Ik wil graag mijn verhaal kwijt over een aantal dingen die er de afgelopen jaren gebeurt zijn. Ik zou het heel fijn vinden als iemand erop reageert, het herkent, of tips geeft, of het tenminste leest. Het is lang niet zo heftig als veel van de andere problemen hier op de site, mijn ouders zijn niet gescheiden, en ik wil ook geen zelfmoord plegen. Ik weet niet precies wat ik hiermee wil, er is niet één probleem aan te wijzen, maar een geheel waarover ik graag jullie mening hoor. Maar ieder zijn eigen leed, denk ik, dus here I go:
‘Ik ben een jongen van 16 jaar, doe Gymnasium, ben hetero en niet echt slank.’ Een zin waar in mijn geval meteen heel veel over te zeggen is. Ik ben een jongen, oké, da´s iedereen met me eens. Ik ben 16 jaar, niet ontgroend, laat staan ontmaagd en heb vrijwel geen serieuze relaties gehad. Ik doe Gymnasium. Een reden waarom ik te vaak en teveel dure en moeilijk woorden gebruik; en het gaat vanzelf, da´s het ergste. Stoor je er alsjeblieft niet aan. En ik ben hetero. Maar daar wordt aan getwijfeld. Want ja, welke echte jongen is er nou fan van Sophie Ellis-Bextor, luistert de laatste tijd naar Mika en kijkt graag RTL Boulevard? Weinig jongens, dat zeker. En ik ben niet echt slank. Het is vervelend dat mensen dat dag in dag uit tegen je moeten zeggen. Is het niet gewoon letterlijk, is het in de vorm van als nijlpaard nageroepen worden.
Het is heel moeilijk om tot één probleem te komen, het is een hele beschrijving, het vertelt het makkelijkste en is het duidelijkst. Ik ben bepaald niet zoals de rest. Het is niet dat ik dat niet wíl zijn, het is van nature niet zo. Ik heb een grote hekel aan mensen die een speciale antipathie hebben tegen mensen en zich speciaal anders gáán gedragen. Het gaat bij mij vanzelf. Bij mij op school is het zo dat je veel vrienden hebt als je grote kankers tegen de leraren gebruikt en je compleet gehuld bent in merken als natuurlijk G(ay)-Star. Niks mis met het merk, niks mis met de mensen die het dragen, maar van mij hoeft het niet. En dat snappen mensen niet.
Ik ben niet één van de knapste mensen op school, maar, hoe raar ook, ik ben toch ook normaal. Ik ben uiterst scherp en kritisch ingesteld, op mezelf, maar net zoveel op anderen. Ik zeg waar het op staat, en doe dat duidelijk. Hierdoor heb ik heel weinig, maar hele goede vrienden. Al denk ik dat dat beter is dan een hele groep die je kent van het ‘hoi’ zeggen.
Ik houd niet van alle mannelijke dingen: kijk geen voetbal, durf wel over gevoelens te praten en ben niet quasi-ongeïnteresseerd.
Er zijn dagen dat ik me heel goed voel. Dan kan ik volgens mijn gevoel de wereld aan en lijk ik veel vrienden te hebben die elk moment voor me zouden klaarstaan. Dan stoor ik me er niet aan dat er op school gruwelijk veel mensen zijn die een grote hekel aan me hebben. Sommigen omdat ze dénken dat ik homo ben, anderen omdat ze vinden dat ik dik ben, anderen omdat ik te kritisch ben en soms te snel een voor anderen misschien pijnlijke opmerking maak (waar ze, hun kennende, gewoon tegen moeten kunnen) en het misschien ooit eens niet met ze eens was, en anderen omdat ze me kennen. Ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb, erge dingen, minder erge dingen. Ik stuurde vroeger vragenlijsten naar mensen om daar zulke vragen in te zetten dat bijna wel een compliment móésten geven zodat ik me weer een week (bijv..) goed voelde. Ik kon het niet goed hebben (lees: eind groep 7, begin
dat een meisje mij helemaal niet leuk vond, deed me op msn voor als iemand anders om toch nog wat van haar te kunnen zien (* lees niets raars of seksueels, het bleef bij t heel vaak zien van haar buik :S) Aan de andere kant was ik mezelf, de vriend, die haar troostte. Ze had het heel zwaar en was bang. Ik ben er goed vanaf gekomen, het belandde in de doofpot omdat haar vader, die erachter kwam, vond dat ik zelf inzag hoe erg dit was. Dat was zeer goed opgemerkt. Toch weten –denk ik- enkele van haar vriendinnen het, en sinds ik weer bij haar in de klas zit, merk dat ik door hen ook weer scheef wordt aangekeken. En terecht, maar ik zou het nooit nog eens doen.
Er kwam nog een keer dat ik aan de grond zat qua gevoel, in de tweede opnieuw een hopeloze liefde. Zij begon me meteen te negeren, haar vriendinnen tegen me op te zetten en heel raar te doen. Maar mijn vrienden zagen hoe ik leed, en namen het zo geweldig voor me op dat het uitliep op een bijna derde wereldoorlog; in één klas.
Over MSN werden vieze spelletjes gespeeld, probeerden allebei de partijen zieltjes te winnen en was het elke les wel weer een mentorgesprek. Hoewel iedereen die ermee te maken had zelf toe zal geven dat zij het was die begon en continu te ver ging, was ík degene die zijn excuses aan moet bieden. Ik had een meisje van buitenlandse afkomst net zo beledigd als haar vriendinnen (waaronder mijn vlam), maar dan is het discriminatie. Ik ben heel groot en zoals gezegd niet dun, dus ik moest overal maar tegen kunnen, en alle meisjes gooiden het op het feit ‘dat ze het er zo moeilijk mee hadden’ en ‘niet sliepen’. Maar met mij ging het prima!(?)
De sfeer blijft was gespannen, maar de klassen zijn gemixt dus het gaat eigenlijk momenteel heel goed. Ouders vertellen elkaar dat ik erge dingen op MSN gedaan zou hebben (- en zij niks!), en mijn vrienden vinden het geweldig hoe we met zijn allen mijn mentor bijna overspannen kregen (- tenminste, zo leek het).
Dit jaar kreeg ik weer te maken met iets dat me te vaak gebeurt: mijn moeite met het communiceren met mensen die lager zijn opgeleid dan ik. Dan ben je toch godverdomme gewoon een mongool, als je niet gewoon een gesprek kan voeren met iemand van de HAVO omdat diegene vaak heel druk ik en ik niet, bijvoorbeeld? Op zich is het niet zo vreemd, bij onze havo wordt alleen maar gepraat over hoe veel ze in het weekend gedronken hebben en hoe weinig ze zich dus van het weekend herinneren. De hele school ontmoet elkaar hier in de plaatselijke uitgaansgelegenheid. Toch ging ik laatst weer eens naar een schoolfeest: maar het werkt gewoon niet. De mensen die daar lopen zijn de schaamte allang voorbij. Door zichzelf, of door de drank. Waarom ook niet? Maar ik ben zo niet, en dan hoor je er niet bij.
Dan is het natuurlijk niet slim om dit jaar verliefd te worden op een meisje van de HAVO. Tja, dat zal moeilijk kletsen worden. Nou viel dat gelukkig mee, ze is en was heel aardig. Ik stuurde haar een roos met Valentijnsdag, maar kreeg de welbekende clichétekst dat ze ‘niet zo goed wist wat ze ermee aanmoest’ (-dan weet je ook al hoe laat het is) en ze zei al een vriend te hebben. Dat was een klap, maar ze bleef, en is nog steeds zo normaal, aardig en leuk dat het gewoon geen negatieve invloed op mijn gevoelens heeft gehad.
Toch is er bij mij een soort angst gekomen om verliefd te worden. Ik stap niet op meisjes af omdat ik te vaak het gezien wat ze van me vinden en hoe ze me dit op een ongezouten manier duidelijk maken. Mijn kleren van New Yorker kunnen natuurlijk niet tippen aan G-Star en Björn Borg!! Gelul natuurlijk. Maar zo gaat het.
Ik sta negatief tegenover meisjes, terwijl ik vroeger en bevriend was met meisjes, en samen met andere jongens veel met ze omging. Maar ik leerde een andere kant kennen: meisjes kunnen je nog zo aardig vinden; aan de andere kant vinden ze je tegelijkertijd net zo goed lelijk, te behaard en te dik. Aan mij is die onzekerheid qua gedrag gelukkig totaal niet te merken, dan zou er nog meer over me heen gelopen worden. Maar qua lichaamstaal blijf ik een prooi voor de IQ-lozen die mij als een makkelijk slachtoffer zien. Want wat ik nog vergeet (vergeet vast nog veel meer, komt nog wel) ik ben heel slecht in gym. Heb een slechte conditie en heb inspanningsastma. Ik zweet me altijd half leeg tijdens die lessen, en dat is niet normaal sinds ons gymnasium met atheneum gemixt is, want atheneum heeft de sportiviteit uitgevonden.
Ik hoop dat er mensen zijn die hierop willen en kunnen reageren en me tips kunnen of over hun ervaringen of mening kunnen vertellen. Dus ik wacht af
