Een vriendin is voor mij out of the question, en een eigen kind dus ook, maar het gaat om het idee zal ik maar zeggen
Ik zou het (als het alleen aan mij zou liggen uiteraard!) denk ik niet weg laten halen. Een vriendin van mijn moeder heeft een gehandicapte zoon (lichamelijk), en die kan echt alles zelf; hij heeft stompjes ipv armen. Sommige dingen gaan natuurlijk wat lastiger, maar hij rijdt gewoon zelfstandig auto. Ja, wel met wat aanpassingen aan de auto, maar ik stond er van versteld hoe weinig dat er eigenlijk waren...
Een groot deel is denk ik toch wel te danken aan de 'opvoeding' die zijn ouders hem hebben gegeven. Hij is opgevoed als een doodnormale jongen (ja, wel speciaal omdat hij hun eigen zoon is natuurlijk, maar niet speciaal vanwege zijn handicap), en zo voelt hij zich ook. Sterker nog, dat ís hij ook. Als hij was opgevoed als een "zielig jochie" dat overal allerlei speciale faciliteiten nodig heeft en een speciale behandeling vanwege zijn handicap, was het een heel ander beeld geworden. Omdat hij als die normale jongen is opgevoed, is 'ie veel minder afhankelijk van anderen.
Ik bedoel maar: zo kan het dus ook! Het zal ongetwijfeld gecompiceerder zijn, maar ja, als het je kind is is het je kind, en daar heb je wel wat voor over!