1m68 valt reuze mee. De kerel waar ik al maanden hopeloos op verliefd ben, meet 1m71 en is dus ook maar 4 cm groter dan ik. Terwijl ik, als ik naar de meisjes uit mijn omgeving kijk, zowat de "grote" tussenmaat ben. De meeste van mijn vriendinnen zijn kleiner dan ik en dan heb je er een aantal die een beetje groter zijn.
Maar over je lengte en je uiterlijk moet je niet in zitten.
Citaat:
Origineel gepost door Nonexistinghero
*Verhaaltje*
Maar toch irriteer ik me eraan, om op m'n 21e nog steeds single te zijn zonder ooit een vriendin te hebben gehad.
|
Als meisje is het normaal dat je eerder een relatie hebt dan een jongen van jouw leeftijd. (Als je kijkt, dan begint een jongen toch eerder met iemand die een paar jaar jonger is dan iemand die even oud is of zelfs ouder.) Zodus. Wat ik hiermee placht te zeggen: ik ben 18, heb ook nog nooit een relatie gehad en so what? Ik heb ook momenten dat ik erover in zit, maar het is nu al een hele tijd geleden dat ik me er echt druk om gemaakt heb. Ik wacht gewoon op de juiste persoon. (Al moet ik zeggen dat ik wel een schijtluis ben; iemand anders had al lang stappen ondernomen.)
Bij jou zit het probleem enkel iets dieper denk ik. 't Is alleen moeilijk om uit te leggen...
Ik heb het gevoel dat jij je niet zo goed in je vel voelt en op de een of andere manier een soort van minderwaardigheidscomplex hebt. (Je hoeft me niet te geloven.)
Hoe zelfzeker ben je? Als jij A zegt en iemand anders zegt B en beargumenteert dat heel goed, ga je dan nog steeds A zeggen, ook al kan je het niet zo goed uitleggen en klinkt B geloofwaardiger, of ga je dan toch maar voor B?
Iemand die complexen heeft en niet zeker is over zichzelf, "niets" wil lijken in de maatschappij (of gewoon een voorbijganger op straat), straalt dat ook uit.
Ik ben lang heel erg stil, heel erg verlegen geweest, ik heb complexen gehad, ik heb me druk gemaakt om mijn lichaam en om wie ik ben.
Sinds vier zomers geef ik nu jaarlijks enkele weken speelplein tijdens de zomervakantie. Vrijwilligerswerk, ik ben erbij geraakt via een vriendin. Ik heb daar ontzettend fantastische mensen leren kennen die stuk voor stuk goede vrienden van mij zijn geworden. Bovendien ben ik er veel opener door geworden én veel zelfzekerder. Het speelplein (en alles wat erbij kwam kijken) heeft me gemaakt tot wie ik nu ben en ook deels hoe ik me nu in mijn vel voel.
Misschien is het inderdaad geen slecht idee om in een soort van sportclub te gaan of een of andere vereniging. Dat kan ook gewoon vrijwilligerswerk zijn of zo van die vakantiekampen die bovendien ook nog eens betaald worden. Je komt in contact met mensen van jouw leeftijd en kan je amuseren terwijl je gewoon jezelf bent.
Tenminste dit geldt voor mij. Het kan zijn dat het bij jou heel anders is.