ik ben een vriend verloren aan zelfmoord.
en ik praat er eerlyk gezegt ook niet veel over. Maar op momenten zoals deze. natuurlyk wel.
hy had er al een paar achter de rug. Maar elke keer hebben ze hem op tyd gevonden...
en konden ze zo de dosis pillen in z'n lichaam er trug uithalen.
het ergste van al vond ik dan nog dat ik op het begin dacht dat het door my was.
hy kwam altyd met zyn problemen naar my.
en
hy zei: ik kan het niet meer aan, ik wil rust.. ik wil nie meer leven zoals ik nu leef.
ik wil gewoon rust.
ik zei daarop dat hy egoïstisch is. Omdat hy altyd maar zei: IK wil rust , IK wil dit , IK wil dat.
en hy vroeg waarom en ik zei daarop dat hy nooit dacht aan de mensen die hy achterliet..
die hem nooit meer zouden zien.
waarmee wy nooit meer diepgaande gesprekken zouden hebben. En die gedachte deed ONS pyn..
en ik zei: wel, oké. maar alsje wil weggaan. dan... moetje het maar weten. maar dan wil ik het NU weten. of je het gaat doen of niet. ik verwyder je liever eerst uit myn leven.
dan heb ik er achteraf niet zoveel pyn aan.
en ik draaide myn rug en ging weg.
een dag later hoorde ik van zyn overdosis.
en ik voelde me schuldig.
hy had het opgegeven door my. ik had hem terug moeten helpen...
ik had er moeten zyn voor hem. want hy verdiende om te leven.
't was een supervriend.
en ik zal hem nooit vergeten.
elke dag heb ik nog spyt van wat ik tegen hem heb gezegt.
ik heb mn verhaal nu vertelt.
en ik hoop dat jy van je schuldgevoel afgeraakt, want dit heeft echt niks met jouw te maken.
herinner haar als een goede vriendin, die anderen boven zichzelf stelde.
en.. negeer die slechte commentaar.
dat zyn mensen zonder gevoelens.
en ze moeten er niet fier op zyn...
veel sterkte.
|