[the_darkness]

Origineel gepost door Ritten

"Wees blij voor mij"

Verdwaald in deze storm
Met de kracht van een orkaan
Voel ik me wanhopig in mijn hoofd
En mijn hart kan het niet aan

De gevoelens die me breken
Die mij slopen in het licht
ik ben mezelf kwijt in het leven
En daarmee ook mijn evenwicht

In deze kou in deze leegte
Wil ik niet langer staan
En met spijt moet ik erkennen
Overwinnen, is soms gaan

> Deze tekst stond van de week in een kaartje van een kennis die op 19 jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd.

Allow me to present you with a rebuttal.

Het leven is een arena van tweegevechten,
En ondanks alle momenten van bezinning heb je zelden rust.
Altijd lig je weer onder vuur door je tegenstander genaamd het Noodlot,
En zijn zwaard van onvermijdelijk en onontkoombaar mentaal staal.
Voetenwerk, meebewegen, verdedigen uitvallen en pareren,
Oprukken ,terugvallen, afweren en weer riposteren,
Het is een dans der klingen die nooit beëindigd wordt.
Perfecte beheersing en precisie en toch opnieuw genadeloos doorstoken,
Dat kleine gaatje in je verdediging toch weer gevonden en je defensie doorbroken,
Bloedend uit vele wonden ga je neer,
Alleen maar om in een andere arena te ontwaken, waar Noodlot op je wacht.
We kunnen bijna niet de hoop koesteren om te winnen,
Maar we kunnen wel partij geven.
Ik val, en ik sta weer op.
Ik bloed, maar ik verbijt de pijn.
Mijn arm is moe, maar toch hef ik hem op voor nog een slag,
Mijn hand is verbrijzeld maar toch houd ik mijn schild omhoog,
Uiteindelijk slaat Noodlot ons allen misschien wel neer,
Maar ik ga niet zonder een gevecht.
Want als ik niet opgeef, kan hij nooit winnen.
Het is geen dood einde.