[JxS]

Stikkend in lucht,
zoekend naar een beetje licht.
Een duistere kamer,
en dan opeens geen enkel zicht.

Geen kaars meer in mijn handen,
niets wat mij nu nog beschermd.
De duisternis betreedt mijn lichaam,
niemand die zich er nog over ontfermt

De Duisternis voedt zich met mij,
ondraaglijk is de pijn.
Kan ik dit nog wel aan,
wil ik hier wel zijn?

Wanhopend geef ik het op,
ik kan het niet meer.
Ik laat de Duisternis toe,
en toch doet hij mij geen zeer.

Nu is de kamer weg,
maar toch donkerder dan ooit tevoren.
Ik schreeuw stil om me heen,
stilte die de Duisternis niet zal storen.

Nu overheerst het niks,
maar het niks lijkt op alles.
Bestaat het niks wel,
of is het niet alles?

Overal stilte,
de Duisternis stroomt langzaam door mijn bloed.
Ik voeg me toe aan de Duisternis,
zonder emotie, zonder moed.