Op een dag, lang, lang geleden in een land hier heel ver vandaan leefde eens een kwamkwammer. De kwamkwammer liep op een goede dag door het grote bos toen hij Aubergine tegenkwam. Aubergine was de buurman van de kwamkwammer en ze gingen dan ook regelmatig bij elkaar op visite. Aubergine en de kwamkwammer liepen samen verder en praten over wat ze die dag allemaal hadden gedaan.
“Nou”, zei Aubergine,”Ik ben vandaag bij de dokter geweest.”
“Oh”, zei de kwamkwammer, “waarom dat dan?”
“Nou, ik heb allemaal rare bultjes overal.”
“Ow, dat is niet zo mooi.” Zei de kwamkwammer.
“Nee, zeker niet, dus nu heb ik een zalfje gekregen en dat moet het dan oplossen.”
“Kijk”, zei de kwamkwammer, “dat is goed hoor.”
“Inderdaad, dus ik ga nu naar huis om het zalfje op te smeren. Doei!”
“Doei! Ik hoop dat je gauw beter wordt.”.
De kwamkwammer liep nu dus weer alleen door het grote bos heen en hij verveelde zich stierlijk. Hij bedacht zich dat hij best wel eens een leuke grap kon uithalen. Maar met wie dan? Met Aubergine!
Zo gezegd zo gedaan, de kwamkwammer sloop die avond stiekum het huis van Aubergine binnen en verving het potje met zalf door een potje met honing.
Nietsvermoedend smeerde Aubergine zich de volgende ochtend in en ging een stukje lopen.
“Wat hoor ik nou toch voor gezoem?” Zei Aubergine tegen zichzelf.
“BIJEN!”
Aubergine begon te rennen voor zijn leven en kwam in volle vaart langs het huisje van de kwamkwammer die helemaal slap was van het lachen. De kwamkwammer kwam niet meer bij van het lachen en Aubergine sloeg inmiddels rood uit van het warme lopen.
Omdat volgens Aubergine dit soort grappen zich nooit meer mogen herhalen en iets van het verleden zijn besloot hij om de kwamkwammer in de tegenwoordige tijd te noemen. Sindsdien heten kwamkwammers komkommers.
En zij leefden nog lang en gelukkig.
_________________________
Vrij kort (314 woorden)
