Toen ik vanmorgen rustig op het station op mijn trein zat te wachten gebeurde het weer. Ik hoorde het al aan de sjokkende voetstappen en gerinkel van kettingen. Er kwamen twee kleine gothic-meisjes uit de trein. Uit hun sony-discmans kwamen de klanken van evanescence en op hun zwarte rugtassen stonden pentagrammen en anarchy-logo's. Hun zwarte haar zat in twee knoetjes met kleurige elastiekjes. Toen ik hen vriendelijk vroeg of ze wel wisten wat anarchisme precies inhoudt keken ze me met eyeliner beschilderde ogen aan. Ja tuurlijk dat is een teken van mensen die gewoon zichzelf zijn net als wij. Toen deed een van de meisjes haar jas uit en zat in een hemdje zonder mouwen. De littekens op haar armen waren duidelijk zichtbaar en ze deed geen enkele moeite om ze te verbergen, ze leek er zelfs enigzins trots op. Ik wende vol afgrijzing mijn gezicht af en zet mijn casualties-cd op. Toen deed de ander haar mond open en begon over mijn haar. "Wat cool twee hanekammen, ik wil dat ook graag maar dat mag niet van mijn moeder" Waarop ik reageerde dat ze als ze dat graag wilde het maar gewoon moest doen. Dat begreep ze volgens mij niet want ze keek me vol ongeloof aan. Ik wende me weer af, ik denk dat ze toen de boodschap begrepen hadden want ze begonnen samen te praten. Ik ving dingen op over een leraar die ze blijkbaar erg haten want ze hadden het over vervloeken en pijnigen. Op dat moment sprongen ze ineens op want er kwamen twee andere kleine gothicmeisjes aan die natuurlijk ook geknuffeld moesten worden.
|