Toen ik een jaar of dertien was had ik een vriendinnetje dat korfbalde. Zelf korfbalde ik niet; mijn geringe lengte was daar debet aan. Die mand aan die stok hangt behoorlijk hoog en scoren was voor mij niet weggelegd. Een niet-scorende korfballer is uiteraard van evenveel nut als een tennisracket van karton, dus beperkte ik mij ertoe op zaterdagmiddag langs de lijn te staan en de club van mijn hartedief aan te moedigen: ‘Kom op, Roda!' Of was het ROHDA? Weet ik niet meer.
Wat er zo leuk is aan korfbal is dat het absoluut de enige sport is waar mannen en vrouwen samen in één team spelen. Het preutse buitenland zal zich er niet over verbazen dat dit spel is bedacht in Nederland, waar ook andere laakbare zaken vandaan komen, zoals euthanasie,
coffeeshops en seksuele voorlichting op school. Maar laat ik U verzekeren dat er van vreemde poespas geen sprake is: de spelregels schrijven voor dat de mannen van een team alleen de mannen van de tegenstander mogen dekken; de vrouwen idem dito. Bovendien wordt het kleedkamergebeuren streng gescheiden gehouden. Ik weet dat dit voor de Taliban lang niet voldoende zekerheid biedt: op een Afghaans korfbalteam zullen we dan ook nog een tijdje moeten wachten.*
Aanvankelijk ging het internationaal wat moeizaam met de inburgering van het korfbal. Jarenlang was België het enige land dat Nederland een beetje partij kon bieden. Omdat een sport zonder wereldkampioenschap geen echte sport is speelden Holland en België om de vier jaar maar tegen elkaar en raad eens wie er bijna altijd won? Juist: wij. Maar geleidelijk aan begon ook buiten de Lage Landen de belangstelling voor korfbal te groeien. Eerst in Engeland en Duitsland, later kwamen daar landen bij als Portugal, Polen, de Verenigde Staten, Aruba, Taiwan, Australië en de Tsjechische Republiek. Om redenen die ik eerder aangaf wil het in het Midden-Oosten, de Perzische Golf en de Maghreb nog niet echt lukken, maar afgezien daarvan breidt korfbal zich uit over de wereld als een olievlek. Niet gek voor een spelletje dat in 1903 door een Amsterdamse onderwijzer is bedacht om zijn schoolkinderen aangenaam en gezond bezig te houden. Aan het wereldkampioenschap in 1999, gehouden in Adelaide, Australië, deden twaalf landen mee, inclusief Catalonië dat gewoon bij Spanje hoort, maar er de voorkeur aan geeft in het korfbal z'n eigen weg te gaan. Waar blijven de Basken, vraag je je af.
Maar met die groeiende internationale populariteit van het korfbal beginnen ook de problemen voor Nederland. Want hoewel wij ook nu nog vrijwel onbetwist het sterkste land van de wereld zijn (in 1999 waren we oppermachtig) kan je er donder op zeggen dat we over een tijdje ingehaald gaan worden door landen die bereid zijn er grote bedragen tegenaan te gooien en de sport professioneel aan te pakken. Ik stel voor dat we daar in Nederland ook maar eens aan moeten gaan denken. Het kneuter-element –lang de grote charme van het korfbal- is nu volledig uit de tijd. Dus zeg ik: weg met de vertrouwde namen van weleer. Allen Weerbaar, Ons Eibernest, Die Haghe, Deetos/Phobos, je kunt er internationaal niet meer mee aankomen. Mijn advies aan de hoofdklassers in Nederland is: verbind je aan een top voetbalclub. Daar ligt de poen en de toekomst. Eens zullen clubs als Ajax, Feijenoord, PSV en Vitesse hun eigen korfbalteam hebben, met namen als ‘The Titans', ‘The Lions', ‘The Allstars' en ‘The Gunners'. Kunnen ze altijd daarmee Europees imponeren, als het met het voetbal niet meer lukt.
Citaat:
|
beperkte ik mij ertoe op zaterdagmiddag langs de lijn te staan en de club van mijn hartedief aan te moedigen: ‘Kom op, Roda!' Of was het ROHDA? Weet ik niet meer.
|
