Vroeger was ik ook echt ontzettend verlegen. Wat ik allemaal van iedereen lees, dat had ik ook allemaal. Ik was sinds de tweede al enorm verliefd op een meisje, ik dacht dat ze het wel wist, maar ook weer niet zeker, mja, ik durfde verder nix tegen haar te zeggen.
In de derde had ik een krantenwijk genomen, die toevallig bij haar in de straat was. Elke keer als ik haar zag werd ik een beetje zenuwachtig, ze zij gewoon gedag, ff praatje maken en ging naar huis ofzo, terwijl ik de kranten bijna niet meer kon vouwen, zo erg trilde ik na.
Op een gegeven moment wist ik dat ik eigenlijk toch wat wilde proberen. Ik had gehoord dat ze verder geen vriend had ofzo, en ik dacht "ik kan het altijd proberen". Ik heb haar daarna meerdere keren gesproken, maar wist gewoon niet wat ik moest zeggen, dus zei ik het niet. Tot op een gegeven moment, ik had alles wat ik wou zeggen wel 10000 keer in mezelf geoefent. Toen ik haar aansprak was ze vol verbazing dat ik wat tegen haar zei. En toen ik het eerste woord zei kwam de rest er ook achter aan. Ze vond het toen hardstikke leuk om een keer met me uit te gaan (dat had ik dus gevraagd) en dat zijn we toen ook geweest. Verder nix geworden trouwens..
Vanaf toen ben ik eigenlijk een beetje over m'n verlegenheid heen gekomen. Ik wist dat ik nee had en ja kon krijgen, dus ik vroeg gewoon.. En vaak pakt het een stuk positiever uit dan waar je bang voor bent. Sinds toen heb ik dan ook wel meerdere mensen mee uitgevraagd, en heb ook meerdere vriendinnen gehad.. Als je een beetje die ervaring hebt groei je een beetje over je verlegenheid heen, hoewel je er altijd wel een beetje last van blijft houden.
Nou ja, das mijn verhaal
Hopuh dat je er wat aan hebt ofzo
Cheerz
Smarty