1. Niet dat hij lelijk was. Integendeel. Hij had prachtig lang donkerbruin haar, waar hij alleen een kam doorheen haalde elke ochtend. Droeg meestal een zwart shirt zonder opdruk met daaronder een wijde spijkerbroek. Hij had een redelijk gespierd lichaam, verwacht nu geen bodybuilder, maar hij had wel duidelijk spieren. Zijn ogen waren misschien wel het mooist, ze waren groot en donkerbruin, bijna zwart.
Christopher stond voor de deur, denkend over het feit dat de tien minuten wel heel snel voorbij waren gegaan.
2. ,,En hoe gaat het nu?’’ ,,Goed.’’ , zei Christopher zoals hij altijd deed. Hij voelde er niet de behoefte toe om haar te vertellen hoe het echt met hem ging. Het enige wat hij dan zou krijgen is eindeloos gevraag en gezeur. Nee, daar zat hij niet op te wachten. Anderhalf uur aan gevraag verstreek en toen kon hij eindelijk gaan. Op weg naar huis dacht hij alles nog eens over.
3. Anderhalf uur aan gevraag verstreek en toen kon hij eindelijk gaan. Op weg naar huis dacht hij alles nog eens over.
De tien minuten waren alweer sneller voorbij gegaan dan hij verwacht had. Hij ging op de bank zitten en deed de televisie aan. Zoals gewoonlijk de typische Amerikaanse dramaseries, belachelijk vond hij het. Documentaires over mensen met problemen, is dat nou vermaak? Is de wereld zo diep gezonken?. Vol afschuw
4.Hij deed nooit bijzonder veel op de computer. Hij praatte met een meisje dat hij had leren kennen via een chatsite. Ze was de enige waarmee hij echt praatte. Hij had haar nog nooit in het echt gezien. Misschien was dat juist de reden waarom hij haar zoveel vertelde over zichzelf. Maar waarom voelde hij dan toch de drang haar een keer echt te zien? Echt te ontmoeten. Hij wist het niet, dus hij maakte zich er verder ook niet druk over.
Hij genoot zoals gewoonlijk van hun gesprek en vond het spijtig toen ze zei dat ze weer ging. Nu begon hij weer
=D
__________________
Damnant quod non intellegunt
|