[Saarah]

Voila, vervolgje.


Zenuwachtig stond ze op en veegde het zand van haar donkerbruine rok, die tot net boven haar enkels reikte. Ze liep naar Avaron toe.
”Ella”, zei Avaron met zijn zachte stem. “Kom, ik heb goed nieuws voor je. Ik zal het je vertellen terwijl we naar het dorp wandelen.”
Ella knikte en met een glimlach op haar gezicht wandelde ze naast Avaron.
“Dus, ik heb het gisteren voorgesteld aan de krijgsraad. Na een kleine discussie besloot Ranto je een jonge krijger mee te sturen. Hij heeft meteen iemand naar het krijgskamp gestuurd om een geschikt persoon te vinden. Een jonge krijger, nog net geen achttien jaren oud, was bereid met je mee te gaan. Zino noemt hij zich.”
“Bedankt, heel erg bedankt”, zei Ella gelukkig.
“Er is zelfs nog meer. Ranto zei dat Zino zijn eigen paard heeft, maar hij wilt er jou ook één meegeven. Ik vertelde hem dat je ervaring hebt met paarden, en hij beloofde me een goed en snel paard uit te zoeken.”
“Wow… Echt, Avaron, bedankt!”
Avaron glimlachte. “Je verdient het.”
Ondertussen hadden ze het dorp bereikt. Avaron stopte niet aan zijn eigen huis maar wandelde door. “Zino is bij Ranto thuis. Daar moeten we nog een paar dingen bespreken.”
Ella knikte, met een zenuwachtig gevoel in haar maag. Ze hoopte maar dat Zino een beetje meeviel, dat het geen norse jongen bleek te zijn.
Avaron klopte en er werd opengedaan door, zo veronderstelde Ella, Zino. Hij had donkerbruine haren tot op zijn schouders, donkerbruine ogen die er vriendelijk uitzagen en een mooi gezicht.
De jongen hield de deur open, knikte naar Avaron en glimlachte naar Ella. Ella glimlachte ook en volgde Avaron. Hij liep het huis in en door een grote deur. Ella kwam terecht in wat, zo vermoedde ze, een soort bibliotheek moest zijn. Er stonden drie gigantische kasten, volgepropt met allerlei boeken. Tegen de andere muur stonden twee groepjes van vijf stoel rond een tafel. Aan één van de stoelen zat Ranto, op de tafel voor hem lag een hele stapel boeken.
“Avaron, Ella, ga zitten.”
Hij wees uitnodigend op de stoelen en Ella nam plaats naast Avaron. Zino kwam ook naast haar zitten.
“Dus je bent nog niet van gedachte veranderd?” vroeg Ranto Ella.
“Helemaal niet”, zei Ella vastberaden.
“Oké. Dan ga ik beginnen met jullie een paar dingen te vertellen en wat spulletjes te geven. Het kruid dat je moeder zal genezen, heeft, voorzover wij weten toch, geen naam. We zullen het voor de gemakkelijkheid dus gewoon het kruid van Cannover noemen. Het is dus alleen te vinden in het diepste gedeelte van de grotten van Cannover. Ik zal jullie even een plaatje laten zien van het kruid.”
Hij nam één van de boeken van de stapel en bladerde er even in. Daarna draaide hij het boek om en wees naar een plaatje van een donkergroen kruid. “Dat is het.”
Ella bekeek het zwijgend. Dus dit kruid kon haar moeder genezen.
“In de grotten van Cannover, in de diepste dus, groeit het in overvloed. Eenmaal je daar bent, is het geen probleem meer om eraan te raken. Het probleem is eerder daar raken… Niet verdwalen in de grotten… En veilig terug thuis raken.”
Hij bekeek Ella en Zino. “Maar ja, da’s jullie eigen risico natuurlijk. En als jullie eenmaal aan het kruid raken, breng dan zoveel mogelijk mee. We hebben maar heel weinig nodig, maar breng maar genoeg mee, en stop het in elke tas. Zo ben je zeker dat als je één tas of zelfs twee kwijtraakt, je nog wel kruid hebt.”