Origineel gepost door x-WipeMyTears-x

gister echt een van de beste dagen van het jaar geweest:
(of moet ik zeggen, minst erge..)
Zaterdag 27 oktober, 18.00 uur

Ik hoor mijn moeder van beneden roepen dat het eten klaar is, ze klinkt weer eens geïrriteerd. Met tegenzin zet ik de muziek uit en sluit mijn boek. Opstandig stommel ik de trap af en ga met een arrogant gezicht aan tafel zitten. Zoals altijd is mijn broertje weer te laat, vandaar dus die geïrriteerde toon in mijn moeders stem. Als ook hij eindelijk aan tafel zit begint mijn moeder met het gebed, hierna ben ik aan de beurt. Ongeïnteresseerd mompel ik mijn standaard zinnetje: ‘Heer, zegen dit eten, amen.’ Het klinkt leeg, en dat is precies zoals ik me nu voel, ik geloof niet in God, maar ben nu eenmaal Christelijk opgevoed. We beginnen zwijgend aan de maaltijd. Voorzichtig probeert mijn moeder een gesprek te starten en meteen krijgt ze een snauwend antwoord van mijn broertje terug. De rest van de maaltijd is het stil, er hangt een benauwde sfeer in de kamer. Langzaam lepel ik mijn eten naar binnen, mijn moeder is bezig met afruimen en mijn broertje leest een boek. Dan staat hij op en haalt alvast het ijs voor het toetje uit de vriezer. Mijn moeder kijkt verstoord op van haar bezigheden en roept dat hij dat niet moet doen. Kwaad begint Martin te schreeuwen,
’Ja, we hebben dit toch nodig voor het toetje, wat maakt het nou uit!’
’Niet zo brutaal jij! En zet dat ijs terug in de vriezer!’
’Godverdomme, bekijk het maar, trut!’
’Ga nu meteen naar boven even afkoelen, dit soort taal accepteer ik hier niet in dit huis!’
’Godverdomme, godverdomme, nou en, godverdomme!!!!’
En hij verdwijnt stampvoetend naar boven.
’Als jullie aan dat ijs beginnen voordat ik beneden ben, dan sla ik jullie allebei dood!!’ krijst hij nog.
Zwijgend zet ik mijn nu lege bord op het aanrecht. Dan haalt mijn moeder toch het ijs weer uit de vriezer. Ze opent het bakje en dan blijkt dat het ijs nog keihard is, het had er dus best wat eerder uit gemogen. Ze schept voor zichzelf een flinke hoeveelheid in haar schaaltje en schuift de bak naar mij toe. Angstig kijk ik naar mijn moeder, ze heeft toch wel gehoord wat hij zei? Hij zal vast niet beginnen met geweld, maar laatst met dat mes… Ik wil er liever niet aan terugdenken. Mijn broertje wil graag macht hebben.