Hallo,
Ikzelf heb in mijn jeugd (rond de leeftijd van 16) een eetstoornis gehad. Anorexia. Nu ben ik midden 20 en heb ik anorexia en boulemia. Nadat ik in mijn jeugd mijn eetstoornis overwonnen had, heb ik jaren een normaal eetpatroon aangehouden, maar het was vaak heel moeilijk om dat eetpatroon ook degelijk aan te houden en niet weer om te slaan in anorexia. Nu wissel ik dagen met niets tot heel weinig eten af met dagen dat ik wel eet (niet extreem veel, haast een normaal eetpatroon), maar dat ik het eten ook weer uitbraak. Ikzelf ben kinderpsychologe en heb zelf cliënten die met een eetstoornis rondlopen.
(Maar! Vandaag is de eerste dag dat ik min of meer goed en gezond gegeten heb. Ik ben zelf in therapie met een psychologie, die me verschrikkelijk goed helpt. Ook heb ik erg goede steun van mijn vriend en tevens vader van mijn kindje (bijna een jaar). Dus het gaat de goede kant op. Ik hoop dat de komende weken even goed gaan als vandaag, want ik ben best trots op mezelf
).
Maar nu to the point: Alle cliënten die bij mij in therapie zijn voor een eetstoornis en ikzelf ook; we hebben een eetstoornis (of we hebben een gehad) omdat, zoals Xero al aanhaalde, we inderdaad de CONTROLE willen behouden. Wat mezelf betreft: de afgelopen maanden ben ik over alles de controle verloren; maar wat betreft mijn eetpatroon... Daar mocht niemand over beslissen, dat was van mij en van mij alleen.
Ik denk niet dat 'mode' veel met eetstoornissen te maken hebben. In mijn ogen is het ook alleen maar het behouden van de controle dat telt.
Sylvie.