Goedenavond. Heb me hier na het lezen van dit topic ook maar even aangemeld. Ik ben inmiddels 25 en zit al lang niet meer op school. Maar toch wil ik hier wat over kwijt.
De allereerste vraag was of iemand met een handicap een relatie verdiend. Om heel kort te zijn: JA.
Het hebben van een handycap is in 93% van de gevallen niet een keuze die iemand gemaakt heeft maar is die persoon helaas overkomen. Bovendien heb je ook verschillende handycaps natuurlijk zowel lichaamelijk als geestelijk. Zelf heb ik geen ervaring met lichaamelijk gehandycapte mensen. Wel geestelijk. Al ligt het er maar aan wat je daar onder verstaat. Mijn moeder heeft een Bi-Polaire stoornisch wat eigenlijk inhoudt dat ze chronisch Manisch-Depressief is. Dit is iets wat ze al heel lang heeft al voordat ik überhaubt geboren was. Ik ben er zelf pas achter gekomen toen ik 14 was op een hele vervelende en naar manier door de negatieve kanten er zelf van te ondervinden. Op vakantie in Zweden is het helemaal fout met haar gegaan en moesten we terug naar Nederland. Dit geen helaas niet zonder slag of stoot. Iemand die deze ziekte heeft is het ene moment meer dan vrolijk; leeft een een aparte wereld waarbij die persoon zich bijna aan de zijde van God waant. Maar binnen een paar seconden maar ook pas na een hele tijd kan niet omslaan naar extreme depressies met zelfmoordneigingen maar ook het niet instaan voor jezelf dat je anderen in je omgeving iets aandoet. Dit laatste is mij overkomen doordat mijn moeder een schaar naar mijn hoofd heeft gegooid. Dit is gelukkig goed afgelopen en inmiddels is het alleen nog maar een klein lidteken. Mijn vader was omdat moment totaal niet instaat om zich staande te houden en om zaken te kunnen regelen om terug naar huis te kunnen gaan. Ik, als 14-jarige jongen, moest dus in Zweden eigenlijk alles regelen. Het enige wat me pa kon doen was rijden. Na bij verschillende huisartsenposten en ziekenhuizen geweest te zijn was mijn moeder inmiddels zodanig platgespoten dat ze eindelijk handelbaar was. Hiervoor was wel een "overdosis" valium nodig. Dankzij een doktersverklaring konden we nog aan boord van schip komen en daar werden we gelukkig goed opgevangen en was er in NL al een hoop geregeld waaronder eerste opvang bij het RIAG in Utrecht. Mijn moeder is meteen gedwongen opgenomen in de gesloten afdeling van de Willem Arentz Hoeve in Den Dolder. Ik heb er toen voor gekozen om haar een aantal maanden niet te zien. De nasleep heeft nog heel lang geduurd en duurt nog steeds voort. Inmiddels is alweer 8 jaar uit een kliniek en gelukkig dat het dankzij zeer zware Lithium medicatie goed met haar gaat.
Toen ik klein was had ze dit ook al maar is mij altijd verteld dat ze voor een rugziekte (bleek Hernia te zijn) naar het ziekenhuis moet. Maarja na een jaar had ik haar nog steeds niet gezien en was ze nog steeds niet thuis. Als kind ga je dan maar een ding denken ook al verteld je vader dat ze in het ziekenhuis is en dat is dat ze tussen 6 plankjes onder de grond ligt. En na 1,5 jaar stond ze ineens "pardoes" voor mijn neus en was ze zonder aankondiging voor een week naar huis. Dit is het ergste wat je denk ik als kiund kan overkomen. Een dode moeder die weer voor je staat.
Ondanks dit alles (moet even ophouden met vertellen anders wordt het zo stil aan te moeilijk) houd ik nog steeds zielsveel van mijn moeder en verdiend zij een relatie zowel met haar kinderen als met haar man. En dus ook de daarbij behorende liefde. Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar terwijl ze hier al hun hele huwelijk (36 jaar) mee moeten leven. Mijn moeder heeft hier niet voor gekozen dat deze ziekte haar is overkomen. En ze probeert naar haar eigen vermogen een zo normaal mogelijk leven te lijden. Het feit dat sommige onder ons vinden dat die mensen zielig zijn die moeten zich eens laten nakijken of eens met mij praten (over dan geestelijk handycaps). Ik denk dat ze binnen een paar dagen zelf psychische hulp nodig hebben.
Ik kan nu even niet verder goed uit mijn woorden komen dus houdt het nu even voor gezien.
Nog een laatste ding.
Ik ken Hannah zelf ook via internet. Ze is een hele lieve en spontane meid. Dat ze deze handycap heeft weet ik nu pas werkelijk zo duidelijk, want ze praat hier niet veel over, gewoon om het feit de ze gewoon is en dat ze niet anders is of anders gevonden wil worden. Ik vind Hannah een kanjer en ik heb ook zeer veel respect voor haar vriend dat hij dit allemaal kan behappen en ik hoop dat hij dit vol kan houden.
|