een keertje geen harde muziek...
Saybia - These are the days
Oh man, als er een band is die ik te graag luister maar inprincipe nooit, maar dan ook nooit, perse live hoef te zien, gaat de eer naar Saybia.
Waarom? Omdat ik vaak totaal niets met dit soort muziek live kan, ik heb liever wat actie op de planken. Maar man, wat is deze plat toch ongelooflijk goed en wat snap ik er geen drol van dat deze band nog steeds niet wordt opgepikt door Coldplay/Maroon 5/Keane minnend radiopubliek, want ik ben van mening dat deze Deense band al deze bands er driedubbel uitspelen.
Wat Saybia in mijn ogen zoveel beter maakt dan die andere bands en minde rpopulaire band sin het genre is het feit dat bij deze band alles om het liedje draait. Niets meer en niets minder. En doordat deze heren dat zo goed in de vingers hebben vliegen de emotionele vonken er gewoon vanaf. Van het redelijk ingetogen (met prachtige akoestische intro en outro) I Surrender, tot het wat bombastischere Guardian Angel en met als uitschieters de laatste drie tracks (inclusief hidden song) van het album die grossieren in pracht.
De stem van de zanger is gewoon perfect en kent op geen enkel moment een zwakheid, het gebruik van gitaren en drums is subtiel en perfect getimed en vooral de soort van climaxen die over de meeste songs heen hangen is gewoon werkelijkwaar prachtig.
Ik denk dat elke muziekliefhebber deze band een warm hart kan toedragen.
Werkelijk super!
Ohja wanneer je in bezit bent van platenspeler raad ik aan de plaat te kopen. dubbel LP met prachtige hoes en foto's gemaakt door Anton Corbijn die niet te zien zijn op het artwork van de cd