Ga Terug   Leerlingen.com Forum > Multi Media > Kunst
FAQ Ledenlijst Kalender Zoeken Berichten van vandaag Markeer forums als gelezen

Kunst Leuke cabaretier gezien? Of spannende expositie in een museum? Schrijf je recensie hier! Mooi verhaal, gedicht of kunstig plaatje? Deel het hier met anderen!

Antwoord
 
Onderwerpopties Stem op Onderwerp Weergavemodus
Oud 2 December 2006, 18:36   #1
Dunja
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard Het huishoudheksje (verhaal)

Ja, ik ben een verhaal aan het schrijven! De titel is 'het huishoudheksje'. (vraag me niet waarom. ) Ik ben nog maar net begonnen, en er zit nog niet echt een verhaal in. Ik zou graag wat opmerkingen willen over mijn schrijfstijl, aangezien het vorige verhaal dat ik schreef ECHT flut was.

Het huishoudheksje

Alina zit voor het grote, ruime ziekenhuisraam. Vaagjes staart ze voor zich uit. De bomen beginnen nu echt te verkleuren. Net alsof iemand er een potje inkt over heeft gemorst: het begint boven en de kleur trekt langzaam naar beneden. De boom recht voor haar is later dan de andere bomen. Het was nog maar een maand geleden dat hij nog helemaal groen was. “Een laatbloeier”, had haar bijna demente moeder gezegd. Dit had ze wel tien keer herhaald. Er verschijnt een glimlach op Alina’s gezicht. Elke keer moest haar moeder weer lachen om zichzelf. Ze kon zien dat de zuster er zelfs een beetje geďrriteerd van werd. Af en toe hoorde ze haar dingen mompelen zoals, “Wat heeft dat mens toch,” en “Ik ben blij dat ik dit weekend vrij heb.” Weer grinnikt Alina zachtjes in zichzelf. De zuster is best aardig. Af en toe een beetje eigenaardig, maar aardig. Alina staart nog wat naar de heldere hemel. Een mooie herfstdag. Zachtjes suist het kleine beetje wind door de bomen. Een ogenblik verstoort een vogel de rust, maar daarna houdt hij gelijk zijn mond. ‘Wet is de herfst toch heerlijk,’ denkt Alina.
Even kan ze vergeten dat ze in het ziekenhuis is. Even is ze weg van de pijnlijke ruggenprikken en de onhandige situaties, die elke dag weer terugkomen dankzij haar ontsteking. Alleen naar de wc gaan is al een heel gedoe. Elke keer houdt ze het weer zo lang mogelijk op. “Wat moet, dat moet,” zegt de zuster dan als Alina haar uiteindelijk toch roept. ‘Ja, maar ik zou het niet vreselijk vinden als ik dit zou moeten missen,’ denkt ze dat geërgerd in zichzelf.

Een klein, lichtbruin eekhoorntje schiet geschrokken een boom in. ‘Die zag er van slag uit,’ denkt Alina afwezig, terwijl ze de lange, dikke boom aanstaart, waar het eekhoorntje in was verdwenen. Ze komt weer een beetje uit haar dagdroom en kijkt nieuwsgierig naar het gebied rondom de boom. ‘Het was vast een auto,’ denkt ze teleurgesteld. Het lijkt Alina echt fantastisch om een echt wild dier te zien. Die kans blijft klein, aangezien er een parkeerplaats voor het ziekenhuis staat, hoe klein die ook is. Opeens gaan haar gedachten weer terug naar het ziekenhuis, de plek waar ze zowat opgesloten in zit. Ze haat het hier, ondanks de prachtige natuur. Liever gaat ze naar school net als alle andere kinderen van haar leeftijd. Nu ze dertien is, is er op haar school een periode waarin je veel basisstoffen leert. Deze tijd is volgens de hele school erg belangrijk. ‘Ach, waarschijnlijk ga ik binnenkort toch naar een nieuwe school, daar hebben we weer andere dingen,’ denkt ze. Haar moeder belooft elke keer weer dat ze niet weer zullen gaan verhuizen, maar het is ‘zo moeilijk voor haar moeder’. ‘Puh, alsof het voor mij niet moeilijk is dat ik elke keer nieuwe vrienden moet maken. Elke keer een nieuwe school, een nieuwe buurt. Ik haat het.’

Slaperig wordt Alina wakker. Ze rekt zich even uit en kijkt verdwaasd om zich heen. Ze is vast gisteravond naar bed gegaan. Met grote wallen onder haar ogen kijkt ze rond in haar kleine ziekenhuishamertje. Tegenover haar ben staat een klein, bruin bureautje, bezaait met potloden en stiften. Gelijk rechts daarvan is het grote ziekenhuisraam. Vanuit daar heeft Alina direct zicht op het parkeerplaatsje en daarachter het bos. Links van het bureau staat een klein, glazen tafeltje. Daarom staan alle bloemen en kaartjes die ze door de loop der tijd verzameld heeft. Als ze er naar kijkt wordt ze bijna altijd blij. De kaartjes zijn van buurkinderen, kennissen, familie, vrienden van haar oudere scholen en haar andere vrienden. ‘Nog even liggen,’ en ze legt haar hoofd weer op het zachte kussen.


Opeens schrikt ze wakker omdat er op de deur wordt geklopt. ‘Vast en zeker weer in slaap gevallen,’ denkt ze, nog steeds slaperig. Gauw werpt ze een blik op het klokje naar haar bed. Haar ogen schieten open. ’10 uur?! Ik ben veel te laat!’ Klaarwakker springt ze haar bed uit. “Wie is daar?” schreeuwt Alina terwijl ze een sok aan doet en hinkend op zoek is naar haar broek. “Uhm, dit zijn twee van uw klasgenoten, Alina. Ze zeggen dat ze Orw...” probeert de zuster nog te zeggen voordat Alina haar onderbreekt. “Orwa! Aita!” Ze trekt nog gauw een ruim T-shirt over haar hoofd en snelt dan naar de deur. Ze gooit de deur open. “Kom binnen!!” roep ze enthousiast.
Orwa is een lange, slanke meid met dun, rood haar. Haar gezicht is lang en bezaait met kleine sproeten, die ze zelf zo haat.

Laatst aangepast door Dunja : 3 December 2006 om 15:40
  Met citaat antwoorden
Oud 6 December 2006, 19:04   #2
Dunja
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Kleine update:

Orwa is een lange, slanke meid met dun, rood haar. Haar gezicht is lang en bezaait met kleine sproeten, die ze zelf zo haat. Aita ziet eruit als een vrolijke, spontane meid. Ze is iets korter dan het gemiddelde. Haar haar is blond met pijpenkrullen. Haar gezicht is bijna helemaal gaaf, afgezien van een paar jeugdpuistjes.
Enthousiast huppelt Alina wat rond. Vervolgens gaat ze maar weer op haar bed zitten. Orwa en Aita pakken twee krukjes en komen er ook bij zitten. Alina staart blij naar haar oude vriendinnen en even valt er een stilte. “Vlak nadat je van school was gegaan en hierheen was verhuisd...” begint Orwa aarzelend. “Hoorde we van je ontsteking en zijn we zo snel mogelijk hierheen gekomen,” gaat Aita enthousiast verder. “We vinden het zo leuk om je te zien, we hebben je echt gemist. Iedereen op school zowat. Diederik vooral.” Alina bloost even. Orwa ziet het, maar Aita gaat gewoon weer verder. “De juffen missen je ook best wel, alleen meester Jaap niet. De klas is zo leeg zonder jou. En er is een nieuwe invaljuf, ze heet mevrouw Dop.” Aita doet moeite om haar lach in te houden. Ze kijkt naar haar vriendinnen, maar ze ziet geen reactie. “Dop! Dat is haar naam!” Er komt een glimlach op Alina’s gezicht. ‘Aita is altijd overal zo enthousiast over,’ denkt ze. Tevreden over haar grap gaat Aita verder. “Ze is niet echt aardig. Joop zat eergister de hele tijd tegen Diederik aan te praten en Diederik krijgt straf. De hele klas was verontwaardigd. Echt stom. En de nieuwe toestellen zijn er, ze zijn hoog en leuk. Niemand speelt er zowat op, alleen de bruggers zoals Orwa en ik.” “Nou ja zeg,” zegt Orwa lachend. “’T is toch zo? Wij zijn bruggers: dat is een feit.” “Oké, ik zal ermee leren leven.” “Moet ik je helpen?”
Alina moet lachen om haar vriendinnen. Ze heeft ze echt gemist.
  Met citaat antwoorden
Antwoord

Onderwerpopties
Weergavemodus Stem op dit onderwerp:
Stem op dit onderwerp::

Berichting Regels
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is Aan
Smilies zijn Aan
[IMG] code is Aan
HTML code is Uit

Forumnavigatie


Alle tijden zijn GMT +1. De tijd is nu 12:57.


Forum software: vBulletin 3
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.