Sneeuwballen en kinderverdriet

Sneeuwballen en kinderverdriet

De sneeuwbal op het raam,
ik kan het niet vergeten.
Mylène, kom je buiten spelen?
Je zit je toch maar te vervelen.
Mag ik mam? vraag ik dan,
en ze lacht en kijkt naar buiten.
Dikke jas aan, het is koud,
en niet met Jerry, dies al oud.

Dan ga ik naar buiten,
nooit zal ik vergeten,
hoe lang wij gegooid hebben,
en sneeuw hebben gegeten.
Dat eten moest want Lesly,
hield mijn gezicht toen in de sneeuw,
En ik moest heel hard huilen,
maar mocht bij Josh toen schuilen.

De sneeuwbal op het raam,
herinnerd me er altijd aan.
Sneeuwballen en winterkou,
en ik wil zeggen, ik hou van jou.
Ik kan geen sneeuw meer eten,
daarvoor zijn we nu te oud.
Maar ik moet altijd daaraan denken,
al is het maar een beetje koud.

Jij en ik hebben lang,
gepraat over die dag.
Jaren later toen jij al,
op je sterfbedje lag.
Nooit zal ik vergeten,
hoe het was om kind te zijn.
En hoe jij mij toen trooste,
en me beschermde tegen de pijn.