Hmm zal ik maar weer eens een verhaaltje vertellen
Ik kende Meilayna al een tijdje, we gingen steeds meer met elkaar om en we werden goede vrienden. Ik voelde veel voor haar, maar zij wilde geen vriend omdat ze druk was en er geen behoefte aan had.
Na een tijdje begon zij te twijfelen, ze vond me wel leuk, maar wist niet zeker of ze er wel 100% achter zou staan. Bang dat ik weer één van haar "slechte ervaringen" zou worden die ze vroeger veel gehad heeft..
Dat was ik ook. Ik wist namelijk ook niet meer precies wat ik voelde. Ik weet hoe verliefdheid voelt, dat was het niet. Het was anders. Veel intensiever, maar dan toch weer, tja, anders. Ik dacht altijd aan haar, ik was echt zielsgelukkig als ik bij haar was. Sterker nog, ik voel me alsof ik mijn levensdoel al heb bereikt als ik bij haar ben. Helemaal op mijn plaats. Ik wist ook al dat ik alles voor haar over zou hebben, echt letterlijk alles! Maar het voelde anders dan verliefdheid, dus ik was bang dat het fout zou zijn om erop in te gaan.
Een paar weken later stopte alle twijfels aan haar kant. Ze zei tegen me "ik ben zeker..". Ik heb er ong een uur over na moeten denken, redeneren, wat het was, hoe ik me voelde, maar doordat zij zo zeker was, wist ik dat ik geen slechte ervaring zou zijn, dat het alleen maar goed kon zijn, dat het echt was..
Nou ja, sinds die avond heb ik verkering met haar, das vandaag 4 maanden geleden. En ik weet zeker dat het de rest van mijn leven zal duren. Vanaf die eerste avond zeggen we dan ook tegen elkaar "ik hou van je", met de wetenschap van elkaar dat we het allebei oprecht menen.
Nou ja, ik weet ook zeker dat het echt is. Het kan niet anders. Het is heel stom. Eerst voelt het raar, later weet je het gewoon zeker. Ik hou echt van haar..
Dus, de clue: het kan best hoor, vanaf het eerste moment al.. het gebeurd alleen heel weinig...