nouw chickel, jij hebt zeker nie megemaakt wat zij heeft meegemaakt, dan zou je wel anders praten.(ik wil niet lullig zijn)
Maar vertrouwen is in zoiets een groot
punt hoor. je vertrouwt na een tijdje niemand meer, je trekt je helemaal in je zelf(althans dat was bij mij zo) zegt niets, praat niet, en als zoiets dan ook nog eens gebeurd door iemand die heel dicht bij je staat, een familielid of vriend, dan vertrouw je helmaal niemand meer. bij iedereen die je tegen komt, denk je in je achterhoofd, als hij zou willen dan ...... . en ik zal zeggen bij mij is alles al een hele tijd achter de rug en heeft het een plaats gekregen, maar die angst en dat niemand vertrouwen blijft. als ik bij iemand op ga passen, dan denk ik iedere keer weer, als hij zou willen, zou hij alles met me kunnen doen. en dan weet ik best dat het onzin is, maar dat zit gewoon in je hoofd. zelfs als ik alleen bij m'n vader ben, gaan er soms van die gedachte flitsen door m'n hoofd.
het grootste wat er gebeurt dat is dat je vertrouwen wordt vbeschaamd. dat schuldgevoel/onmacht/vies/pijn/schaamt, dat is er in het begin wel, maar door daar over te praten, dooor na tedenken wat er is gebeurt dan, ga je het beter begrijpen en zo kan je het een plaats geven. maar dat vertrouwen moet je stap vor stap op zien te bowen en dat blijft altijd moeilijk. jaren later als alles allang weer een plaats heeft, kan je daar nog steeds over struikelen.
dat moet je niet vergeten.
hee raxhel, wat betreft jouw probleem, het enige wat ik kan zeggen is dat het heel moeilijk is en dat je het stap voor stap moet leren op te bouwen. ik weet maar weinig van jouw preciese sithatie af, en als ik die beter zou weten, dan zou ik je ok beter kunnen helpen, wat ik overigens graag zou willen doen(mijn e-mail is mirre014@hotmail. com, mail me gerust)
|