lieve colafles

Jannes

“Wat wilt u doen met uw telefoon, mevrouw?”
“Nou eeuhh” ik twijfelde “bellen misschien?”
Hij lachte, lachte hij me uit?
“dat lijkt me logisch, en wat nog meer”
“haha, mij ook, eum misschien SMS-en, maar dat hoeft niet, als hij maar niet te duur is!”
“Weer zo een dom wijf, aardig blijven, blijven lachen, denk om de verkoopcijfers!” dacht hij. Tenminste dat zag ik hem denken. Omdat ik niet overal bereikbaar wilde zijn, had ik nog nooit eerder een mobieltje gehad – uitgezonderd die halve koelkast die ik na drie dagen kapot uit de was mocht vissen, foutje bedankt, maar ook dat mormel had ik nooit onder controle weten te krijgen. Ik en een mobiel werkt simpelweg niet samen.

Omdat ik toch enigszins van deze wereld wilde blijven, en ik totaal onbereikbaar dreigde te worden, aangezien ik straks mijn paleisje ga betrekken en daar geen vaste telefoon heb, moest ik mijn principes maar opgeven.
Dus daar stond ik. Het enige wat ik wilde was bellen, maar de goede man kwam al snel met complete radiosystemen en digitale camera’s waar ik geen moer mee te maken wilde hebben. Terwijl hij bleef lachen, kreeg ik het steeds benauwder. Er zijn zo veel mogelijkheden, die ik allemaal niet begrijp. Ik voelde me net een bejaarde vrouw waarvoor de wereld zich te snel ontwikkelde. Toen de verkoper bijna net zo wanhopig keek als ik, viel mijn oog op een mobieltje die eenzaam in de hoek van de zaak stond. Ik houd van eenlingen.

Binnen tien minuten stond ik buiten met mijn nieuwste aanwinst. Ik ben ermee in een portiekje gaan zitten, en we zijn vrienden geworden. Hij is oerlelijk, en ik heb hem Jannes genoemd. Jannes en ik, wij begrijpen elkaar, tenminste dat voel ik zo. Ik snap hem, hij snapt mij. Ik houd van eenvoud maar toch een tikkeltje chaotisch, dat is Jannes. Jannes gaat aan met rood, en belt met groen, ik vind het helemaal prachtig. Ik wacht tot ik voor het eerst gebeld word, maar dat duurt nog wel even, ik ben niet zo populair.