Een kamer van glas.

[thali]

“Gisteren ben ik met Annemarie en Theresa gaan wandelen in het park”, ik richtte me tot de vrouw in het wit, achtentwintig, hooguit dertig moet ze geweest zijn. Ze schonk water in voor de oude mensen rondom mij. Ik bevond me in het midden van een grote glazen kamer. De buitendeur stond open. Doorheen het glas kon ik een vijver zien. Een vijver met een fontein en een brug. Rond de vijver groeiden haagjes, buxusgroen. Er zaten enkele oude mensen op de bankjes aan de vijver.
“Annemarie had haar poppenwagen meegenomen met haar nieuwe pop. Je weet wel, zo’n pop zoals je ze alleen kunt kopen bij Elizabeth om de hoek. Ik wil er zo één voor mijn verjaardag. Een pop met een gezicht uit porselein, maar toch glad. Met lippen zo rood als een appel. Met lange, bruine krullen met een kapje op. Een geruit kapje, geruit zoals haar jurk.” De jonge vrouw glimlachte alleen maar. Ik staarde naar buiten. “Op de vijver in het park lag er ijs en er schaatsten enkele jongens op. De broer van Annemarie was erbij. Het begon al donker te worden toen Annemarie haar kinderjuf met ons naar huis ging. En toen begon het zelfs te sneeuwen. “Het was warm in de kamer van glas. Een drukkend gevoel sloop mijn hoofd binnen. “En toen … en toen.” Een zwarte vlek bond een strijd aan met het witte rondom mij. De ruimte leek wel een westernfilm die we de woensdagnamiddag wel eens gingen bekijken in de bioscoopzaal in de stad verderop. Het ging er ruw aan toe, maar het zwarte overwon de tweestrijd en al gauw werd alles donker. Ik wankelde op mijn stoel, zoekend naar een houvast aan de tafel. De grond viel op mij. Ik hoorde in de verte mijn naam roepen. Alles werd zwart.

Ik opende mijn ogen, een pijnkreun ontsnapte uit mijn mond. Naast me zat een vrouw, een eind in de dertig, ze leek op mijn moeder. Alleen zag ze er bedrukter uit, alsof er iets was waar ze zich zorgen om maakte. Ik voelde haar zachtjes in mijn hand knijpen. Ze zei niets. Ze glimlachte alleen maar, alsof ze de stilte in de kamer niet wou verbreken. De stilte in de kamer die iets vertrouwd vertrouwds had, maar ik wist niet hoe ik er terecht was gekomen. In de spiegel van de kleerkast zag ik een oude vrouw in het bed liggen. Haar huid leek een soldenkoopje die ze op de groei had gekocht. Haar haren waren flinterdun grijs, bijna wit.
“Morgen is het mijn verjaardag”, zei ik nog half dronken door de wolken in mijn hoofd.
“Ja, mama”, glimlachte ze, terwijl ik overmand door de slaap mijn ogen sloot. “Morgen is het jouw verjaardag.” Ik voelde hoe ze zich over mij boog, mijn hoofdkussen opschikte en een zoen op mijn voorhoofd gaf. Ik hoorde haar fluisteren tegen een man de kamer naast deze waar ik nu lag. Zelfs haar stem leek op die van mijn moeder, dacht ik alvorens ik indommelde.