Ga Terug   Leerlingen.com Forum > Algemeen > Liefde & Relaties
FAQ Ledenlijst Kalender Zoeken Berichten van vandaag Markeer forums als gelezen

Liefde & Relaties Laat je liefdesgevoelens de vrije loop!

Antwoord
 
Onderwerpopties Waardering: Onderwerp waardering: 2 stemmen, 5,00 gemiddeld. Weergavemodus
Oud 30 July 2006, 22:11   #151
sweetygirly00
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

tja.... *heeft hier ff nix op terug*

Ik hou ook van jou schat!!!

samen staan we sterk
  Met citaat antwoorden
Oud 30 July 2006, 22:51   #152
Arbeider
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Goedenavond. Heb me hier na het lezen van dit topic ook maar even aangemeld. Ik ben inmiddels 25 en zit al lang niet meer op school. Maar toch wil ik hier wat over kwijt.

De allereerste vraag was of iemand met een handicap een relatie verdiend. Om heel kort te zijn: JA.

Het hebben van een handycap is in 93% van de gevallen niet een keuze die iemand gemaakt heeft maar is die persoon helaas overkomen. Bovendien heb je ook verschillende handycaps natuurlijk zowel lichaamelijk als geestelijk. Zelf heb ik geen ervaring met lichaamelijk gehandycapte mensen. Wel geestelijk. Al ligt het er maar aan wat je daar onder verstaat. Mijn moeder heeft een Bi-Polaire stoornisch wat eigenlijk inhoudt dat ze chronisch Manisch-Depressief is. Dit is iets wat ze al heel lang heeft al voordat ik überhaubt geboren was. Ik ben er zelf pas achter gekomen toen ik 14 was op een hele vervelende en naar manier door de negatieve kanten er zelf van te ondervinden. Op vakantie in Zweden is het helemaal fout met haar gegaan en moesten we terug naar Nederland. Dit geen helaas niet zonder slag of stoot. Iemand die deze ziekte heeft is het ene moment meer dan vrolijk; leeft een een aparte wereld waarbij die persoon zich bijna aan de zijde van God waant. Maar binnen een paar seconden maar ook pas na een hele tijd kan niet omslaan naar extreme depressies met zelfmoordneigingen maar ook het niet instaan voor jezelf dat je anderen in je omgeving iets aandoet. Dit laatste is mij overkomen doordat mijn moeder een schaar naar mijn hoofd heeft gegooid. Dit is gelukkig goed afgelopen en inmiddels is het alleen nog maar een klein lidteken. Mijn vader was omdat moment totaal niet instaat om zich staande te houden en om zaken te kunnen regelen om terug naar huis te kunnen gaan. Ik, als 14-jarige jongen, moest dus in Zweden eigenlijk alles regelen. Het enige wat me pa kon doen was rijden. Na bij verschillende huisartsenposten en ziekenhuizen geweest te zijn was mijn moeder inmiddels zodanig platgespoten dat ze eindelijk handelbaar was. Hiervoor was wel een "overdosis" valium nodig. Dankzij een doktersverklaring konden we nog aan boord van schip komen en daar werden we gelukkig goed opgevangen en was er in NL al een hoop geregeld waaronder eerste opvang bij het RIAG in Utrecht. Mijn moeder is meteen gedwongen opgenomen in de gesloten afdeling van de Willem Arentz Hoeve in Den Dolder. Ik heb er toen voor gekozen om haar een aantal maanden niet te zien. De nasleep heeft nog heel lang geduurd en duurt nog steeds voort. Inmiddels is alweer 8 jaar uit een kliniek en gelukkig dat het dankzij zeer zware Lithium medicatie goed met haar gaat.

Toen ik klein was had ze dit ook al maar is mij altijd verteld dat ze voor een rugziekte (bleek Hernia te zijn) naar het ziekenhuis moet. Maarja na een jaar had ik haar nog steeds niet gezien en was ze nog steeds niet thuis. Als kind ga je dan maar een ding denken ook al verteld je vader dat ze in het ziekenhuis is en dat is dat ze tussen 6 plankjes onder de grond ligt. En na 1,5 jaar stond ze ineens "pardoes" voor mijn neus en was ze zonder aankondiging voor een week naar huis. Dit is het ergste wat je denk ik als kiund kan overkomen. Een dode moeder die weer voor je staat.

Ondanks dit alles (moet even ophouden met vertellen anders wordt het zo stil aan te moeilijk) houd ik nog steeds zielsveel van mijn moeder en verdiend zij een relatie zowel met haar kinderen als met haar man. En dus ook de daarbij behorende liefde. Mijn ouders zijn nog steeds bij elkaar terwijl ze hier al hun hele huwelijk (36 jaar) mee moeten leven. Mijn moeder heeft hier niet voor gekozen dat deze ziekte haar is overkomen. En ze probeert naar haar eigen vermogen een zo normaal mogelijk leven te lijden. Het feit dat sommige onder ons vinden dat die mensen zielig zijn die moeten zich eens laten nakijken of eens met mij praten (over dan geestelijk handycaps). Ik denk dat ze binnen een paar dagen zelf psychische hulp nodig hebben.

Ik kan nu even niet verder goed uit mijn woorden komen dus houdt het nu even voor gezien.

Nog een laatste ding.

Ik ken Hannah zelf ook via internet. Ze is een hele lieve en spontane meid. Dat ze deze handycap heeft weet ik nu pas werkelijk zo duidelijk, want ze praat hier niet veel over, gewoon om het feit de ze gewoon is en dat ze niet anders is of anders gevonden wil worden. Ik vind Hannah een kanjer en ik heb ook zeer veel respect voor haar vriend dat hij dit allemaal kan behappen en ik hoop dat hij dit vol kan houden.
  Met citaat antwoorden
Oud 31 July 2006, 20:09   #153
Mieketjeuh
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Citaat:
Origineel gepost door Doperwt
hij kan er neits aandoen, is gewoon een lomp manneke van 14 met een handicap(skinhead) die zelf geen vriendin kan krijgen en dus maar zegt dat niemand het verdient. Ik heb respect voor iedereen met een handicap en ze verdienen allemaal liefde.

NIETS tegen skins hé, 't zijn niet allemaal racisten of extreme mensen
  Met citaat antwoorden
Oud 31 July 2006, 20:13   #154
sweetygirly00
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard Reactie op Skinheads..

Hier wil ik ook even iets op zeggen, ookal heeft t nix met t onderwerp te maken...


Als skinheads niets met geweld enzo temaken hebben, waarom willen ze dan nog skinheads genoemd worden en kleden en gedragen ze zich zo? vind het niet gek dat je dan vooroordelen krijgt, omdat andere groepen WEL racistisch zijn... voor mij zijn skinheads gewoon 1 groep, en mensen die niet gewelddadig zijn enzo zijn gewoon geen skinheads
  Met citaat antwoorden
Oud 31 July 2006, 20:18   #155
Maegnil
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Volgens mij scheer je ze nu toch wel een beetje over een kam mop... Maar de echte harde kern is inderdaad zo.

Elke groep mensen heeft zijn rotte appels, en ik vind het een beetje onredelijk om de hele groep daarop te beoordelen. Dat gaat ten koste van de groep die het wel goed bedoelt.

Helaas gaat dit topic daar niet over, dus als er een topic over skinheads is, zou ik degenen die daarover willen discussiëren graag daarheen verwijzen.
  Met citaat antwoorden
Oud 31 July 2006, 20:20   #156
sweetygirly00
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Helemaal met je eens mop, maar toch ben ik ervan overtuigd dat mensen die niet zo gewelddadig zijn enzo dan Skins neit onder die groep vallen...

Nja back to basics, nog iemand een zegje over het onderwerp :

Handicap & Relatie
  Met citaat antwoorden
Oud 8 August 2006, 15:22   #157
Debora_1990
Lid
 
Debora_1990's Avatar
 
Geregistreerd op: 8 August 2006
Locatie: Dendermonde
Berichten: 25
Standaard

Wel ik vind dat iedereen een relatie verdiend, ook al zitten ze in een rolstoel of hebben ze een levenslange ziekte.
Als je echt van die persoon houd dan neem je dat er toch gewoon bij?
Ikzelf ben al eens verliefd geweest op een jongen in een rolstoel (het is dan uiteindelijk niets geworden) maar ik hield wel van de persoon om wie hij was en dat "kleine ongemakje" nam ik er met alles plezier bij.

Er zijn wel mensen die zeggen dat een handicap & relatie niet bij elkaar horen, maar dan moeten die mensen zich de vraag stellen: Geloof ik wel in de liefde? de ware liefde?
Meestal is dat antwoord nee, en dus reageren ze ook zo op de vraag of handicap en liefde bij elkaar gaat.

Wel nu heb ik ook mijn zegje gedaan, en ik hoop dat je er iets aan hebt
Debora_1990 is offline   Met citaat antwoorden
Oud 17 August 2006, 00:25   #158
Florzinha
Guest
 
Berichten: n/a
Standaard

Hey

Ik heb een paar maanden geleden iemand ontmoet die in een rolstoel zit en bijna niets meer kan. Hij woont ook in een verpleeghuis. Hij is 12 jaar ouder dan ik ben, maar toch ben ik om hem gaan geven en ik ben bang dat dát steeds meer gaat worden. Hij heeft al aangegeven dat hij heel graag iets zou willen. Maar dan denk ik aan zijn beperkingen en dat ik nooit met hem bijvoorbeeld naar de bioscoop kan en al dat soort dingen, ik zal nooit met hem samen wonen (mocht het zover komen dat ik dát zou willen) enzovoort. Jullie begrijpen vast wat ik bedoel.
Het vervelende is dat als ik hem zie ik wel graag bij hem zou willen zijn. Hij is erg lief en leuk. Het is niet een kwestie dat ik het niet zou kunnen. Ik ben er sterk genoeg voor om ermee te leven. Het is een kwestie of ik het wil. En daar zit ik heel erg mee.
Please geef me een reactie of een mening hierop. Niet dat ik aan de hand daarvan beslissingen ga nemen maar het kan me wel helpen bij het nadenken hierover.

Groetjesss
  Met citaat antwoorden
Antwoord

Onderwerpopties
Weergavemodus Stem op dit onderwerp:
Stem op dit onderwerp::

Berichting Regels
You may not post new threads
You may not post replies
You may not post attachments
You may not edit your posts

BB code is Aan
Smilies zijn Aan
[IMG] code is Aan
HTML code is Uit

Forumnavigatie


Alle tijden zijn GMT +1. De tijd is nu 13:26.


Forum software: vBulletin 3
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.