[LoeLoe]

Er gebeuren de laatste tijd een beetje rare dingen..en ik besloot om al die dingen die ik al die tijd weer opkropte maar weer eens op te schrijven..en dit alles schreef ik aan me vader..ik was op dat moment erg pissig op hem, en daar heb ik alle reden toe vind ik zelf. Ik vraag niet om reacties..het is puur om het van me af te schrijven..een soort uitlaatklep dus. Ik ben van plan om deze brief zo rond 31 december aan hem en aan me tante te geven, nadat hij is aangevuld met de irritaties die ik binnen nu en die tijd nog te verwerken krijg. Voor degenen die het toch lezen..ga der maar eens goed voor zitten want het is echt heel erg veel..



Voor papa (en een beetje voor tante Christien)

Pak je leesbril er maar eens goed bij en zorg dat je goed op je stoel zit, want hier komt een hele boze brief van je dochter.
Waar ben je nou mee bezig man? Wil je me soms kapot hebben ofzo? 4 Jaar geleden begon dit hele gezeik. We waren met zijn 5en en leken het perfecte gezinnetje..leken jah. Tot mama je betrapte met die sloerie. Toen voelde je je zeker in dde val zitten he? Net als ik op dit moment, alleen dan 10 keer erger. Toen kwam de scheiding en verhuisten mama, ik en Mieke allemaal naar die kankerbuurt. En weet je, dat hebben we allemaal aan jou te danken. Aan jou en aan die achterbakse sloerie van je. He en toen ging het leventje weer verder en jij zei dat het allemaal wel weer goed zou komen, maar weet je, je gaf geen reet om ons, je kon niks anders dan werken en werken. En ondertussen ging het harstikke slecht tussen mama en mij. Vind je zeker ook gek he? Wat zou jij doen als je reuma had en met 2 dochters zat opgescheept waarvan 1 helemaal was doorgedraaid en half anorexia had? Dan zou jij zeker ook gek worden he? Zo gek is dat niet hoor papa. Maar het kmot wel allemaal door jou en die kutsnol van je!
He, hoevaak heb ik niet gedacht: Vandaag ga ik er een einde aan maken. Ow wacht, dat weet jij natuurlijk niet he, want jij was er nooit he? Nooit kon er iets, want je had altijd wel wat te doen. Werken zei je...pffff sure ik geloof er werkelijk geen reet van.
Dan op oudejaarsavond 2002 krijg ik van mama een brief in me hand gedrukt. Het zou eigenlijk een feestavond moeten worden, maar mijn stemming veranderde meteen toen ik ded inhoud van de brief las. Mama vroeg zich in die brief af wat ze in godsnaam fout had gedaan dat ik zo aggressief was tegen alles en iedereen. Ik wist het antwoord wel. Ik wou dit alles achter me laten en ergens helemaal opnieuw beginnen. Maar ik wist dat dat moment dankzij jouw kutfout nooit zou komen. En dat maakte me helemaal gek, het idee dat ik nooit overnieuw zou kunnen beginnen zonder dat de geschiedenis me zou achtervolgen. Ik dacht nog: Wacht maar, over een paar jaar kan ik het wel. In plaats daarvan werd ik dankzij jou nog depressiever en moest ik me school eraan geven door die stomme fout van jou. Het enigste wat ik nog kon, was de hele dag in me bed blijven liggen. Je kan op zo'n moment helemaal niks. Niet praten, niet denken..alleen over wat jij mij en mama en Anja en Mieke allemaal geflikt hebt. Een loser pap..dat is wat je bent. NIets meer en niets minder. Ben je er blij mee? Vind je het goed van jezelf wat je tot nu toe aangericht hebt? Krijg je al medelijden met me? Wacht er nog maar even mee...want er is nog meer..nog veel meer..

Eindelijk vond ik de kracht weer terug om een nieuwe start te maken. Nieuwe school, nieuwe mensen...alleen geen nieuwe geschiedenis. Jammer voor me, but the show must go on he. Iedereen buiten de familie hield ik een spiegel voor. Ik deed alsof het super goed met me ging, dat het gewoon niet beter kon. Op school had ik geen last van die depressie die ik aan jou en dat schatje van je te danken had. Maar eenmaal thuis, begon het gezeik weer. Elke dag opnieuw. Mama moest mijn gezeik elke dag opnieuw aanhoren. Jij niet he? Neej want jij was weer zo egoistisch om op je vrachtwagentje 24/7 heel Europa door te crossen. En dat noemt zich dan een vader. Je moet eens heel goed naar mij luisteren want je maakt me heel boos. Jij hebt Mieke, Anja en mij ook op de wereld geschopt, dus je mag weleens wat meer doen dan elke dag de minimale allimentatie naar mama's bankrekening te storten, vind je zelf ook niet?
Nou jah dan kies ik in januari eindleijk eens voor mezelf. Ik heb genoeg van al dat depressieve gedoe, it's time to move on. Ik ga bij jou wonene, hopende dat je eens wat meer naar ons gaat omkijken. In het begin gaat het goed, je kmot regelmatig thuis en zorgt dat ik me natje en me droogje op tijd binnenkrijg, maar dan hebben we het ook gehad. Zeer minimaal, denk je niet?

En dan vraag je op een dag of ik mee ga naar een personeelsfeestje van je. Rond een uur of 10 taaien we hem af. Om vervolgens naar iemand uit de familie te gaan die jarig is. Mijn familie nog wel, nog niet eens de jouwe. In geen 3 jaar heb ik ook maar iets van mijn familie gehoord. Zelfs oma draaide haar hoofd om toen ze mij door het centrum zag fietsen. What did I wrong? Niks toch? Jij was toch diegene die vreemd ging en vervolgens nog zo achterbaks was om vooral niks te zeggen? Wat heb jij eigenlijk met mijn familie te maken? Ook geen ene reet toch? Waarom gingen we er dan toch heen die avond? Wist je dat dat kankerwijf ook zou komen? Natuurlijk wist je dat, waarom gingen we anders ook zo vroeg weg op dat personeelsfeestje van je? Toen ik binnenkwam, keek iederen me wel raar aan. Immers, het was al 3 jaar geleden dat ik ze gezien had. En jah hoor, zij was er ook weer. Ik vraag me af wat zij in godsnaam nog te zoeken heeft bij MIJN familie. Ik vraag me ook af wat jou bezielt om nog enig contact met mijn familie te hebben. Hebben jullie 2 samen dan nog niet genoeg kapot gemaakt? Vinden jullie dat het nog best even door mag gaan zo? Het lijkt er wel op.

Afijn, wij gingen samen naar die verjaardag van mijn oom, en natuurlijk, zoals verwacht, heb jij de hele avond met haar zitten praten. Ik dacht al meteen dat er iets goed fout wa en daarom vroeg ik je om mij naar huis te brengen, hopende dat jij ook mee zou gaan. Maar je wilde nog niet naar huis, je vond het nog veel te gezellig. Uiteindelijk bracht zij me naar huis. Ik had er een heel dubbel gevoel bij. Aan de ene kant was ik blij dat ik thuis was, dan zou ik ook dat geslijm tusen jullie 2 niet langer aan hoeven te zien. Aan de andere kant wou ik juist op het feest blijven om te zien wat jullie precies allemaal uitvraten. Eenmaal thuis ging ik gelijk naar me bed. Ik wou er niet eens over nadenken weet je. Het idee alleen al: Eerst mama besodemietere4n met die snol en vervolgens alsnog met haar verder gaan, met mijn tante nog wel! Of jah, inmiddels me ex tante. Het zou me helemaal kapot maken. Maar we blijven positief denken he! En hoe positief ik ook dacht, ik kon het idee niet uit mijn hoofd zetten.

En dan op zo'n bewuste dag, ik denk 3 dagen na het feest, gaat de telefoon. Ik neem op en mijn hart sloeg een slag over toen ik hoorde wie ik aan de telefoon had. Waarom belde ze? HJoe kwam ze aan dat telefoonnummer? Wat moest ze nog van ons? Had ze dan nog niet genoeg kapot gemaakt? Wat bezielde haar om naar ons te bellen? Ze vroeg naar je en ik wist meteen dat het allemaal goed fout zat en dat het met die feestavond te maken had. Godverdomme waarom moest dit allemaal gebeuren? Net op dit moment, net dat ik weer op het punt stond om weer overeind te krabbelen, net toen ik dacht dat ik de rust had gekregen die ik nodig had. Toen ik opgehangen had was ik zo ongeloofelijk boos weet je! Ik had haar voor van alles en nog wat willen uitmaken, haar vertellen dat ze op moest sodemieteren, maar ik durfde niet. En dan kom jij 's avonds thuis. Ik vertel dat zij had gebeld en het enige dat jij kan doen is je schouders ophalen. Godsamme zie je dan niet in dat het godverdomme zoveel pijn doet om jullie samen te zien? En dan zeg je er nog doodleuk achteraan dat je weer een relatie gaat opbouwen met haar en dat niets of niemand je tegenhoud. Wat een lul ben je, een harteloze lul. Je mag de hele wereld van me hebben, maar je kiest gewoon uitgerekend voor die kutsnol. Lullige actie van je hoor! Ik zag het al helemaal voor me. GEzellig met zijn allen naar het bos ofzo en iedereen ziet haar voor mijn moeder aan ofzo. Echt niet he! No fucking way dat dat ooit gaat gebeuren!

En dan begint het hele gezeik opnieuw. Je belooft veel, maar maakt maar weinig waar. Je zegt dat Anja, ik en Mieke altijd op de eerste plaats zullen komen. Man, geloof je die bullshit zelf ofzo? Ben je nou echt zo'n oetlul die in zijn eigen leugens gelooft? Jezus dan ben je nog dommer dan ik dacht.
Het gaat steeds slechter. Zowat elke keer dat je thuiskomt krijgen we ruzie over haar. Over hoe je dit allemaal aanpakt. DAt je ons steeds vaker het gevoel geeft dat we niet meer welkom zijn en dat je altijd als eerste voor haar zal kiezen. Zie je wel, je kan je belofte nog niet eens houden sukkel. Het enigste dat jij ziet is haar, de rest interesseert je matig. Je maakt me kapot zo, ik ben weer helemaal fucked up met deze situatie. Vind je het gek dat ik nog amper eet? Tuurlijk heb ik geen zin meer om te eten zo, ik krijg toch geen hap door me keel man. Dat heb je allemaal zelf gedaan hoor. Binnekort zit ik weer met die shit te kijken en daar heb ik geen zin meer in. DAt ik de hele dag roerloos voor me uit zit te kijken omdat ik niet meer weet wat ik moet doen. Omdat ik niet meer weet of wil weten wat ik nog voorstel in deze wereld. Goed van me he? Allemaal dankzij die kutstreek van je. Je moet blij zijn met wat je hebt. Je moest jezelf eens de gelukkigste man van de wereld voelen omdat je 3 prachtdochters op de wereld hebt geschopt. Neej dat doe je niet, zo stom ben je wel. Lekker makkelijk he? Mieke bij mama, Anja in een GVT, alweer 2 zorgen minder he? Alleen zit ik je nou nog letterlijk en figuurlijk in de weg. Je probeert me weg te krijgen met opmerkingen als: 'Je loopt in de weg.'

Lekker is dat, en dan durf jij jezelf nog een vader te noemen? Die naam heb je helemaal niet verdiend man! Alles is je teveel. Je verwacht dat ik alles maar zelf doe en je komt vakaer dan ooit thuis. Nou jah thuis, je komt niet eens bij mij kijken hoe het met mij gaat als ik je al 5 dagen niet meer heb gezien. Maar je gaat wel mooi meteen naar die kutsnol van je toe. Hallo ik ben ook pas 17 hoor en ik kan het allemaal wel, maar eigenlijk is het niet de bedoeling dat ik jouw huishouden moet doen, maar juist andersom! Maar jah het is me ondertussen ook wel duiedelijk dat je je vadergevoelens niet koestert en alleen nog maar oog hebtg voor haar. Maar ik pik het gewoon niet langer. Ik zal koste wat het kost overwinnen. Je denkt toch zeker niet dat ik me de vernieling in laat draaien dankzij jou he? HEt enige dat jij kan doen is me een hoop geld geven en je denkt zeker dat dat met jouw gedrag te compenseren valt. Geld is natuurlijk wel handig en ik weet best hoe te gebruiken. Maar bedenk wel dat je daar gewoon helemaal niks mee kan compenseren.

De druppel viel afgelopen maandag. Zondagavond kom jij eerst schijnheilig doen bij me. Vragen hoe het met me gaat en of er nog nieuws is. Natuurlijk was dta er niet, wat maak ik nou mee in me eentje. En vervolgens ging je weg naar haar, ook al zo'n actie. Moet je nou perse elke nacht bij haar zijn? Is het teveel moeite om 1 nacht in de week gewoon thuis in je eigen huis te slapen? Waarom doe je ingodsnaam zo schijnhelig tegen iedereen en vooral tegen mij? Waarom moet ik, na een drukke stagedag, een debiel briefje op tafel vinden met de mededeling dat je een paar dagen op vakantie bent met dat kutwijf? Waarom, als ik je dan bel voor tekst en uitleg, zeg je dat je liever niet hebt dat ik bel? Waarom meot mama maar altijd alles voor ons regelen en kan jij godverdomme helemaal niks voor of met ons doen? Waarom is alles wat wij vragen, teveel gevraagd? Waarom zit mama in de zomervakantie altijd 8 weken met ons opgescheept en kan jij nog niet eens een weekje vrij nemenom met ons leuke dingen te gaan doen? Waarom moet alles allemaal zo stiekem? Waarom kan je wel alles met haar doen? Waarom gaat dat allemaal wel ineens? Ik weet een betere vraag die al mijn vragen samenvat: Waarom ben jjij in godsnaam mijn vader?

Ik ben hard op weg om een plekje voor mezelf te vinden in deze maatschappij. En dat doe ik voor jou, omdat jij me zo graag weg ziet gaan. Ben je nou trots op jezelf, dat je dat hebt kunnen bereiken? Of krijg je nou ook nog ineens zelfmedelijden, omdat je nou pas inziet wat voor zak je bent geweest en wat je nu nog steeds bent? Nou, dat is dan heel fijn voor je, maar je bent er een beetje te laat mee dnek ik. Je hebt gewonnen, maar ook een heleboel verloren. Je hebt je zin, ook ik vertrek en dan ben je ook van mij af. Want dat is wat je wil he papa? 2 Huishoudens onderhouden is toch nog best zwaar voor je he? Dat zei je trouwens laatst ook al zelf.

Nou je kunt het krijgen zoals je wilt. Ik ga weg, om vervolgens nooit meer terug te komen. Dat is wat je verdiend hebt. Ik zal er een groot litteken aan overhouden, en het zal nooit helmaal weggaan. Maar ik denk dat ik er wel mee kan leven.

Ik kies voor mezelf en ik ga me nu ook zo egoistisch gedragen als jij bij mij hebt gedaan. Als ik hier weg ben, zal ik nooit meer naar je omkijken. Ik zal je elke poot gaan uittrekken, zoveel als ik maar kan. Want je zult nooit helemaal van me winnen papa, die kans geef ik je niet meer. Niemand kan me ooit nog zoveel pijn doen als jij bij mij hebt gedaan papa. Jij koos de moeilijke weg, je hebt hem zelf voor je uitgestippeld. Dus alleen jij kan jezelf de schuld geven van dit alles....

In de toekomst wens ik niks meer met je te maken te hebben. Laat me met rust, je hebt al genoeg voor me gedaan. Dag papa...


Liefs Monique...