Na eerst met interesse het topic doorgelezen te hebben, ook de replies van Pakspul, die gewoon een schreeuw om aandacht waren, en bedoeld om een discussie op gang te krijgen (ook die mensen heb je nodig)...
Heb ik besloten om me ook maar aan te melden en mijn zegje te doen.
Ik heb Hannah inmiddels zeker 5 jaar geleden leren kennen, online, via een forum (als ik me goed herinner
). Het klikte vrijwel meteen en zonder mekaar daadwerkelijk te kennen ontstond al snel een vriendschapsband.
Er gingen enkele maanden over heen, en ik kan niet ontkennen dat mijn gevoelens voor haar in die tijd sterker zijn geworden. Toen kwam het punt waarop ze mij vertelde van haar handicap. Dat kwam voor mij best hard aan, daar ben ik eerlijk over.
Ik was destijds 15, en stond nog lang niet zo sterk in mijn schoenen als nu, ruim 4 jaar later. Ik zou het toen nog niet aangekund hebben, dacht ik, en die twijfels waren er de oorzaak van dat ik de boot afhield. Dat,en ook de afstand van ruim 100 kilometer tussen ons, voor mijn gevoel lag er een hele oceaan tussen ons, zo ver.
Na 4 jaar regelmatig chatten en bellen is het contact een beetje doodgebloed. Of het komt omdat ik destijds een relatie had met een ander. of dat we elkaar gewoon even echt niets te vertellen hadden, dat weet ik niet meer.
Na een stilte van enkele maanden kwam het gesprek toch weer op gang en sprong de vonk (van beide kanten) opnieuw over. Ik besloot de twijfels van me af te schuiven en er gewoon voor te gaan. En het klinkt misschien cliche, maar het is de beste beslissing geweest die ik ooit gemaakt heb.
Het is inmiddels bijna 5 maanden geleden dat ik Hannah voor het eerst ontmoette, en ervaren heb, dat haar beperkingen haar geen minder mens maken. Ze is gewoon zoals ieder ander mens, en was alles wat ik van haar verwachtte, na de 4 jaar die we elkaar al kenden. Ik merk al bijna niet meer dat ze een rolstoel heeft. Hdet voelt voor mij alsof ik niet beter weet. Hannah en ik zijn dolgelukkig samen en ik zie een toekomst met haar helemaal zitten. Ik weet dat er dingen zullen zijn waar we rekening mee moeten houden, maar die zulen ons niet in de weg staan om samen een toekomst op te bouwen.
Zo. Na dit topic gelezen te hebben moest me dit even van het hart. rest mij alleen nog een persoonlijk berichtje aan Hannah...
Hannah, schat, ik hou zielsveel van je en kan me geen leven zonder je meer voorstellen. Je weet, ik heb mijn twijfels gehad in het verleden, maar daar is nu totaal geen sprake meer van. Ik weet dat jij gewoon degene bent waarmee ik oud wil worden, met of zonder rolstoel, dat doet er niet toe. Als je van elkaar houdt, kies je onvoorwaardelijk voor die ander, en dat is wat ik ook doe, voor jou. Dikke kus, jouw Brian.