Origineel gepost door diede
even een voorbeeld...
Wie naar mij kijkt, zal niets bijzonders zien. Een doodgewoon meisje. Ik ben een meisje met dromen, grootse dromen. In mijn dromen loop ik door de sneeuw zonder voetafdrukken achter te laten. In mijn dromen stijg ik op bij het kleinste zuchtje wind, en vlieg ik in de lucht als een veer. Zo licht als een veertje, zo dun. De schoonheid van een dun lichaam, een breekbaar lichaam. Dat is met geen woorden te beschrijven. Dat wil ik meer dan alles: botten en huid. Geen ontsierend vet.
Ik kijk in de spiegel, en krijg de drang om mezelf open te krabben. Ik weerhoud mij hiervan, ik los er niets mee op, en het maakt me ook niet mooier. Maar ik voel me zo machteloos. Hoe ik me in mijn hoofd voel, dat zie ik niet in mijn uiterlijk. Ik wil een het lichaam van een kind. Een lichaam zonder rondingen. Niet vrouwelijk, en totaal aseksueel. Maar zelfs als ik kilo's vet verlies, ik kan het niet zien. Ik kan 5 kilo afvallen, zonder ook maar één verschil te zien
Ik wil controle over mijn leven. Controle door niet te eten. Controle door zo weinig mogelijk calorieën binnen te krijgen. Ik tel en bereken mijn dagelijkse inname, ik kan het niet laten. Het is mijn obsessie. Voedsel kan ik niet uit m'n hoofd zetten.
Ik heb een enorme angst tegenover eten. Het gevoel wat ik krijg wanneer ik eten in mijn lichaam heb. Dat afschuwelijke volle gevoel. Één grote chaos in mijn hoofd. Mensen dwingen me te eten, en dan voel ik me zwart van binnen. Alle controle is weg. Ik voel me dik, vet en vies. Chaos. Boven het toilet hangen, en alles uitspugen, dat is de enige manier om dat gevoel te laten verdwijnen. Het overgeven doet pijn, maar dat heerlijke gevoel wat je daarna krijgt. Ik voel me leeg, niet alleen m'n maag is leeg. Maar ook mijn hoofd. Alle nare gevoelens zijn weg. Allemaal weg, de rust is wedergekeerd. Stilte.
Elke dag maak ik een plan, wat ik ga eten. Soms is het onmogelijk om mij daar aan te houden. Als ik de volgende dag verplicht moet eten in het bijzijn van anderen, paniek breekt uit. Het wordt weer chaos in mijn hoofd. 's Nachts lig ik te woelen, te piekeren. Hoe kan ik dat calorierijke voedsel vermijden?
Ik sport vaak, ik hardloop graag. Alle nare gedachten en gevoelens vallen dan van me af. Er ontstaat rust in mijn hoofd. Maar ik moet wel blijven rennen, anders halen ze me weer in. Ik voel een drang te bewegen, een drang die ik niet kan onderdrukken. Ik moet sporten, ik kan niet stilzitten. Ik moet altijd in beweging blijven. Anorexia is het allerbelangrijkste wat er voor mij is. Zij overheerst alles, mijn hele doen en denken.
Wanneer ik niet eet, krijg ik een leeg gevoel. Ik wordt licht in mijn hoofd, en soms zelfs duizelig. Ik houd echt van dat gevoel. Er is niets beter dan dat gevoel. Soms sta ik in de supermarkt bij de gebakafdeling, als ik me zo leeg voel, en naar die taartjes en muffins kijk, dan voel ik me heel sterk. Sterk omdat ik eten kan weerstaan. Soms zie ik andere mensen eten. Ze stoppen zichzelf vol als varkens. Wanneer ik dan een wortel eet, voel ik me zo trots, zo bijzonder. Ik voel me trots wanneer ik me aan mijn dieet houd, wanneer ik bijna niets eet. Ik voel me trots als de weegschaal een kilo minder aanwijst.
Ik houd ervan hoe mensen naar me kijken als ik een dun lichaam heb. Ze zullen me bijzonder vinden, en tegelijkertijd ook zo kwetsbaar. Ze zullen naar me kijken. Ze zullen lief voor me zijn. Ik voel me veilig als ik niet eet, veilig als ik sport. Ik haat het, en ik houd ervan. Dat veilige gevoel, als ik alles onder controle heb. Mijn veilige hel.
Wanneer ik niets eet krijg ik het koud. Mijn handen en voeten worden blauw, en de ijzige kou dringt door mijn hele lichaam, door merg en been. Als ik onder de douche sta, lijkt het net alsof er kokend water over me heen stroomt. Toch geniet ik ervan. Mijn keel doet zeer van al het kotsen, en toch ga ik er mee door.
Ook voel ik de pijn, mijn pijn en mijn eenzaamheid. Ik sta er alleen voor, ik kan dit met niemand delen. Ik verstop het juist. Niemand mag dit weten, Ik houd het geheim. Mensen willen het alleen maar van me afpakken. Dan ben ik bang dat ik de controle verlies. De controle waar ik zoveel van hou. Ik lieg tegen de mensen om me heen, ik heb trucjes om niet te hoeven eten. Het doet pijn om te liegen, maar het doet nog meer pijn om te eten.
Ik zou mijn gevoelens graag met iemand willen delen. Maar dat kan ik niet. Niemand mag het weten. Ik wil nooit meer terug naar die chaos, ik wil controle hebben, ik wil me veilig voelen. Zonder anorexia ben ik niets waard. Zonder anorexia is mijn leven zinloos. Hoe vaak mensen me ook zullen aandringen dat ik moet eten, in hoeveel klinieken en ziekenhuizen ik ook wordt opgenomen. Ik laat anorexia nooit meer gaan. Anorexia is mijn manier van leven. Zonder anorexia besta ik niet, ook al kan ik er aan dood gaan. Anorexia is de ultieme vorm van schoonheid."
|