Hoe haal ik mijn ouders over om naar een psychiater te gaan?
 

Goeie middag,

Ik heb een probleem met mijn ouders, ik lijd aan depressie en mijn ouders denken dat met hun alleen praten voldoende is om er vanaf te komen, ze zeggen dat een psychiater niet nodig is, en anti-depressie pillen al helemaal niet. Ik dacht erover om vanmiddag de huisarts te bellen, en dan morgen zelf na school naar de arts te gaan om te worden doorverwezen naar een psychiater, is dit een goed plan, of moet ik wat anders verzinnen,

Groetjes Mosterd.

Nou ik zou zeggen ga maar naar de huisarts en dan naar waarschijnlijk een psycholoog. Mag je superleuke intake doen die erg lang duurt en dan gaan ze misschien een diagnose stellen en behandelplan. Oh en je ouders worden ook ingelicht door waarschijnlijk je huisarts en ze zullen verdrietig zijn.

Oftewel, het word een gezellige boel, ik krijg gezeik van mijn ouders, en ik kan dus eigenlijk helemaal niks doen, om er wat aan te veranderen omdat mijn ouders het weer zogenaamd beter weten, hoera voor de pubertijd.

Nee dat zeg ik niet ;) Je kunt naar de huisarts gaan en alles zelf regelen, omdat je ouder bent dan 16 hoeven je ouders het niet te weten. Al denk ik dat je huisarts je zal aansporen om het toch maar even te melden. Als jij vindt dat jij hulp nodig hebt, ook al zeggen je ouders van niet, dan moet je er zelf achteraan gaan. Ze zullen er denk ik wel eventjes verdrietig om zijn, maar je probleem later wel serieuzer nemen. ALS er echt iets aan de hand is ;)

Verder heb je nog een andere veiligere optie, zoiets als een vertrouwenspersoon op je school, of heb je die niet? :P

Jazeker heb ik een vertrouwingspersoon op school, hij was zelfs vorig jaar mijn mentor, probleem is dus dat de school morgen moet worden omgebouwd voor de open dag, dus ik weet niet zeker of ik hem kan bereiken, is misschien wel een beter idee om eerst hem even op te zoeken.

Hoe weet je dat je een depressie hebt?

Omdat ik me leeg voel, ik heb af en toe het gevoel dat ik het niet meer zie "zitten". En ik zie alles op een negatieve manier en heb gewoon het gevoel dat ik overal buiten val en dat ik dan keihard de vinger van iedereen om me heen krijg (figuurlijk).

ben je niet gewoon aan het puberen?

Ik denk het niet, aangezien ik hier al jaren last van heb in pieken en dalen, en als het puberteit zou zijn, ben ik verdacht laat.

Ik zou eerst langs de huisarts gaan voordat je zulke conclusies gaat trekken.

Iedereen heeft in de puberteit wel eens zulke buien.

Maar ik denk toch dat het beter is als ik eerst even een vertrouwingspersoon opzoek, i.p.v. gelijk naar de huisarts te gaan.

Dat kun je inderdaad ook doen. Maar mocht je echt depressie zijn dan zal hij je waarschijnlijk doorverwijzen naar je huisarts voor een afspraak met de psycholoog.

Je bent 17

dan is de puberteit nog volop in gang

Jaren ergens "last" van hebben en het dan een probleem vinden dat je niet meteen morgen met je vertrouwens persoon kan praten :z

Volgens mij mist je leven een bepaald doel. Je hebt daar echt geen psychiater voor nodig. Uiteindelijk moet je zoiets toch zelf doen.

Over dat doel kun je nog best gelijk hebben, ik zit zelf gewoon onsociaal op mijn kamer (heeft ook met de depressie te maken), en dan krijg ik weer zo'n leuk eenzaam gevoel, omdat ik niks met mijn ouders kan doen, en ik word elk weekend gedumpt bij mijn grootouders, dus contact zoeken is ook nogal lastig.

Je bent 17, je vindt dat je niet aan het puberen bent en vervolgens laat je je bij je opa en oma dumpen.
Ja dan verdien je het ook gewoon.

Ik heb niet echt veel keus, aangezien mijn vader iedere keer samen met mijn moeder hogere prioriteiten stelt aan hun voetbal stichting dan aan mij en mijn broertje, en over dat puberteit gedoe, ik heb persoonlijk slechte opvoeding gehad qua seksualiteit aangezien ik er op jonge leeftijd niet erg veel interesse in had.

Als je het telkens op een depressie blijft gooien kom je er natuurlijk nooit meer uit. Daarnaast ben jij 17, dus je moet in principe een aardige bek kunnen geven tegen je ouders. Als het op de normale manier niet lukt dan moet je toch met je vuist op tafel slaan en zeggen waar het op staat. Als jij thuis wilt blijven, dat moet ook kunnen. Toen ik 11 was bleef ik wel eens alleen thuis, moet kunnen.

Daarnaast klinkt dit als een gevalletje: als ik maar lang genoeg tegen mezelf zeg dat ik depressief ben, dan wordt ik dat ook zeker.

Schat, je bent 17. Dan heb je volgens mij toch wel ergens de ballen om in plaats van naar je opa en oma te gaan, te gaan chillen met vrienden of alleen thuis te blijven?

Omdat je op jonge leeftijd niet veel interesse had voor seks heb je een slechte seksuele opvoeding gehad? Juist ja, volgens mij hoor je op jonge leeftijd ook geen interesse voor seks te hebben?

Ik bedoel meer, dat mijn ouders het altijd té safe speelde op het gebied van seks, het enige wat ik van hun heb tehoren gekregen is dat babies niet van de ooievaar komen en dat ik het voor de rest maar zelf uit moest zoeken, ik weet nu op 17 jarige leeftijd nog steeds bijna niks over het onderwerp, en ik moet zelf zeggen dat ik me, wanneer het onderwerp op school word besproken ik met net gedraag als een kind van 12 die keihard zit te lachen omdat het woord poep word genoemd, ik kan ook heus wel alleen thuis blijven alleen het probleem is dus dat ik me dan weer zo ongelooflijk eenzaam voel, en mijn vrienden wonen 10 kilometer van mij vandaan dus dat is ook niet zo gemakkelijk.

Ik mag dan wel 17 zijn, en je mag misschien kritiek hebben op de volgende uitspraak, maar ik gedraag me bijna niet als een 17 jarige, omdat ik alleen maar aandacht krijg als ik me als een kind gedraag, en daar word ik ook nogal gefrustreerd van, zowel op school als thuis.

Ik heb als seksuele voorlichting een boek gekregen over seks enzo. Dat is ook niet veel, en toch weet ik alles van het onderwerp. Je kunt ook zelf onderzoek gaan doen, als je toch graag wilt weten hoe het in elkaar steekt. Daar heb je niet persé je ouders voor nodig.
En misschien gedraag je je wel als een kind van 12 omdat je ouders niet heel erg open over dit onderwerp zijn en het dus allemaal nieuw is. Maar ook dat is een klein drempeltje waar je over heen zult moeten.

Waarom heb jij het idee dat je alleen aandacht krijgt als je je als een klein kind gedraagt?

Omdat ik op school bijna over niks kan meepraten, en wanneer ik iets kinderachtigs doe krijg ik wél aandacht, maar het is wel de verkeerde vorm natuurlijk. En "misschien" kan dit ook nog wel een rol spelen: Ik heb als klein kind altijd alles té serieus genomen en was erg volwassen voor mijn leeftijd, nu is het de omgekeerde wereld en neem ik alles niet serieus en maak ik iedere keer kinderachtige grappen.

Dus naast dat je niet sociaal bent, ben je dus ook wereld vreemd, aangezien je nergens over kan meepraten?
Dus je hebt geen tv, geen internet, geen krant, gaat met oogkleppen op naar school, gaat "bewusteloos" op school zitten en sluit je dan weer op op je kamer.
Echt fuck jou dat je over niks kan meepraten.
Als je inderdaad zo kansloos bent is dit helemaal geen depressie, maar faal je gewoon in het leven.
Echt de fak zit je te zeiken dat je geen contact kan leggen en niks in het weekend kan doen omdat je bij en opa en oma zit, maar dan niet alleen thuis willen zijn omdat je je dan eenzaam voelt:loser:

En 10km wat dan nog, fakking half uurtje fietsen... Negers in afrika lopen nog verder om wat te drinken te halen.

Dus gedraag je in hemelsnaam eens normaal en kap met janken dan is er niks aan de hand.

Over somige aspecten heb je best wel gelijk, ja ik kan naar ze toe fietsen, ja ik kan mijn ogen ook open doen, ik ben onsociaal, dat weet ik. Maar dit komt omdat [levens verhaal over pesten, treiteren, etc. Je kent het wel].

Ik probeer hier voor een beetje raad over mijn leven te komen en om wat oplossingen te verzinnen voordat het nog erger word, en nu word ik afgezeken, omdat ik duidelijker wilde maken wat het probleem was. Ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen, aangezien ik toch wel weer een k*t reactie krijg omdat het weer in "jouw" ogen niet goed is wat ik doe, en ik het volgens "jouw" zo moet doen omdat "jij" het beter vind.

En nee, ik probeer niet stoer te doen op het web of iets in die richting, als je tegenover mij stond, had jij me waarschijnlijk allang in mekaar gemept, en lag ik op de grond te huilen. Ja, ik ben zielig, so what? Ik heb zat in mijn leven meegemaakt om te weten dat ik zielig ben, ik hoef het niet van iemand op het internet nog 2x zo hard ingedrukt te krijgen, omdat hij nu (anoniem dan wel) weet wat mijn probleem is.

Edit; Ik probeer hier geen flamewar te starten, sorry als het nogal hard over kwam...

Chris heeft gelijk.
je loopt een heleboel te miepen en gedraagt je niet naar je leeftijd.
over niets mee kunnen praten is onzin, je hebt internet.
internet hebben zorgt ervoor dat het een compleet bullshit argument is.
Man up en durf eens te puberen.

We zijn van depressie, naar puberteit naar volwassen worden gegaan, laat ook maar, zodra de praktijk open is maak ik maar en afspraak, ga ik hoogstwaarschijnlijk in groepstherapie, is het weer precies hetzelfde als twee jaar terug bij de sova training, geen flikker opgeschoten dus, maar toch weer een les geleerd: volgende keer beter en duidelijker overkomen op het internet met wat je bedoeld. En ik bedank de dame onder jullie even voor het advies.

Nog een fijn leven verder terwijl ik waarschijnlijk in een gesticht word gestopt,

Mosterd

ow alstjeblieft, stop met dat nodeloze drama en zelfmedelijden.

Tering hé.

Alsjeblieft :*

En ik hoop dat de vertrouwenspersoon je verder kan helpen.

Gast stel je niet aan, lijkt bijna of je geilt op zelfmedelijden. Kijk hoe zielig ik ben. Je begrijpt gewoon het leven niet. Alles wat je hier allemaal hebt neer gekalkt kan je zelf oplossen. Enige probleem is dat je dat zelf moet doen en niet door een ander op moet laten lossen. Beetje gaan zitten janken dat je vrienden 10km verderop wonen... Daar gaat geen enkele psycholoog/psychiater/groepstherapie wat aan veranderen.
Zet je zelf eens een beetje in en ga niet jezelf zo ontzettend zielig vinden, en dan nog eens op je pik getrapt zijn als iemand dat benoemt, dat wordt nog wat bij die groepstherapie.

Ik zeg alleen maar wat ik zou doen/kunnen doen en ik heb die "problemen" die jij hebt niet. Dus schijnbaar doe ik iets anders/beter dan jij:z

Tering ik lees dit nu pas, wat ben jij een triest figuur zeg.
Echt oprecht, mijn beeld van jou omslaat nu gewoon een klein zielig zeikerig jongetje dat niets leuk vind en alleen maar initiatief van anderen iets doet.

Doe gewoon zelf eens wat en laat problemen, zoals ik net als zijn, verdomme niet eens door een ander oplossen.

Ik houd ook van jou Chrizly <3

Check, je bent inderdaad kinderachtig, als je geen inhoudelijke reactie kan geven, overstappen op dit soort onzin.