Ik heb een tijdlang last gehad van TTM, maar mezelf echt pijn doen is pas 1,5 jaar geleden begonnen. Waarom kan ik me niet meer herinneren, maar het was eenmalig bedoeld. Het was alsof ik in een trance was en alsof mijn lichaam niet meer van mij was. Het ging vanzelf. Op het moment zelf deed het geen pijn. Toen ik klaar was had ik spijt en schaamde ik me. Ik keek naar de wond en vroeg me af wat me bezielde. Het kwam niet bij me op om pleisters o.i.d. te pakken. Ik keek gewoon hoe de rode strepen steeds bereder werden.
Mijn haar uitrekken doe ik (bijna) niet meer en ik heb een tijd geleden de beslissing genomen om écht te stoppen. Eerst negeerde ik de gevoelens en drang, maar uiteindelijk sneed ik toch. Ik ben gaan inzien dat het op die manier me nooit zou gaan lukken en na aanleiding van gesprekken die ik had met een goede vriend ga ik op zoek naar een nieuwe manier om met emoties om te gaan.
Tot nu toe lukt dit en ik heb mezelf al een tijdje niet meer gesneden en ik geloof er nogsteeds in dat het me gaat lukken. De oude littekens zijn vervaagd en zie je niet meer. Ik hoop dat ik er uiteindelijk geen aan overhoudt.
|