[zzzz]

Hee,
Alvast mijn excuses voor het lange verhaal.. ik moest het echt even kwijt.

Ik heb hier al eens eerder gepost over het feit dat ik nogal in de war was door twee jongens.
De een was en is nog steeds mijn huidige vriendje, de ander was een jongen die al een hele tijd verliefd op me is.
Van mijn vriendje hou ik ontzettend veel, maar doordat ik die andere jongen ook leuk ben gaan vinden wist ik niet zo goed wat ik moest.
Omdat ik het echt niet meer wist en geen middenweg kon vinden, besloot ik een aantal keer als vrienden met die jongen af te spreken.
Ik werd niet verliefd op hem, maar mijn gevoelens groeide wel.. uiteindelijk heb ik laatst met hem gezoend.
Na maanden lang twijfelen of ik het moest uit maken of niet, leek er een streep te zijn getrokken..ik was te ver gegaan, het moest nu wel uit.
Ik vertelde aan de andere jongen dat we beter niet meer konden af spreken tot het uit zou zijn.
Ik zou het de volgende dag uit maken, maar voordat mijn vriendje kwam barste ik in huilen uit, ik hield gewoonweg nog steeds heel veel van hem en wilde hem niet kwijtraken.
Maar ik wist dat er iets moest veranderen en dat hij hoe dan ook, recht had op de waarheid.
Dus toen hij aankwam heb ik hem in tranen moeten vertellen dat ik vreemd was gegaan. Hij stelde er niet veel vragen over, mijn verdere gevoelens of de situatie kwamen er dan ook niet aan te pas.
Hij vond het wel oke, waardeerde mijn eerlijkheid en benadrukte hoe veel hij van me hield. Het ging die dag niet uit..ik kon het niet.

De dagen erop heb ik me verschrikkelijk gevoeld, eerlijk gezegd wist ik nog steeds niet zo goed wat ik moest doen. Hoe dichter ik bij het uit maken kwam, hoe beter ik inzag dat ik het niet wou.
Vanavond ging ik bij hem langs, dit keer zonder planning.. puur praten en kijken waar het op uit zou lopen. Ik vertelde hem dat ik me er nog steeds niet goed over voel, in de war ben en niet goed weet wat ik wil.
Dat ik nog steeds veel van hem hou en hem geen pijn wil doen, maar ik ruimte nodig heb omdat ik nu gewoonweg ongelukkig ben.
Hij vroeg vervolgens ..maar het zal toch niet zover komen dat..en begon te huilen en zei dat hij bang was.
We hebben samen meer dan een uur gehuild, gingen daarna maar wat drinken en wisselde van onderwerp.

Ik weet alweer/ nog steeds niet wat ik wil. Ik word er echt helemaal leip van..aan de ene kant weet ik dat het nu echt belangrijk is dat er iets verandert, aan de andere kant
vind ik het zo moeilijk om mijn vriendje pijn te zien lijden..daarnaast komen mijn gevoelens weer helemaal naar boven nu alles zo breekbaar is.
Ik twijfel ontzettend over of het wel het juiste is om het uit te maken.
Als alles overnieuw kon, zou ik nooit zijn gaan afspreken met die andere jongen. Al is het alleen om de pijn die ik nu mijn vriendje aandoe te voorkomen.

Aan de andere kant ging ik niet voor niets iemand anders leuk vinden, misschien zijn de gevoelens die nu naar boven komen voor mijn vriendje tijdelijk..puur doordat ik hem kwijtraak en gaat het weer slecht als ik bij hem blijf. Ik lijk ook veel meer op die andere jongen, vult de gaten op die ik had met mijn vriendje. Daarnaast zou ik hem nu moeilijk kunnen dumpen..daar zou ik hem net zo goed mee kwetsen.

Ik heb echt geen idee wat ik moet, ik stress er enorm door..alles voelt verschrikkelijk.
Heeft iemand enig advies?
Heel erg bedankt voor het lezen in ieder geval