Ik heb zelf geleerd dat praten soms wel goed is, maar niet altijd. Praten lucht voor een tijdje op maar in mijn geval is het de week erna gelijk weer raak, en zo blijf ik bezig met praten en zeggen wat ik vervelend vind.
Mijn moeder is namelijk nogal snel gestrest en als er iets niet volgens haar gaat dan is het gelijk foute boel. Ik daarin tegen ben juist heel stressbestendig en kan een hele hoop hebben. Maar dat botst ook weer met elkaar. Praten over zulke onderwerpen (face to face) hou ik gewoon niet van. Ik heb daarom heel veel moeite om over mijn gevoelens te praten, want met mij gaat het toch altijd wel goed als er wordt gevraagd: hé, hoe gaat het nu met je?
Zou een maatschappelijk werker kunnen helpen om vertrouwen weer op gang te brengen? Zelf vind ik het wel moeilijk om op eigen initiatief aan te kloppen en te zeggen, wil je mij helpen met anderen mensen beter of sneller te vertrouwen...
Bedankt voor je reactie in elk geval!!
|