WhizzCat

Komt omdat een echte column meestal in 2 smalle kolommen is opgemaakt, wat an sich al een stuk prettiger leest, dan hoef je niet zo om alinea's te denk, maar alleen aan inspringen

Hier eentje van mij, van vanmiddag in de trein van Utrech naar Groningen

=========================================

“Ignorance is the blessing of the unknowing”. Toch een uitspraak die grotendeels waar blijkt te zijn. Vanmiddag was ik in Utrecht om de 72ste verjaardag van mijn geliefde oma te vieren. Op de terugweg, naar Hoogezand toe dus, legde ik het volgende verhaal vast. Een verhaal over een specimen van het vrouwelijke ras dat niet te stuiten was. De onuitsprekelijke arrogantie, alleen goed vast te leggen mocht je Homerus heten, denken dat de hele wereld om jou draait en niemand anders. Veel praten, niet luisteren, niet eens weten op welk station je op dat moment bent omdat je jezelf de oren van het hoofd lult. Geen flauw idee hebben van wat er in de wereld speelt, maar net doen alsof je het wel weet en ondertussen via het meest onzinnige medium, MSN, communiceren met je vriendinnen en vrienden die het allemaal toch geen bal interesseert, maar op de juiste tijden het digitale equivalent van “hmm” en “ja” weten op te brengen en door te sturen via een ramplankje.
Ondertussen de beest uithangen op Kreta, denkt ze alsnog dat zij de beste is. Ze heeft altijd kritiek op iedereen en zij zelf is natuurlijk perfect. Dit geld natuurlijk ook voor de pas gekochte riemen, die allemaal veel te klein waren. Natuurlijk is zij niet te dik! Komt nog eens bij dat zij praat over een vriend met inhoudt. Een jongen moet niet alleen mooi zijn, maar ook nog eens goed verstand hebben. In deze wrede wereld gaat het één meestal niet samen met het andere, maar zij is natuurlijk zo mooi en perfect en heeft zo’n helder verstand en is zo slim, dat zoiets natuurlijk geen problemen oplevert. Ondertussen door lullen als een kip zonder kop.
En dan nog kan ze haar klep niet dichthouden, ondanks het feit dat alle gespreksonderwerpen zijn uitgeput. Resteert ons nog natuurlijk de onvermijdelijke giechelbui. Niet te versmaden als je met drie vriendinnen aan het shoppen bent geweest. Uiteraard mag de hele treincoupé meegenieten. Doorgaans is het onderwerp van dergelijke giechelbuien nog kanslozer en hersenlozer dan voorgenoemde onderwerpen. Met betrekking tot de inhoudelijke aspecten: “Ik zou liever op een kanarie dan op een knol lijken.” Of deze: “Kan ik wel in Leeuwarden komen zonder dat ik over Groningen reis?”.

Einde…, …lijk, wou ik dus schrijven, helaas te vroeg gejuicht. Het gegiechel en onzinnig geblaat over nog onzinniger onderwerpen houdt aan. Hiervan zal ik niet gespeend blijven tot aan Groningen vermoedelijk. En we zijn pas net uit Zwolle weggereden. Help!

Gelukkig is niemand, behalve ikzelf, in staat om deze hanenpoten te ontcijferen zodat ik in de trein gevrijwaard blijf van commentaar, doch slechts een enkele keer een wazig blik ontvang van de grootste van het hele stel, en als ik zeg groot, bedoel ik koe-formaat. Uiteraard erger ik mij natuurlijk niet. Welnee! Ik vermaak me kostelijk met het zo belachelijk mogelijk formuleren van zinnen en het uitdenken voor dit stukje tekst. Miss Inhoud beleeft nu, mijns inziens, haar dieptepunt van de reis. Ze valt stil. Voeten omhoog op de bank, ze wil niet zien wat er verder nog gebeurt, aandacht aan haar vriendinnen besteedt ze natuurlijk niet, want zij is het stralende middelpunt van deze heerlijke dag. Onderuitgezakt en geen flauw benul van hoe de kaart van Nederland in elkaar steekt vermaakt zij zich kennelijk prima. Nou, ik vermaak me ook prima, maar dat laat ik natuurlijk niet merken. Ik kon wel eens een opmerking met inhoud produceren.