Hmmz een deel van je verhaal snap ik. Voor andere mensen een ander beeld zijn dan wat eigenlijk bij jou vanbinnen afspeelt.
Ik ben niet zozeer 'gekleineerd' door me ouders, als ik het zo mag formuleren. Maar vooral mijn moeder had (en heeft nog steeds) moeite om haar handen thuis te houden. Ik zal niet alles in detail vertellen. Maar de keren dat ik op de grond zat te janken van de pijn en vervolgens weer omhoog werd gehaald doordat ze aan me haren trok (ik heb lange haren) zijn ontelbaar. En dat soort dingen nog meer.
Dan wordt je ook bang van andere mensen weet je..je hebt echt zoiets van: Doe ik het nog wel goed, kan ik het eigenlijk wel? Ga je jezelf als een nietsnut zien terwijl je voor veel anderen toch een geschenk uit de hemel bent.
Ik kan niks anders zeggen dan: Meis ook met jou komt het wel goed..da's bij mij (op dit moment wat minder maar okeej) ook zo gegaan ennuhm..jah ik kan niet zeggen van: Vergeet het verleden, want dat vergeet je niet meer..maar je zal er ooit nog wel overheen komen.
Dat minderwaardigheidscomplex moet afgebouwd worden en je moet (hoe dom het ook klinkt) van jezelf gaan houden, want jij als mens hebt ook het recht om hier een deel van de wereld te zijn, al is het maar een heel klein deeltje. Hopelijk groei je er een beetje overheen, vergeet je die nare dingen die vroeger zijn gebeurd..dan komt het wel goed
En je hebt me msn en me nummer, duz als er iets mocht zijn..je weet het
Kop op.