ik zou de gedachte niet kunnen verdragen dat ik een kind op de wereld zet dat nooit op eigen benen zou kunnen staan
Die groei naar zelfstandigheid zien bij mijn kind zou voor mij de enige reden zijn om een kind te krijgen, en met een geestelijk gehandicapt kind zal ik dat dus nooit zien.
Een kind krijgen is egoistisch en onzelfzuchtig tegelijk. Maar het blijft wel je eigen beslissing. Een embryo kan nog niet zelf denken en valt dus ook niet onder 'leven', en dan ben ik dus degene die beslist of ik het een leven gun waarin het nooit zichzelf tot volwaardig mens kan ontwikkelen, of de rust van het nooit weten.
Ik bedoel, je kan heel veel van het kind houden maar het heeft je altijd nodig, en niemand zal ooit respect krijgen voor jouw kind, hoe trots je ook bent. Zoiets gun je je kind toch ook?
Het is net als met dementerende bejaarde mensen, die ontneem ik liever hun leven dan dat ik hen zo laat aftakelen dat ze elke geestelijke en uiteindelijk ook lichamelijke waardigheid verliezen. En dat meen ik serieus
Die onwaardigheid gun ik niemand, en dus ook geen ongeboren kind