oké ik ga het zo goed als ik kan het proberen uit te leggen:
het is altijd al zo geweest dat mn vader niks van me moest hebben.
als klein kind ontweek ie me en speelde, knuffelde nooit met me, hij deed dus eigenlijk niet die dingen die een klein kind nodig had.
hij was zelfs zo wreed dat als hij naar bed kwam dan ging hij altijd eerst naar mn zus toe en gaf haar een nachtzoen maar mij sloeg ie altijd over en als ik dan naar hem toe ging voor een nachtzoen dan draaide hij of weg of hij sloeg me en jaagde me daarna naar bed.
al die jaren liet hij me over duidelijk merken dat mn zus alles was, ik niks kon en ik de schuld was van alle problemen die er waren.
op een begeven moment veranderde de situatie:
mn zus ging samenwonen en ik bleef alleen achter.
mn vader kon me nu dus niet meer via mn zus kleineren en moest een andere manier zoeken:
hij begon me te negeren, dood te zwijgen en als ik alleen met hem was dan kleineerde hij me zo erg dat er niets meer van me overbleef dan een hoopje ellende.
als mn zus op bezoek kwam dan veranderde het patroon weer naar de oude situatie, hij liet weer merken hoezeer hij mn zus bewonderde en hoezeer hij een hekel aan me had.
het gaat nu nog steeds zo door. er komt maar geen eind aan.
kort samen gevat dus: mn vader heeft me nooit maar dan ook echt nooit liefde gegeven hij heeftme alleen maar kapot gemaakt.
mn zus genoot ervan en mn moeder zei er niks van.
ik dacht vroeger dat het altijd normaal was dat er nijna nooit iemand tegen me praate of knuffelde ofzo.
ik weet nu inmiddels beter en het doet me zo verdomd veel pijn.
nu anno 2002 wordt er thuis bijna nooit me me gepraat en mn zus word nog steeds overal de hemel ingeprezen.
dat was de thuis situatie
nu de school situatie:
aangezien thuis er nooit met me gepraat werd trok ik me op school ook helemaal terug
ik zocht nooit contact en werd op de basisschool voortdurend gepest puur om het feit dat ik zwakker was en ik toch niks terug zei
het maakte me nog onzekerder en toen de middelbare schooltijd aan brak dacht ik gelukkig een nieuw begin.
helaas voor mij was dat niet zo...
ik werd weer gepest maar op zo'n gemene manier dat ik weer werd doodgezwegen.
ik praate dus met niemand, op school niet en thuis niet.
nu in mn 3e jaar heb ik wel een paar vriendinnen maar het kost me zoveel moeite om te praten omdat ik eignelijk nooit echt geleerd heb om te communiceren.
en dat vinden ze niet zo leuk.
mijn enige logische verklaring dat mn vader me zo haat is dat ik niet gewenst was.
ik verschil namelijk bijna 8 jaar met mn zus.
in zn levensverhaal wat ik gevonden had kwam ik helemaal niet voor hij schreef alleen maar hoe gelukkig ze waren met zn drietjes.
ik weet niet meer wat ik moet doen iedere dag voel ik die pijn daarom snij ik me ook dat is de enige pijn die ik onder controle heb.
ik hoop nu dat jullie een beetje begrijpen wat ik iedere dag moet doormaken.
|