Prestatiegerichtheid

Eigenlijk sinds ik ontslagen ben van de C&A (inmiddels alweer 4 jaar geleden), heb ik telkens het gevoel dat ik mij moet bewijzen tegenover iedereen. Bewijzen dat ik:

- Wel degelijk verder denk;

Als ik een vraag stel, dan krijg ik als antwoord altijd eerst de standaard procedure aan te horen, terwijl men weet dat ik daar allang kenis van heb genomen en het feit dat ik in de eerste instantie helemaal niet daarnaar vraag.

- Het antwoord weet op vragen;

Vaak krijg ik de kans niet om bijvoorbeeld een klant te helpen. Nee, een collega van mij is net "een adem voor". Daardoor lijkt het net alsof ik het niet wist en word ik vanaf dat moment behandeld als iemand die net komt kijken.

---------------

Op het conservatorium haalde ik zulke hoge cijfers met Solfege (gehoortraining). Sommige mensen hebben problemen met dit vak en ipv dat ze mij vroegen om hulp, vroegen ze de gitarist, omdat hij naar verhouding beter speelt dan ik zing.

--------------

Nu heb ik de laatste tijd bij ieder klein dingetje het idee: "Ok, ik MOET dit doen anders word ik niet beter en mensen gaan het zien. En dan ZUL je zien dat ze er wat van gaan zeggen, als je er niks aan doet."

Ik raak ook ontmoedigd als ik iemands creatie zie/hoor. Dan denk ik: "ik ben niet goed genoeg voor dit vak. Zelfs als ik hier jaren mee bezig ga. Dit is niet waar ik mee ben begonnen als kind, dus zal het ook niet vanuit mijn gevoel komen".

En ik raak al helemaal ontmoedigd als ik DENK een goede creatie te hebben gemaakt, maar het wordt vervolgens afgekraakt. Dit is dan een soort bevestiging van de getrokken conclusie, dat ik nooit zo goed zal worden als de rest.

-------------
Heel verkeerd natuurlijk, maar soms als ik mijzelf per ongeluk (dus geen automutilatie dank u!) bezeer, denk ik : "Het is je eigen schuld Jamila, voel het maar flink branden op je huid".

Ik geloof niet in mezelf, want zodra ik dat ga doen word ik dubbel zo teleurgesteld. Ik wil gewoon eigenlijk trots zijn op iets, trots op iets wat anderen bijzonder vinden, waar ze zelf niet zo op zijn gekomen. Een keertje geen kritiek hebben op alles wat ik denk, doe of verzin.
Dat iemand uit zichzelf een keertje naar mij toekomt en zegt: "Goh , wat heb je dit goed gedaan".
ALTIJD kritiek en daardoor wil ik beter worden. Maar beter worden doe ik niet, het is nooit goed genoeg.
------------

Ik weet niet goed hoe ik dit anders onder woorden moet brengen, maar afgekeurd worden voor dingen is voor mij even uit den boze

-------------

Ik wil bijzonder zijn. En nee, nou niet gaan zeggen : "maar iedereen is uniek en jij bent bijzonder voor je familie en je vriend". Ik ben zo vervangbaar. Wie wil mij nou? Kom op, ik kan helemaal niks. Zeg serieus eens wat ik kan (hoe moeilijk dat ook is te zeggen van een forumlid).
Zeg niet dat ik goed kan zingen, want dat kan ik niet. Ik weet hoe mijn oudklasgenoten zingen en ja: DIE komen er wel. Ik ben niet voor niets met het conservatorium gekapt. Ik weet dat ik niet goed genoeg ben. Ben een lachertje voor die lui, voor mezelf. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om een zangcarriere te beginnen? Bij toelatingen maken docenten ook weleens fouten. En het was een typisch geval van vriendjespolitiek, omdat die docenten met mijn ouders hebben samengewerkt in de muziek.

-------
"Je kan wel wat". Wat dan? Voor ademen moet ik zelfs naar de logopediste.
Fatsoenlijk eten? Nee joh, dwangmatig chocola naar binnen werken.
Lopen? Volgens iemand dichtbij mij loop ik arrogant.
--------

And so on... jezus ik moest eindelijk even mijn verhaal kwijt hoor
( Lucht wel op )

[Kwak]

een ding is zeker: je kan iig wel heel goed lange emotionele zeurverhalen schrijven





haha nee geintje, iedereen heeft wel een verborgen talent, je moet het alleen vinden

Totaal gelijk . Maar je moet ook een beetje meer zelfvertrouwen creëeren, want anders laat je te veel beïnvloeden door wat anderen zeggen en het ziet er naar uit dat jij daar een beetje aan moet werken.

Zelfvertrouwen is ook een beetje in jezelf geloven.