die spanningen komen dus wel doordat we elkaar haast niet meer kunnen zien, omdat ik iedere keer moet huilen en t echt een gevoel van "moeten" word.. de seks bijvoorbeeld was de eerste 2 maanden na mn verhuizen nog hardstikke goed, alleen de laatste 4 a 5 weekenden is t ook n stuk minder, omdat t verwacht word. ik moest ook iedere vrijdag weer aan m wennen, als ie me aanraakte schrok ik en verstijfde ik, maar op zaterdagmiddag was alles weer goed.. en daardoor ging t gewoon niet meer...
vriendin van mij zegt dat de pijn steeds minder wordt (dat geloof ik wel), maar zowel mijn hoofd als mijn hart vinden hem geweldig. en dit zijn gewoon feiten en geen gevoelens.. ik wil hem over een tijd zo graag terug... zodat het is zoals het ooit geweest is...
maar aan de andere kant wil ik ook graag uit de band springen, stappen, mn grenzen verleggen... maar dan ben ik bang dat ik nooit meer n kans bij hem maak..
