksoort beter "thuisvoelt" dan bij de andere.
Anders gezegd: Je kan je met een bepaalde soort muziek beter identificeren.

Andersom zal iemand die muziek maakt ook op de zelfde manier een stikje van zichzelf in de muziek leggen die hij of zij maakt.

Nu zeg ik natuurlijk dat ik me daar nooit zoveel van heb aangetrokken ;).

Door jezelf eraan bloot te stellen en te 'dwingen' het te luisteren. Hoevaak hoor je nou niet dat bepaalde muziek een 'acquired taste' (hoe zeg je dat in het Nederlands?) is, terwijl mensen die die smaak blijkbaar niet hebben het simpelweg kutmuziek vinden. Denk aan dingen als klassiek, jazz. Een band als Tool is ook iets waarvan de meeste fans het acquired taste argument lijken te gebruiken. Hier kan nog wel dieper op ingegaan worden, maar dan zal ik wat muziektheorie erbij moeten roepen en ik vrees dat de meesten hier geen ervaring mee hebben.

Zoals ik al zei, een acquired taste.

Wat trouwens wel een punt is wat hier vermeld moet worden, is dat vrijwel iedereen in hun jeugd veel met klassieke muziek in aanraking komt. Denk aan tekenfilms (vooral Disney lijkt het veel te gebruiken) en opa's en oma's (die draaien veel klassieke muziek). Ja, de gerenalisaties kunnen niet stuk in dit stuk.

Dit is een kwestie van gewenning (wat in principe dus hetzelfde gevolg heeft als acquired taste, dus misschien is dit wel de beste vertaling)

De meeste muziek is heel simpel in elkaar gezet, met veelal dezelfde progressies (opeenvolgingen van klanken), alleen in een andere context gezet. De meeste muziekstijlen gebruiken dezelfde progressies en diezelfde stijlen blijven ook heel vaak in dezelfde toonsoort, die het hele nummer hetzelfde blijft. Heel simpel gezegd, als iets uit de toonsoort gaat, is het dissonant. Dit heeft voor de leek tot gevolg dat iets vals klinkt.

Wat dit tot gevolg heeft, is dat de meeste klassieke en jazzmuziek uit de toonsoort gaat om een stuk spannender te maken. Immers, voor mensen die eraan gewend zijn zijn dissonante noten mooi als ze erna 'oplossen' naar consonante noten. Die laatste zijn dus noten in de toonsoort, en daarmee klinken ze niet vals maar zuiver.

In ieder geval, wat ik hiermee wil zeggen is dat klassieke en jazzmuziek dus ook weer zo'n acquired taste zijn, omdat ze zo vaak 'vals' lijken te gaan.

Dit alles geldt natuurlijk alleen als iemand zich openstelt voor allerlei muziekstijlen en niet veel mensen doen dat.

je kan jezelf wel aanpassen en veranderen maar ik denk niet dat dat echt helemaal gaat lukken je houdt het waarschijnlijk wel een tijdje vol maar ik denk dat je wel weer in je oude patroontje terug zult vallen omdat je je daar het vertrouwtst mee voelt en niet anders weet dan dat je zo bent.
Door gebeurtenissen in je leven verander je wel, je kunt zelfstandiger, afhankelijker, stiller of juist luidruchtiger worden.
Je omgeving kan ook een oorzaak zijn van veranderingen.

Ikzelf had dat ook, toen ik nog op de basisschool zat was ik echt heel erg stil en vond ik de lessen ongelovelijk saai. Mijn juffrouw had door dat het niveau te laag was voor mij en heeft me een klas over laten slaan. In de klas waar ik terecht kwam, kwam ik helemaal tot bloei zeg maar. Ik was niet meer zo stil en ging meer met klasgenoten om.

Eventjes een up (:$), maar ik was vandaag filosofie aan het leren en ik kwam deze tekst tegen die hierbij aansluit. Ik hoop dat het een beetje leesbaar is. Als je het voldoende vergroot zou het normaal moeten lukken, maar mijn scankunsten zijn gewoon niet om over naar huis te schrijven. Als het niet zou lukken, wil ik wel eens op een andere manier proberen.

http://i83.photobucket.com/albums/j2.../filosofie.jpg

ik kan het niet lezen, maar mij ogen zijn niet om over naar huis te schrijven

Ik lees niet van alles over gewenning en imitatie enzo en dan vooral van je ouders, opa en oma of vrienden. Maar er zijn ook genoeg mensen die totaal anders zijn van de rest en hun eigen gang gaan, Niet kijken wat hun vrienden doen.

Ik denk dat jezelf zijn niet puur uit imitatie komt, jezelf zijn komt uit jezelf. Het klinkt heel simpel om zoiets te zeggen. Maar er zit waarschijnlijk veel meer achter de mens dan we zelf ooit zullen ontdekken. Jezelf zijn betekent niet alleen doen wat je zelf wilt, zelfverzekerd zijn en je eigen muziek draaien. Jezelf zijn komt voort uit het diepste binnenste van jezelf en er zijn maar weinig mensen die dat ooit kunnen bereiken. Ik vraag me zelfs af of je ooit echt helemaal jezelf kan zijn. Je hebt namelijk altijd wel angsten bij wat je doet. Al blijkt dat mensen je accepteren om dingen, dan kunnen die angsten verdwenen lijken. Maar dat is helemaal niet zo.

Nu gaat het hier de hele tijd om muziek, sommige mensen kiezen inderdaad puur hun muziek omdat anderen het leuk of mooi vinden of ze ermee zijn opgegroeit. Ze kennen gewoon niets anders. Dan is het nog over gevoelens die het zou oproepen. Ik weet niet wat ik hiervan moet denken. Ik denk dat je uiteindelijk en de muziek puur kiest omdat je het zelf mooi vindt en op dat moment niet meer luistert naar vooroordelen.
Ik denk dat ik dat zelf namelijk ook heb gehad. Ik heb geluistert naar van alles, maar niets boeide me echt. Ik heb toen één keer een CD moeten branden voor me broertje vol met Metal zal ik het maar noemen. Ik heb dat zelf uiteindelijk ook geluisterd en besloot eigenlijk dat dit muziek was die ik wel mooi vond. Het was anders dan wat je normaal hoorde in het leven. Het is dus geen principe van gewenning, ik had het immers nooit eerder gehoord.

Waar het vandaan komt dat jezelf kunt zijn is dus een moeilijke vraag. Je bent gewoon nooit je zelf, mensen zijn namelijk zo beinvloedbaar dat je nooit helemaal doet wat je zelf wil, zelfs als je denkt dat je het zelf wil.

Ik ben even tegen de vergelijking depressieve gothic en Supergabber. Hieruit laat je dus blijken dat alle Gothic depressief moeten zijn en alles gabbers vrolijk? Ik kan er dus echt niet tegen dat Gothics als depressief worden gezien, het zijn gewone mensen met een andere levenstijl.

Het is niet hetzelfde, hier staan gothic en depressief los van elkaar, maar als je ze voor elkaar zet dan is die gothic wel depressief ja.
er is echt niet meebedoeld dat alle gothics depressief zijn.

Maar toch staat hier een heel groot vooroordeel in. Waarom moet het dan precies een Gothic zijn die Depressief is? Je had toch net zo goed iets anders in kunnen vullen dan, als het toch los van elkaar staat.
En mocht het echt los staan, dan wil het nog even de eigenaar van deze woorden horen.

Vooroordelen doen er toch niet toe in deze discussie? Dat is iets anders waar je eindeloos lang over kan praten.
Ik heb het even verkleind (of toch poging tot). Als je geïnteresseerd bent en het echt nog te onleesbaar is, pm je maar even je e-mailadres.

Poging 2.