2003: Het begin van het eind!

Hey,

Ik ben vandaag defenitief tot de conclusie gekomen dat dit jaar het begin van mijn eind is. Der zijn echt maar heel weinig lichtpuntjes dit jaar en de algehele tendens heb ik niet kunnen veranderen in 2003 ondanks dat ik in 2002 al wel wist wat er aan schortte. Aangezien ik weet wat er een beetje mis zit en dit zelf niet heb kunnen veranderen verwacht ik ook niet dat het beter zal gaan.


Waar ik het dan over heb. Nou ik ben in 1e instantie al niet meer echt in staat om lol te hebben. Eigenlijk alles wat ik doe steekt maar schril af in beleving tegen wat ik in het verleden wel eens heb meegemaakt.
Dat zie ik ook nooit meer echt veranderen tenzij ik het verleden helemaal vergeet, maar dat wil ik niet omdat daarin verborgen ligt wie ik nu geworden ben.
Meeste wat ik nu doe is saai en als het dan wel leuk is, dan is het bij mij maar lauwtjes leuk. Maakt het er al niet gemakkelijker op positief te blijven kijken tegen het leven.

Op het relationele vlak zit het ook al niet mee. Ik ben smoor verliefd geworden in 2002 op een Amerikaanse en we hebben ook meer dan een jaar iets gehad...maar er zit geen toekomst in hoezeer ik ook weet dat zij bij me past. Dit doet me zo zeer omdat ze eigenlijk, zo'n echte liefde bedoel ik dan, te vroeg is gekomen in mijn leven. Had liever nog niks geweten en een beetje aangemodderd op dat gebied totdat ik een aantal jaren later een dergelijke liefde tegen het lijf zou lopen. Maar het komt zoals het gaat. Ik heb geen spijt van alles wat ik heb gedaan, had de ervaring niet willen missen. Maar nu blijft ze maar rondwaren door mijn hoofd.

Hetgeen waar ik het meeste mee zit is mijn studie. Ik ben behoorlijk intelligent en heb het in mij om vele studies zonder veel problemen af te ronden in de tijd die er voor staat. Eigenlijk moet dat appeltje, eitje zijn. Maar doordat al die jaren basisschool en middelbare school mijn inzet zo hebben doen indompelen ben ik al haast niet meer in staat om ook maar een studieboek open te slaan. Ik weet het, het is een zwakke mentaliteit maar toch. Het hele VWo en de school waar ik op zat maken iemand gelijk demotiverend. Als het niveau zo dramatisch is dan ga je toch vanzelf niks meer doen als je het toch wel haalt.
Nou is dit op zich nog niet zo erg dat ik niks doe aan leren, want voorheen was ik in staat de dag van te voren eventjes kort maar geconcentreerd de hoofdlijnen van ieder vak door te nemen. Maar sinds dit jaar heb ik ernstige concentratieproblemen en lukt me dat al niet meer...combineer dat nog eens met mijn kijk op de wereld en het niet geven van de hooogste prioriteit aan studie en voila dan krijg je het gesodemieter. Net nu ik het 1e gedeelte kon gaan afronden van mijn studie begint alles ineens om te slaan. Haal geen tentamens meer en kom zelfs volledig onvoorbereid binnen. Dat gaat echt niet goed, maar heb het nog niet kunnen veranderen. En met mijn concentratie is het al een halfjaar bar en boos.

Werk gaat ook niet zo snel als ik verwachtte. Ik had gehoopt toch wel aan meer dingen te mogen ruiken dan stompzinnig boekwerk dat iedere mbo-er net zo goed kan. Maar neej...het gaat helaas wat traag bij mijn werkgever. Dat maakt je motivatie ook al niet beter. Alhoewel het verder wel een fijne werkplek is.

Voor de rest zijn er nog wat voorvallen geweest die ook echt niet om over naar huis te schrijven zijn. Allerlei pechzaken...dingen die kapot gingen, verwachtingen die tegenvielen en fun die immer achterwege bleef. Ik had slechts 1-maal echt mazzel. Ik heb namelijk dit jaar in september wonder boven wel net geen 4 mensen aangereden. Maar het feit dat ik in die situatie verzeild ben geraakt geeft ook al te denken over hoe ik nu leef. Heeft overigens wel mijn ogen geopend.

Neej wat mij betreft zie ik 2003 als een zwart jaar ondanks dat ik in dit jaar feitelijk meer heb gedaan, gezien en beleefd dan alle jaren daarvoor. Zie mijn toekomst ook niet rooskleurig in....

Tis de 1e stap naar mijn eind.

hmmz dat is heel kut ja.

2 vraagjes:

Zou de onmogelijke liefde niet de aanleiding voor je hele gevoel kunnen zijn?

En wat bedoel je met einde, je gaat toch geen gekke dingen doen?

das inderdaad rot voor je

maar PFP heeft wel gelijk als ie vraagt naar die onmogelijke liefde. Als er iets op t gevoelsvlak ze maar misg aat, gaat men vaak andere dingen ineens ook veel negatiever zien.
In dat geval zal dit een dipje zijn wat n tijdje duurt, maar vanzelf wel weer overgaat.

Als je denkt dat t neit daardoor komt, zou ik toch nog eventjes afwachten en kijken hoe jer over n maand of 2 tegenaan kijkt.(als t al lente begint te worden, dat kan ook al helpen) ALs het dan alleen maar erger word, kan je misschien met iemand praten om wat meer zin in t leven te krijgen? Dit klinkt heel eng, maar is de normaalste zaak van de wereld.

Succes ermee!

Ik denk wel dat de onmogelijke liefde de druppel is die de emmer heeft doen overlopen. Of er flink aan heeft bijgedragen.

Maar ook in 2002 liep het al niet zo erg geweldig en het is daarna alleen nog maar achteruit gegaan met als klapper de liefde dan. Het ergste is denk ik nog wel dat we hele goede hechte vrienden zijn gebleven en we nog steeds bijna dagelijkse wel ons chatje hebben over msn. En die chats gaan soms behoorlijk diep.

De tijd van het jaar is het niet...ik ben een wintermens, liefhebber van duisternis en contrasten tussen licht en donker. Plus dat ik het koudere weer wel kan waarderen. Als het iets met de tijd te maken heeft dan is het eerder zo dat ik te weinig uit deze piekmaanden voor mij haal.

Over 2 maanden zie ik het trouwens niet veranderen, tis toch al iets wat is gaan spelen sinds augustus 2001. Maar ben niet depressief ofzo en ik heb nu niet de intentie om iets erg te gaan doen...vrees dat maar niet.

de wereld zit zo in elkaar het is vreed, maar helaas moeten we daar allemaal mee leven, ik heb erg met je te doen. je kunt niet zo maar zeggen van het komt wel goed met je. je draait niet zomaar die knop om. medicijnen zijn soms de beste oplossing maar soms ook helemaal niet.

[Impressions]

Originally posted by jarno109
de wereld zit zo in elkaar het is vreed, maar helaas moeten we daar allemaal mee leven, ik heb erg met je te doen. je kunt niet zo maar zeggen van het komt wel goed met je. je draait niet zomaar die knop om. medicijnen zijn soms de beste oplossing maar soms ook helemaal niet.

Als ik dit lees, denk ik : Tegenstrijdigheid.

Ontopic : Kut voor, xesses, dat je je zo belabberd voelt. Maar een paar dingen snap ik niet :
- Hoe zit het met die liefde, hoe is het uitgegaan etc?
- WAAROM is het uitgegaan?
- Einde????

En dan nog een paar tips, gruwelijk moeilijk om uit te voeren, maar als je je er aan kan houden (net als mij) kan het het leven draaglijker maken.

- Praat over je problemen, maakt niet uit met wie, maakt niet uit hoe. Je kan het scheldend uitschreeuwen, op een briefje schrijven, via msn, via mail, via telefoon. Als je er behoefte aan hebt kan je mij toevoegen (mn mail staat in mn profiel)
- Je kan je lusteloze gevoelens kwijtraken, door je hobby's extra veel te doen. Ga eens in een weekend ALLEEN maar dingen doen die je leuk vindt, die JOU aanspreken.
- Muziek lost veel op, luisteren & maken
- Je kan ook de agressie uit je 'slaan'. Hang bijvoorbeeld een boksbal op je kamer, ga naar de sportschool en gooi alles eruit. En het is nog goed voor je conditie ook

Mja, beetje laat om hier diep op in te gaan, en ik heb het nu wel in grote lijnen gezegd denk ik. Iemand nog toevoegingen?

[WishfulDreaming]

Ach, moest het je troosten, 2003 was voor mij ook het jaar met de meeste tegenslagen. Ik heb leuke dingen gedaan, die ik nooit zal vergeten, maar naast al die dingen zit dan ook weer een heel pak verdriet. Ik heb mezelf nog nooit zovaak weten huilen als dit jaar...

Ik hoop dat 2004 een pak positiever zal zijn voor mezelf, en dat ik nu eindelijk de dingen zal kunnen doen die ík leuk vind.

Originally posted by elvenkindje
Als ik dit lees, denk ik : Tegenstrijdigheid.

Ontopic : Kut voor, xesses, dat je je zo belabberd voelt. Maar een paar dingen snap ik niet :
- Hoe zit het met die liefde, hoe is het uitgegaan etc?
- WAAROM is het uitgegaan?
- Einde????

En dan nog een paar tips, gruwelijk moeilijk om uit te voeren, maar als je je er aan kan houden (net als mij) kan het het leven draaglijker maken.

- Praat over je problemen, maakt niet uit met wie, maakt niet uit hoe. Je kan het scheldend uitschreeuwen, op een briefje schrijven, via msn, via mail, via telefoon. Als je er behoefte aan hebt kan je mij toevoegen (mn mail staat in mn profiel)
- Je kan je lusteloze gevoelens kwijtraken, door je hobby's extra veel te doen. Ga eens in een weekend ALLEEN maar dingen doen die je leuk vindt, die JOU aanspreken.
- Muziek lost veel op, luisteren & maken
- Je kan ook de agressie uit je 'slaan'. Hang bijvoorbeeld een boksbal op je kamer, ga naar de sportschool en gooi alles eruit. En het is nog goed voor je conditie ook

Mja, beetje laat om hier diep op in te gaan, en ik heb het nu wel in grote lijnen gezegd denk ik. Iemand nog toevoegingen?

Om die vraagjes maar gelijk te beantwoorden.

- Hoe en waarom is het uitgegaan?.....

Nou het hele verhaal is niet zo vreemd. Zij woont in Los Angeles en de afstand heeft ons voornamelijk parten gespeeld. Ik wist dat in het begin al, maar ben toch met heel mijn hart voor haar gegaan omdat zij oprecht aangaf in de toekomst in Europa te gaan wonen aangezien de vs geen thuis voor haar is, niet daar waar ze woont. Dit meende ze wel. Maar tot op heden heeft zij de stap niet durven nemen en ik zou in Los Angeles van binnen opgevreten worden. Dus als er een zou moeten verhuizen om elkaar te zien zou zij het zijn. We zouden elkaar nog met vakanties kunnen zien maar daar is door het geringe aantal vakantiedagen van haar (10 in het jaar) ook niks mee te beginnen. En vanwege haar slechte financiele toestand kan ze geen dagen onbetaald verlof opnemen omdat ze dan der huur niet meer kan opbrengen. En de dagen die ze wel heeft zijn nu min of meer opgegaan aan een bezoek aan haar broer, zus en moeder die ze al jaren niet meer heeft gezien vooral omdat haar moeder aan de drugs zat. Die is net uit een ontwenningskliniek gekomen en die wil zo graag de band herstellen en nog iets goedmaken van de tragische familieomstandigheden in het verleden. Tja en zoiets gaat voor...voor mij en dat accepteer ik en steun haar daar in. Maar omdat we elkaar dus niet gauw echt gaan zien of er de komende tijd niks uit zou kunnen komen hebben we er beiden maar mee ingestemd om leed te besparen en als beste vrienden door het leven te gaan.
Het contact blijft, zelfs hechter dan tevoren. Maar het doet wel pijn dat je niet (en zeer mogelijk nooit) samen kan zijn met diegene die je echt liefhebt.

- Einde?

Tja hoe zal ik het zeggen. Ik zie het niet zo voor me dat ik in de rest van mijn leven nog erg veel echte fun zal hebben. Das nog toch al tijden achterwege gebleven. Voorheen was mijn stemming en mijn plezier building maar helaas takelt dat af en zie het aldus niet wijzigen. Voelt aan alsof je en lange rit naar je einde gaat maken.


Nou dan de paar tips die je nog gaf. Tja ik onderken wel dat ik het misschien in die hoek moet gaan vinden. Door mijn stemming is mijn nogal sportieve houding behoorlijk ingekakt. Denk dat het goed is dat weer op te pakken. Ik denk aan het doen van een vechtsport. Dan combineer ik jouw tip van agressie kwijtraken gelijk met een sport. Ik ben zelf toch al een beetje agressief in mijn kamer juist door wat er allemaal is gebeurd. Een dergelijke sport zou me ook wel liggen omdat ik al redelijk krachtig ben en altijd heb gehouden van spellen en sporten waar kracht bij komt kijken. In mijn jeugd zat ik altijd met van alles en nog wat te gooien.
Muziek ga ik me niet meer op focussen behalve als ik het nog echt nodig heb. Muziek is namelijk de aanleding geweest op mijn 15e/16e jaar geweest dat ik me nu voel zoals ik me voel. Ik heb de kracht van muziek al ervaren, misschien zelfs meer dan goed voor me is.
Tja praten en schelden kan wel helpen en het is prettig als ik wel eens wat kwijt kan. Vooral bij die meid uit de VS...daarmee praat ik veel over hoe ik me voel. En ik ben zelf tegen sommigen ook behoorlijk open. Maar de meesten kunnen er niks mee of ik moet uiteindelijk toch zelf de weg vinden hoe het te verbeteren. Uit die hoek heeft het ook voor mij weinig zin. Het enige wat echt helpt waarmee ik me niet een avond maar langer beter voel is zo iemand als Charo (uit de VS) naast me hebben die me ook echt wil helpen en begrijpt waaraan het ligt. Iemand die niet alleen meedenkt en meeleeft maar die je ook nog eens wil opbeuren en dingen met je gaat doen die jou liggen. Dus wat ik zoek is iemand die zich er actief in gaat mengen en niet alleen een psycholoog die wat tips meegeeft. Aan zulke lui heb ik niks.

Ik kan me voorstellen dat je het ligt even niet meer ziet...maar als je met een negatieve stellen in het levenstaat, dan kan het geluk toch moeilijk komen lijkt me...

Als je op de kleine mooie dingen let, word de wereld wel wat kleurrijker...

Originally posted by Xessex
Iemand die niet alleen meedenkt en meeleeft maar die je ook nog eens wil opbeuren en dingen met je gaat doen die jou liggen. Dus wat ik zoek is iemand die zich er actief in gaat mengen en niet alleen een psycholoog die wat tips meegeeft. Aan zulke lui heb ik niks.

n goede vriend(in) dus.
ik denk dat je ff beter moet weten wat n psycholoog doet. die geeft niet zomaar wat tips en dat je direct weer kunt vertrekken. Die zorgt er echt voor dat je dipje/depressie beter wordt.
En als je nu n goede vriend of vriendin bij je ouz hebben en daar tegen zou praten, is dat misschien wel fijner voor jou, maar die persoon heeft niet alleen die bedoeling, die zal, als het n flinke tijd duurt, er op denduur ook genoeg van krijgen en je minder opzoeken. En leuke dingen doen is natuurlijk leuk, maar dan moet je dr wel zin in hebben, en niet daar naar toe gaan met de gedachte het gaat vast toch neit leuk worden.
Dus ik denk dat je sowieso eerst die psycholoog moet zoeken, en daarnaast leuke dingen doen met vrienden. Anders maak je de fout dat je je vriend gaat gebruiken als een opbeurpaal zeg maar. En das geen vriendschap.

Originally posted by eneri
n goede vriend(in) dus.
ik denk dat je ff beter moet weten wat n psycholoog doet. die geeft niet zomaar wat tips en dat je direct weer kunt vertrekken. Die zorgt er echt voor dat je dipje/depressie beter wordt.
En als je nu n goede vriend of vriendin bij je ouz hebben en daar tegen zou praten, is dat misschien wel fijner voor jou, maar die persoon heeft niet alleen die bedoeling, die zal, als het n flinke tijd duurt, er op denduur ook genoeg van krijgen en je minder opzoeken. En leuke dingen doen is natuurlijk leuk, maar dan moet je dr wel zin in hebben, en niet daar naar toe gaan met de gedachte het gaat vast toch neit leuk worden.
Dus ik denk dat je sowieso eerst die psycholoog moet zoeken, en daarnaast leuke dingen doen met vrienden. Anders maak je de fout dat je je vriend gaat gebruiken als een opbeurpaal zeg maar. En das geen vriendschap.

Dat weet ik maar al te best en die vrienden die ik hier heb ga ik ook niet op die manier belasten. Dat schiet op de lange leste gewoon niet op. Maar die meid uit de VS had het wel kunnen zijn. Het geinige is namelijk dat ik haar andersom ook help en haar goed aanhoor en haar probeer op te beuren wat nog lukt ook. Dus dan werkt het niet 1 kant op.....

Psycholoog ga ik niet naartoe. Dat zie ik niet zitten.... Die gaan mij echt niet verder helpen als ik zelf ook al 2 jaar er niet in slaag de problemen die ik wel onderken te bestrijden. De psych zal hoogstens in staat zijn mijzelf niet verder te laten afglijden, maar daar heb ik mijn echte goede mood ook niet mee terug.

Originally posted by annomeisje
Ik kan me voorstellen dat je het ligt even niet meer ziet...maar als je met een negatieve stellen in het levenstaat, dan kan het geluk toch moeilijk komen lijkt me...

Als je op de kleine mooie dingen let, word de wereld wel wat kleurrijker...

Die weet ik ook wel te waarderen..moet alleen andere kleine dingen gaan waarderen omdat ik somehow het oog voor wat ik eerst zag ben verloren. En ik moet af van dat "the big picture" idee. Ik blijf rondspoken met allerlei dingen die pas over tijden staan te gebeuren of die al gebeurd zijn en dan ga je denken in verleden en de toekomst zonder echt nog scherp aanwezig te kunnen zijn in het heden.
Dat zou ook wel eens kunnen zijn waarom ik nu weinig meer meekrijg en niet meer de phun heb op plekken waar ik me feitelijk wel thuisvoel.
Ik zie het ook in mijn foto's. In 2002 en begin 2003 had ik een paar hele sterke landschapsfoto's en die heb ik nu ook al tijden niet meer gemaakt. Alhoewel ik het wel blijf proberen.

Originally posted by Xessex

Psycholoog ga ik niet naartoe. Dat zie ik niet zitten.... Die gaan mij echt niet verder helpen als ik zelf ook al 2 jaar er niet in slaag de problemen die ik wel onderken te bestrijden. De psych zal hoogstens in staat zijn mijzelf niet verder te laten afglijden, maar daar heb ik mijn echte goede mood ook niet mee terug.

hoe weet je dat als je t nog nooit geprobeerd hebt? en daarbij, wat kun je anders?

Originally posted by Xessex


Psycholoog ga ik niet naartoe. Dat zie ik niet zitten.... Die gaan mij echt niet verder helpen als ik zelf ook al 2 jaar er niet in slaag de problemen die ik wel onderken te bestrijden. De psych zal hoogstens in staat zijn mijzelf niet verder te laten afglijden, maar daar heb ik mijn echte goede mood ook niet mee terug.

Daarvoor is een psycholoog er juist!Als je er zelf niet meer uitkom gaan ze jou helpen om er wel uit te komen.Die stoppen het niet alleen maar helpen ook het gevoel te bestrijden.Hoe weet je nou dat het niet helpt als je het niet probeert?