Citaat:
Originally posted by elvenkindje
Als ik dit lees, denk ik : Tegenstrijdigheid.
Ontopic : Kut voor, xesses, dat je je zo belabberd voelt. Maar een paar dingen snap ik niet :
- Hoe zit het met die liefde, hoe is het uitgegaan etc?
- WAAROM is het uitgegaan?
- Einde????
En dan nog een paar tips, gruwelijk moeilijk om uit te voeren, maar als je je er aan kan houden (net als mij) kan het het leven draaglijker maken.
- Praat over je problemen, maakt niet uit met wie, maakt niet uit hoe. Je kan het scheldend uitschreeuwen, op een briefje schrijven, via msn, via mail, via telefoon. Als je er behoefte aan hebt kan je mij toevoegen (mn mail staat in mn profiel)
- Je kan je lusteloze gevoelens kwijtraken, door je hobby's extra veel te doen. Ga eens in een weekend ALLEEN maar dingen doen die je leuk vindt, die JOU aanspreken.
- Muziek lost veel op, luisteren & maken
- Je kan ook de agressie uit je 'slaan'. Hang bijvoorbeeld een boksbal op je kamer, ga naar de sportschool en gooi alles eruit. En het is nog goed voor je conditie ook 
Mja, beetje laat om hier diep op in te gaan, en ik heb het nu wel in grote lijnen gezegd denk ik. Iemand nog toevoegingen?
|
Om die vraagjes maar gelijk te beantwoorden.
- Hoe en waarom is het uitgegaan?.....
Nou het hele verhaal is niet zo vreemd. Zij woont in Los Angeles en de afstand heeft ons voornamelijk parten gespeeld. Ik wist dat in het begin al, maar ben toch met heel mijn hart voor haar gegaan omdat zij oprecht aangaf in de toekomst in Europa te gaan wonen aangezien de vs geen thuis voor haar is, niet daar waar ze woont. Dit meende ze wel. Maar tot op heden heeft zij de stap niet durven nemen en ik zou in Los Angeles van binnen opgevreten worden. Dus als er een zou moeten verhuizen om elkaar te zien zou zij het zijn. We zouden elkaar nog met vakanties kunnen zien maar daar is door het geringe aantal vakantiedagen van haar (10 in het jaar) ook niks mee te beginnen. En vanwege haar slechte financiele toestand kan ze geen dagen onbetaald verlof opnemen omdat ze dan der huur niet meer kan opbrengen. En de dagen die ze wel heeft zijn nu min of meer opgegaan aan een bezoek aan haar broer, zus en moeder die ze al jaren niet meer heeft gezien vooral omdat haar moeder aan de drugs zat. Die is net uit een ontwenningskliniek gekomen en die wil zo graag de band herstellen en nog iets goedmaken van de tragische familieomstandigheden in het verleden. Tja en zoiets gaat voor...voor mij en dat accepteer ik en steun haar daar in. Maar omdat we elkaar dus niet gauw echt gaan zien of er de komende tijd niks uit zou kunnen komen hebben we er beiden maar mee ingestemd om leed te besparen en als beste vrienden door het leven te gaan.
Het contact blijft, zelfs hechter dan tevoren. Maar het doet wel pijn dat je niet (en zeer mogelijk nooit) samen kan zijn met diegene die je echt liefhebt.
- Einde?
Tja hoe zal ik het zeggen. Ik zie het niet zo voor me dat ik in de rest van mijn leven nog erg veel echte fun zal hebben. Das nog toch al tijden achterwege gebleven. Voorheen was mijn stemming en mijn plezier building maar helaas takelt dat af en zie het aldus niet wijzigen. Voelt aan alsof je en lange rit naar je einde gaat maken.
Nou dan de paar tips die je nog gaf. Tja ik onderken wel dat ik het misschien in die hoek moet gaan vinden. Door mijn stemming is mijn nogal sportieve houding behoorlijk ingekakt. Denk dat het goed is dat weer op te pakken. Ik denk aan het doen van een vechtsport. Dan combineer ik jouw tip van agressie kwijtraken gelijk met een sport. Ik ben zelf toch al een beetje agressief in mijn kamer juist door wat er allemaal is gebeurd. Een dergelijke sport zou me ook wel liggen omdat ik al redelijk krachtig ben en altijd heb gehouden van spellen en sporten waar kracht bij komt kijken. In mijn jeugd zat ik altijd met van alles en nog wat te gooien.
Muziek ga ik me niet meer op focussen behalve als ik het nog echt nodig heb. Muziek is namelijk de aanleding geweest op mijn 15e/16e jaar geweest dat ik me nu voel zoals ik me voel. Ik heb de kracht van muziek al ervaren, misschien zelfs meer dan goed voor me is.
Tja praten en schelden kan wel helpen en het is prettig als ik wel eens wat kwijt kan. Vooral bij die meid uit de VS...daarmee praat ik veel over hoe ik me voel. En ik ben zelf tegen sommigen ook behoorlijk open. Maar de meesten kunnen er niks mee of ik moet uiteindelijk toch zelf de weg vinden hoe het te verbeteren. Uit die hoek heeft het ook voor mij weinig zin. Het enige wat echt helpt waarmee ik me niet een avond maar langer beter voel is zo iemand als Charo (uit de VS) naast me hebben die me ook echt wil helpen en begrijpt waaraan het ligt. Iemand die niet alleen meedenkt en meeleeft maar die je ook nog eens wil opbeuren en dingen met je gaat doen die jou liggen. Dus wat ik zoek is iemand die zich er actief in gaat mengen en niet alleen een psycholoog die wat tips meegeeft. Aan zulke lui heb ik niks.