Nonexistinghero

Ik had niet echt gedacht zo'n topic te maken, vlak na m'n registratie. Want 't viel pas vanavond voor, nadat ik me had aangemeld. Ik heb namelijk een probleem met m'n moeder.

Het grootste probleem, waar ik me héél erg aan irriteer, is dat ze niet luisterd naar mij. Okay, ze doet dat wel maar 't kan haar blijkbaar niet zoveel schelen.

Ik kom uit een gezin waar zich veel problemen hebben voor gedaan. Eerst die scheiding tussen m'n oom en tante. M'n oom is m'n vader's broer, dus daardoor viel de helft van de familie weg. Ongeveer een jaar later zijn m'n eigen ouders gescheiden. Ik was toen 12, geloof ik. M'n vader ging manipuleren op m'n zusjes, en daardoor ging het niet bepaald goed op school met hun in de komende jaren. M'n moeder was jammer genoeg blind, en ze luisterde niet naar mij. Ze waren namelijk meestal ziek nadat ze een weekend daar zaten, vaak niet echt physiek ziek, maar 't zat in hun hoofd. Okay, ikzelf heb ook vaak genoeg smoesjes verzonnen om niet naar school te gaan toen ik jong was, en dat was dus haar reden om niet te luisteren naar mijn advies om ze gewoon naar school te sturen. Zonder dat zouden ze beiden waarschijnlijk meteen zijn doorgestroomd van de basisschool naar de havo van de middelbare school.

Zelf was ik ook nogal een probleem kind. Ik werd veel gepest, voornamelijk om wat hygiëne problemen. Nadat m'n ouders waren gescheiden werd dat namelijk niet zoveel in de gaten gehouden, en als kind kun je dan nog wel domme dingen doen, want het zat er nog niet goed ingestampt. In deze jaren heb ik het niet echt veel over mezelf gehad, ik hield m'n problemen liever voor mezelf. En op gegeven moment kwamen er bepaalde organisaties bij kijken.

Na m'n 17e was ik gestopt met school, nadat ik m'n vmbo bedrijfsadministratie diploma op C-niveau haalde omdat ik wou gaan werken voor een jaar. Maar ja... ik had voor school niks gedaan. Dus van werken kwam er ook niet veel. En ik werd dus helemaal niet gestimuleerd om solicitatiebrieven te schrijven. "Ga gewoon langs de uitzendbureau's," zeiden ze... af en toe. En dat deed ik dus... af en toe. Van werken kwam er nauwelijks iets, natuurlijk. Ohja, bijna vergeten, in de zomervakantie die volgde vlak nadat ik 17 werd, verhuisden we naar m'n vaders huis. M'n moeder kon de huur namelijk niet betalen. Dat krijg je als je te veel kinderen iedere dag laat langskomen die de boel leegvreten. Ze stelde geen grenzen, en hierdoor ontmoette ik natuurlijk nauwelijks nieuwe mensen. Ik was wel tevree, zolang ik maar kon gamen, op dat moment.

Ik wou na een jaar weer naar school, maar ik werd niet voor de opleiding aangenomen omdat ik niet goed genoeg kon tekenen. Okay, ik was goed opweg met het oefenen. Al jarenlang. Maar ongeveer 3 maanden voor ik naar die opleiding toe ging heb ik nauwelijks geoefend, en daardoor was ik niet goed genoeg. Dat komt natuurlijk door dat gebrek aan stimulans, waar ik toen overigens al enkele keren om gevraagd had. En geloof me, ik vraag niet zo snel om iemands hulp om mij een beetje vooruit te duwen, maar ik ben toch echt 't type persoon die zoiets nodig heeft. Ik had van mezelf geen vrienden, en niemand in m'n familie gaf me enig steun.

Ik had in m'n hoofd, als ik niet aangenomen word wil ik gaan rondreizen. Dat deed een tijdje, ik wou gaan sparen maar het is me niet echt gelukt. Want als m'n moeder of vader geen geld nodig hadden was 't wel de verzekering die me wou naaien. En dan komt erbij dat ik ook nog een stuk of 5 keer in 6 maanden was verhuist. Het is niet zo moeilijk te raden waarom dat reizen helemaal misgelopen is. Hetzelfde als eerst, ik had niemand die me het gevoel gaf dat hij of zij achter me stond en daardoor begon ik eraan en moest ik na een week al terugkeren. Tja... wat verwacht je dan ook? De wereld rondreizen met €300 euro? M'n moeder betaalde wel wat dingetjes, maar ik voelde geen liefde daarin. Ik had het gevoel dat ze zoiets dacht van: "Je doet maar." Tja, m'n vader wou me 't huis uit hebben omdat ik een gevecht met hem begon omdat ik vond dat hij één van m'n zusjes te ruw behandelde. Dus ik kon daar al niet meer naartoe.

M'n moeder woonde toen ook al een tijdje in, bij een vriendin. Ze mocht namelijk niet meer in m'n vaders huis blijven. Uiteindelijk na 't vele verhuizen bleven m'n zusjes en ik achter bij m'n vader. M'n broer woonde bij m'n oom. Dus zij was gescheiden van haar kinderen, wat dus niet zo leuk is voor haar.

Na m'n nogal korte wereldreis waarbij ik nauwelijks iets van de wereld heb gezien had ik dus geen huis. Met moeite was ik teruggekomen, en met moeite vond ik een plaats om te verblijven. Okay, eigenlijk vond mijn moeder een plaats. Ik had geen vrienden of contacten, en m'n sociale ontwikkeling liep achter op anderen. Nu eigenlijk nog steeds wel een beetje.

M'n moeder kreeg een paar maanden later eindelijk weer een huis, en ik en m'n zusjes zouden daar komen wonen. Maar m'n oudste zusje, toen 14, koos ervoor om bij m'n vader te blijven. Ze heeft het nooit gezegd, maar ik weet dat ze daar bleef omdat ze dan zekerheid had van een verblijf en omdat ze m'n vader niet alleen wou laten. Okay, nogal een klap voor m'n moeder. Ik had haar die laatste weken wel gewaarschuwd over haar gedrag... Maar zoals gewoonlijk heeft haar zoon nooit gelijk omdat hij meer dan twee maal jonger is.

Tja, en nu zit ik dus nog steeds in deze woning. Samen met m'n moeder en m'n andere zusje, die inmiddels 14 jaar is. In het begin zou ik werken en omdat ik wat ouder was kon ik mezelf er wel wat meer toe zetten. Nog steeds lang niet genoeg, en nog steeds werd ik niet gedrukt om solicitatiebrieven te schrijven. Ik kan het wel, mijn brieven op school zijn ook altijd geweldig en goed. Okay... behalve in het Duits dan, misschien. Maar goed, ik was toen evengoed in het schrijven ervan als ik nu ben. Ik heb er toen slechts een enkele geschreven, en met een enkele brief haal je geen solicitatiegesprek binnen. En dan haalt ze vaak genoeg de supermarkt naar boven. Ik heb haar tig keer gezegd dat ik te oud ben, maar ze luisterde niet. Ik was overigens al 20, en ze gaan echt geen 20-jarige broekies met nauwelijks werkervaring en papieren aannemen.

Ik werd dus veroordeeld tot industrieël werk... in de grafische industrie. En m'n moeder die zei iedere keer dat ik gewoon moest doorgaan daarmee en via het uitzendbureau dan een vaste baan moest krijgen bij het bedrijf. Ja, lekker... dan eindig ik PRECIES hetzelfde als m'n vader. Ik weet zelf dat ik nogal verschil van m'n vader, maar echt bij iedere ruzie lokte m'n moeder het gewoon uit, en ze zegt dan ook dat ik op m'n vader lijk, terwijl zij juist diegene is die me in zijn richting probeert te duwen.

Ze wilt gewoon niet naar me luisteren. Voor iemand van 20 was ik behoorlijk bijdehand, en nu, 21, ben ik dat nog steeds. Nog wel een stuk meer dan eerst, aangezien ik de laatste maanden zoveel ben gegroeid daarin. Advies geven is iets wat ik vrij goed kan doen... geloof ik. Ik had er veel beter in kunnen zijn als ik er meer vertrouwen in zou hebben en welles werd geprezen. Maar nee, dat gebeurde niet. M'n moeder gebruikt iedere keer haar leeftijd als excuus als ik haar iets adviseer, hoe goed het ook is. Het is enkel logisch, ik wijs haar erop dat haar dochter de dupe is van wat zij aan het doen is. Ze komt nooit op tijd thuis als ze een weekend bij haar vader en m'n oudste zusje verblijft, en m'n moeder geeft haar dus nooit straffen ervoor, omdat ze waarschijnlijk toch niet luisterd. Ze kan dus in principe gewoon doen wat ze maar wilt. Al zou ze een jongen meenemen naar haar kamer en ze raakt zwanger, zelfs dan denk ik dat m'n moeder nog niets bijzonders zou doen slechts alleen maar omdat ik haar het juiste advies zou geven dat zij uit zichzelf niet zal opvolgen.

Maar m'n zusje is niet zo, daar heeft m'n moeder geluk mee. Zij en haar zus volgen netjes het voorbeeld van mij en m'n broer... Dat betekend, weinig tot geen vrienden en dus ook geen verkering.

Want, m'n moeder gebruikt als excuus, omdat ik het gedaan heb mag zij het ook doen. Neen, mevrouw wilt het niet beter doen voor de jongere kinderen die nog veel moeten leren.

Dankzij dat vele verhuizen is m'n moeder nogal lui geworden. Ik heb er geen opmerking over gemaakt, maar ze ziet het zelf niet. Eerst kon ze een huis met vier kinderen en vele bezoekers redelijk goed schoon houden. Nu kan ze nog geen huishouden met slechts twee kinderen runnen, die ook nog eens een stuk minder aandacht nodig hebben.

Ze haalt andere ouders naar boven. Dat hun kinderen die ouders wel helpen enzo. Maar dat is er bij hun natuurlijk volledig ingestampt. Bij mij niet. Dus m'n moeder zeurt erover dat ik weinig doe in het huis, terwijl ik al heel veel keren heb gezegd dat zij iets moet zeggen. Dat het eerst routine moet worden. En dan zegt zij dat ik oud genoeg ben en het automatisch moet doen. Snapt dat mens dan niet dat zelfs volwassenen dingen aan moeten leren? Ik ken mijzelf beter dan iemand anders me kent. Ik vraag aan haar of zij mij wilt stimuleren, en dan duwt ze het de grond in? Ja... dat zal wel veel helpen...

Daar komt ook nog eens bij dat ze mij echt nooit gelijk geeft. Als ik zeg 2+2=4, dan is dat de waarheid. Er is niks anders mogelijk. Maar als zij zegt dat het 5 is, dan kan ik daar niet tegenop omdat zij mij werkelijk nooit gelijk geeft. Ze haalt het leeftijdsverschil vaak naar boven, en als ik zeg dat ze dat doet dan ontkent ze.

Zij vindt bovendien dat ik de laatste tijd egoïstisch bezig ben. School, school, school. Het is eindelijk eens een keer iets wat ik leuk vind. Eindelijk ontmoet ik nieuwe mensen, alhoewel ik nog niet echt bevriend met ze ben. Eindelijk heb ik een beetje stimulans. Niet van mam, maar doordat ik zo vaak bleef proberen. Het neemt wel nogal veel tijd in beslag, want ik wil graag goed presteren. Het is nu vmbo, en ik wil naar de hbo. Als ik hier niet goed presteer en mezelf niet kan aanleren goed te studeren kan ik de hbo wel vergeten.

En zij, van alle mensen, durft daarover te klagen? Bovendien is zij ook nogal egoïstisch bezig. Ze haalt iedere keer haar vrienden en haar vriend, die momenteel in de gevangenis zit, naar boven en geeft ze als voorbeeld dat zij wel dingen voor haar doen maar ik niet. Geen wonder, ze luistert niet en als ik eens een keer iets belangrijks aan haar vraag om te doen, dan doet ze het niet. En dat gebeurt nogal vaak. Tegenwoordig loop ik kwaad naar boven iedere keer wanneer het gebeurd. Zo erg irriteer ik me eraan.

Ze heeft eigenlijk het liefste dat ik het huis uit ga. Dat weet ik. En ikzelf zou ook niets liever doen. Maar het probleem is... Ik kan nergens anders heen.

En zo vergaat dus een uur van m'n leven aan het typen van tekst.

Heeft iemand toevallig enig, hopelijk bruikbaar advies? Ik weet dat het een eind is om door te lezen, maar ik zou het wel waarderen.