Ik ga mijn verhaal doen.humhum.het begon toen ik een kat kreeg.(ik was toen denk ik 10 jaar.)hij werd overreden ik was en ben nog steeds er kapot van. Toen ik 11 jaar was kreeg ik te horen dat m'n beste vriend kanker had. Ik probeerde alles te doen om dat te vergeten maar iederekeer dat ik bij hem was. Moesten er maatregelen genomen worden. telkens werd ik geconfronteerd met het idee dat hij misschien dood gaat.(vreselijk was dat.) toen ging het beter met hem hij misschien genezen maar dan kreeg hij keelontsteking en stierf een paar dagen later. Dagen lang heb ik gehuild. Om de kleinste ding begon ik te huilen. Toen heb ik iemand leren kennen die dat ook had meegemaakt met zijn broer. Maar toen kwam het lot weer en is hij in een verkeersongeluk omgekomen. Toen ging het gewoon sleil naar beneden. Ik was in een depressie gekomen en sneed mezelf om te weten of ik og leefde of niet. Of dat alles 1 grote nachtmerrie was of niet.
Ik haatte dat moment.) Ik ben naar een psychiater geweest en hij hielp me van het gesnij af. Mijn moeder smeekte gewoon dat ik op zou houden met snijden. ze huilde alsof de wereld aan het vergaan was. ik werd emo en leerde een jongen kennen. we werden een koppel en hij zei dat hij tegen snijden was en voor hem ben ik uiteindelijk gestopt.
Alè nu weten jullie dat ook al weer. ksksksksxx