oke een prachtig stukje van mijn hand voor de Qzwets, het blaadje van mijn dispuut in mijn allerprachtigste studentenvereniging
vertel maar wat je ervan vindt
(heb trouwens even de locatiedata weggefilterd)
Column
Een mooie dag. Net uit werk, dus een kleine maar mooie wandeling langs het park. Een tijd om mn leven te overdenken – een leven wat in drie maanden tijd een enorme ontwikkeling heeft doorgemaakt. Amsterdam in aanbouw – net als ik eigenlijk – schiet door m’n hoofd, als ik denk aan de Noord-Zuidlijn, en alle weg-, straat- en tramwerkzaamheden, en ik, die haar financiele en persoonlijke zelf aan het aftasten en uitbuiten is (net als Amsterdam dus).
Verder denk ik aan de economische recessie die mij had gedwongen mijn toevlucht te zoeken tot zo’n – en ik generaliseer niks maar presenteer gewoon een feit – kansloze baan als kassamedewerker bij de Dirk. Op zich leuk maar niet winstgevend noch kennisverrijkend. Want kennisverrijkende goedverdienende banen liggen momenteel niet bepaald voor het oprapen. Met een beetje spijt denk ik terug aan mijn mooie baan in de vishandel waar weliswaar een luchtje aan hing (niet alleen omdat ik daar zwart werkte) maar er altijd wat te doen was maar-ook-weer-niet-teveel en er een bijzonder betrokken sfeer hing omdat je alle klanten zowat kende. Ja wat wil je, een dorp hè. Maarja, achter de kassa... Soms heb je wel een leuk gesprekje maar 5 op een hele werkdag zijn er veel, en is uitzonderlijk. Vis verkoopt ook niet, heb ik gemerkt (tot mijn grote spijt).
Maar om van mijn hoogst oninteressante baan terug te keren naar mijn korte maar mooie wandeling, ik zag bij het passeren van een beetje Amsterdams groen een boom VOL met vogels. En als ik zeg VOL, BEDOEL ik ook VOL, want als zelfs andere voorbijgangers hun ogen opslaan in Amsterdam, heb je et toch snel over een heel uitzonderlijk verschijnsel. Allemaal vrolijk door elkaar heen kwebbelend zat er een hele horde zwarte kwetteraars in één hoge boom in het ***park. En dat was mooi. Natuur is altijd mooi maar in Amsterdam vind ik het altijd uitzonderlijk mooi, net zoals de eenzame vogel die ik om half 11 ’s ochtends, voor mij een redelijk vroeg tijdstip, hoor kwetteren op mijn prachtige hoge appartementje aan de ***weg. Of als ik tijdens het vallen van de avond mijn korte werk-huis afstand afleg en een schitterend avondrood de huizen en mijn blikveld kleurt. Eenvoud, harmonie, rust. In Amsterdam, een stad die mij juist aantrok vanwege het onstuitbare bruisende leven, zo anders dan ik in mijn rustige dorp gewend was.
In deze staat van onthutsing, verbazing en een klein beetje ontroering kom ik vaak bij huis aan. Mijn vier trappen opsjouwend ben ik bijna al mijn indrukken alweer vergeten – maar toch niet helemaal. Hier woon ik. De ongekunstelde natuur en de uitgedachte menselijke cultuur naast elkaar. Dat is Amsterdam. En met ongekende trots kan ik iedereen vertellen: hier woon ik!